Terwijl Ronaldo nog torenhoog springt, piept en kraakt het lijf van Suárez

Het WK in Qatar is ook een afscheidstournee voor enkele grote spelers. Gisteren begonnen Cristiano Ronaldo (Portugal) en Luis Suárez (Uruguay) aan hun laatste interlands.

Liefst twee koppen rijst Cristiano Ronaldo boven de 1,93 meter grote, 23-jarige Ghanese verdediger Mohammed Salisu uit. De 37-jarige Portugees kopt net naast. Maar, wow, wat een sprongkracht nog steeds. Wat een unieke speler, niet alleen in fysiek opzicht, maar ook qua trainingsdiscipline.

Het is het meest indrukwekkende moment van ruim 180 minuten voetbal op de donderdagmiddag voor wie de schijnwerpers heeft gericht op twee illustere scherpschutters, Ronaldo en de Uruguayaan Luis Suárez.

Ronaldo is actief, krijgt na een uur een soort oeuvre-strafschop na een fopduik en benut die zelf. Een nieuw record: hij is de eerste die scoort op vijf WK’s. Maar eigenlijk is Bruno Fernandes de grote man bij Portugal met twee assists bij de 3-2-zege op Ghana.

Suárez komt eerder op de dag tegen Zuid-Korea helemaal niet in scoringspositie, valt eigenlijk slechts eenmaal op met een kolderieke buiteling. Ploeggenoten Godín en Valverde teisteren nog de paal, maar voor de rest is Uruguay-Zuid-Korea (0-0) oersaai.

Eeuwig kind

Ronaldo en Suárez hebben veel overeenkomsten. Onvervalste doelpuntenjagers, succesvol in meerdere topcompetities, winnaar van de landenbeker op hun continent, temperamentvol, eerzuchtig, controversieel, uitgesproken, geliefd en gehaat. Eeuwig kind. Hun vreugde na een doelpunt is nog steeds oceaangroot. Hun hele lijf pruilt als ze menen dat hun een voordeeltje wordt ontnomen.

Nog een gelijkenis: ze hebben momenteel allebei geen club. Manchester United ontbond Ronaldo’s contract na een explosief interview, Suárez tekende een kortlopende overeenkomst bij jeugdliefde Nacional om fit te worden voor het WK. Ze zullen heus een nieuwe werkgever vinden, misschien treffen ze elkaar wel weer in Amerika zoals ze dat jarenlang in Spanje deden.

Maar eerst nog een, vermoedelijk, laatste dans voor het voetlicht van de wereld. Waarbij de twee jaar jongere Suárez vooralsnog een stuk krakkemikkiger oogt dan Ronaldo.

Toch was er in Uruguay veel minder discussie over het meespelen van Suárez dan in Portugal over dat van Ronaldo. “Stel hem niet op en je hebt twee pistolen tegen je hoofd”, schetst een vriend van Suárez diens populariteit in eigen land.

Naast het maken van een recordaantal doelpunten voor Uruguay verdedigde hij letterlijk met hand en tand de eer van de drie miljoen inwoners op de laatste WK’s. De handsbal waarmee hij een doelpunt van Ghana voorkwam in 2010 was uiteindelijk cruciaal voor het bereiken van de halve finale.

In 2014 zette hij zijn tanden in de nek van de Italiaan Chiellini. Hij werd maandenlang geschorst en uitgespuwd door de internationale voetbalgemeenschap, maar voor Uruguay is hij de belichaming van wat men daar garra charrúa noemt: vechten tot het bittere eind en als je dan niets meer hebt, nog wat meer vechten.

Suárez rent tegen Zuid-Korea nadrukkelijk met zijn borst vooruit, alsof zijn hart nog wel wil, maar de rest niet meer. Na een vruchteloos uur moet hij naar de kant voor die andere oude strijder, Edinson Cavani, die nog wel gevaarlijk weet te worden. Op de bank leeft Suárez met halfopen mond hartstochtelijk mee.

Zijn huidige fysieke staat is de tol van zijn winnaarsdrang. De rentree in eigen land bij Nacional mondde uit in een krachten verslindende, uiteindelijk gewonnen titelstrijd waarbij hij veel meer speelde dan gepland.

Het lijf piept en kraakt er nog van. Suárez voetbalde altijd op (wils)kracht in een hoekige stijl, hij is geen atleet als Ronaldo.

Zelfverheerlijking

Ook Ronaldo kende een verre van ideale voorbereiding, maar dan doordat hij te weinig speelde. Hij wilde in de zomer al weg bij United, sloot daardoor later aan, werd maar geen vaste basisspeler en uit de selectie gezet door coach Ten Hag.

Hij fileerde zijn club, oud-ploeggenoten en zijn coach in een interview dat bolstond van de zelfverheerlijking. Een stortvloed aan kritiek was zijn deel, plus de beëindiging van zijn vorstelijke contract.

Zelfs de met afstand beste Portugese speler, volgens sommigen de beste Europese speler, aller tijden heeft iets te bewijzen. Dat doet hij tegen Ghana met horten en stoten. Ronaldo blijkt nog steeds topfit, zoals hij ook bewijst in een sprint diep in de tweede helft met wederom een veel jongere tegenstrever, maar veel van zijn aannames getuigen van een gebrek aan scherpte.

De pirouettesprong waarmee hij zijn treffer, na een uur gemaakt, viert is dan weer torenhoog en wordt later gekopieerd door de Ghanees Bukari die kort voor tijd 3-2 maakt. Ronaldo, gewisseld, sterft in blessuretijd duizend doden en gilt het uit na het laatste fluitsignaal. Maandag is het Portugal-Uruguay.