Voetbal en passie gaan nergens zo mooi samen als in Argentinië

Argentinië, vanavond tegenstander van Nederland op het WK voetbal, is het droomland van de beleving. Voor zogenoemde groundhoppers, die rondreizen om zoveel mogelijk stadions te bezoeken, is het een bijna heilige bestemming.

Ze zingen zo mooi, van ‘olé olé ola’ tot en met ‘ooooo, Argentina’, en dat eindeloos lang. Het zijn soms rauw ogende mannen, veel mannen, maar ook vrouwen natuurlijk. Ze dragen shirts met een naam uit vervlogen tijden: Riquelme, Crespo, Maradona. Ze zijn trots op hun eigen type voetbal, die wonderlijke kruising van van alles. Techniek, hardheid. Genialiteit.

Ze zijn van overal naar Qatar gekomen, met veertig- tot vijftigduizend vermoedelijk. Vaders en zonen, gezinnen, eenlingen op de hoogmis van Lionel Messi. Argentijnse emigranten, woonachtig in Spanje, Italië of waar dan ook. Migranten in Qatar ook, uit India, Bangladesh of Pakistan, die grofweg kiezen tussen Messi of Neymar. Argentinië of Brazilië. Messi, de universele mens.

Dat shirt alleen al, het wit en hemelsblauw. Zogenoemde groundhoppers, mensen die overal ter wereld stadions bezoeken, zetten Argentinië op één als hun droomreis, als de bijna heilige bestemming die ze willen afvinken. Een wedstrijd van Boca Juniors in La Bombonera (de Bonbondoos) is de natte droom van stadionfetisjisten, met die ene, afwijkende, loodrechte tribune, vanwaaruit Diego Maradona in zijn latere leven over de rand van een vipbox hing om de ploeg aan te moedigen. De sfeer is cult. Overweldigend en een beetje gecultiveerd, want de supporters weten dat de wereld naar ze kijkt.

Volksbuurt

Het blauw en geel van Boca Juniors. La Boca, de volksbuurt met de muurschilderingen, met een balkon waarop paus Franciscus zwaait, niet de echte natuurlijk, met een beeld van Messi, al voetbalde die nooit bij Boca. Met een muur met namen van grootheden en hun typering. Diego A. Maradona: de beste voetballer in de historie. Debuut: 1981. Carlos Tévez: de Apache, geboren en opgegroeid in La Boca. Debuut: 2001. Juan R. Riquelme: de stierenvechter, maximaal idool van de club. Debuut: 1996.

Wie een weekeinde naar Buenos Aires gaat, kan oneindig naar het profvoetbal, in alle gradaties. Tien wedstrijden in een weekeinde, dat kan theoretisch. Overal zijn wedstrijden. Boca, Independiente, River Plate, Vélez Sarsfield. Eindeloos doorgaan, tot in lage, soms obscure divisies. Nueva Chicago en Dock Sud. Nee, daar reed de taxichauffeur niet heen, veel te gevaarlijk.

Legendarische strijd

Nederland en Argentinië zijn met elkaar verklonken, om meer dan het koningspaar. Legendarische strijd is geleverd tussen de landen. In 1974, met de wonderlijke goals van Johan Cruijff. Of de finale van 1978 in Buenos Aires, tijdens het regime van generaal Videla, met de bal van Rob Rensenbrink op de paal in de laatste minuut van de reguliere speeltijd. Natuurlijk, 1998, met Dennis Bergkamp. Of 2014, de monumentaal saaie halve finale, waarvan Louis van Gaal zich herinnert dat Nederland beter was.

Argentinië is Diego Maradona, ’s lands icoon, ondanks zijn tragische dood in 2020. De eeuwige zoektocht naar de nieuwe Maradona legt druk op velen. Pablo Aimar? Nee, die was het niet. Javier Saviola? Ook niet. De enige die aan Maradona kan tippen is Lionel Messi, die als jongen van dertien verhuisde naar Europa en zo de gekte ontweek, al ging hij dan vooral omdat Barcelona zijn groeiprogramma (hormonen) financierde.

Argentijnse trainers zijn eveneens legendarisch. Marcelo Bielsa, de excentrieke, niet altijd en overal begrepen denker van het extreme druk zetten, tevens inspiratiebron van een regiment trainers, tot aan Josep Guardiola toe. En heel vroeger al Helenio Herrera, die het zogenoemde catenaccio (een defensieve tactiek) in Italië verrijkte. Zijn ideeën zijn deels terug te zien in de speelwijze van Van Gaal, die dribbelaar Noa Lang voor Messi liet doorgaan in de training van elf tegen elf, om de tactiek te testen.

Tacalabala

David Endt, kenner van het Latijnse voetbal bij uitstek en liefhebber van Internazionale uit Milaan: “Herrera gebruikte bij Inter een simpele, universele waarheid voor zijn tactisch model: het gaat om ruimte. Ruimte creëren, ruimte ontnemen, ruimte benutten, gebrek aan ruimte gebruiken als wapen. Hij was ook de eerste coach die systematisch een vleugelverdediger – bij Inter meestal Facchetti – als buitenspeler de ruimte liet benutten. Daarmee verbeterde Herrera het in Italië al jaren bestaande catenaccio.

“Zoveel verschilt het in principe niet van het fysiek gepantserde en fantasie-arme hedendaagse voetbal. Het in de klein gemaakte zones aanvallen van de bal, vanuit compactheid, noemde hij ‘tacalabala’; val de bal aan. Ook dat is niet veel anders dan hoe Oranje tracht te spelen.”

Endt veronderstelt dat, mocht Herrera vanuit de hemel meekijken, hij de strijd zeer interessant zal vinden tussen zijn geboorteland en een van de vooraanstaande coaches in het voetbal.

Duizenden en duizenden Argentijnen zullen vandaag de tribunes van het futuristische stadion in Lusail beklimmen voor hun hoogmis, Nederland - Argentinië, om 22 uur plaatselijke tijd. Ze zullen zingen alsof hun leven ervan afhangt, om de droom van Messi en henzelf levend te houden. Ze zullen scheidsrechter Mateu Lahoz proberen te beïnvloeden. Ze zullen huilen van verdriet als Messi verliest en dus nooit de wereldbeker zal winnen, zoals het de aanvoerders Daniel Passarella en Diego Maradona wel lukte.

Ze zullen huilen van geluk als Messi wint.

Nederland - Argentinië om 20 uur op Eén