Wie het ook is die straks die trofee in de lucht steekt, het is er een van de firma Qatar & co.

Frederik De Backer ziet wat u niet ziet tijdens het WK. Vandaag: over het einde in zicht.

Wie het ook is die straks die trofee in de lucht steekt, het is er een van de firma Qatar & co. Zowel Messi als Mbappé loopt zijn carrière te besmeuren bij Paris Saint-Germain, lievelingsspeeltje van die oliestaat, kunstmatig opgeblazen als een van zijn vele artificiële eilanden. Wat dat aartslelijke voetbalverbond niet kan in Europa, prijzen pakken, doet het zondag dan maar op landenniveau.

Ik zal niet zeggen dat het in de sterren stond geschreven, maar ik lees het nog iedere nacht.

Wie ook wint, het voetbal verliest. Laten we dit WK snel vergeten, misschien op Kroatië en Marokko, die ene match van Saudi-Arabië en de vechtlust van de Japanners na. De rest mag gewoon bij het grof huisvuil. Als we iets moeten onthouden, laat het dan het gesjoemel zijn dat deze wanvertoning mogelijk heeft gemaakt, de misselijkmakende behandeling van minderbedeelden en de wereldvreemdheid die een mild briesje naar de zandzee bracht. Gras, groen alsof het er al altijd had gelegen.

Ik ben benieuwd naar de hoogtepunten van het toernooi, wanneer zondag alles eindelijk voorbij is. Naar hoe Karl Vannieuwkerke ons richting voldoening hypnotiseert alvorens de blik weer op Wesley Sonck te vestigen, een man immuun voor ieder keitje dat de poel zijner gedachten aan het rimpelen zou kunnen brengen. In het hoofd van de vierde Romeo vriest het het hele jaar door. Een echte spits. En daar heft Wes Mama’s Jasjes ‘Het is over’ aan, smeermiddel voor een montage van iedere keer dat Gianni Infantino, de FIFA’s eigen Poetin, in beeld moest.

Want welke hoogtepunten zal hij ons tonen, die Karl, zoete minnaar van al wat ooit door mannenbenen de annalen in is getrapt? De goal van Weghorst was een moment, maar of het mooi was? Het blijft een Hollander. Zwijgende Iraniërs, een spurtende Mbappé: niet kwaad, maar niets om tranen mee te stelpen. Het enige wat ik kan bedenken is een jankende Neymar. Nog zo’n stuk verdriet in dat in olie gedrenkte shirt. Projecteer het op de Seine, opnieuw en opnieuw, net zolang tot PSG de Champions League heeft gekocht.

Absent bleven de legendarische dribbels, de prachtige doelpunten, zelfs de vreselijke blessures. Geen karatetrap van De Jong, geen kopstoot van Zidane. Een smaak- en kleurloos WK, zoals de grond waarop het is gespeeld. Als je al blij moet zijn wanneer Louis van Gaal ergens opdaagt, blijf je beter thuis. Met een broodrooster in een badkuip.

Nog twee keer doorbijten. Nog één keer scherven ruimen in Brussel. En laat Messi dan maar winnen. Hij is de beste aller tijden. Maradona kon er wat van, maar let eens op de Engelsen die hem nasloffen. Ik heb nonkels die fitter zijn. Pluisje. Poedertje.

Mijn hoop rust op de emir. Is een ref ook aan inflatie ten prooi?