Engeland verslaat Senegal, in de kwartfinale wacht nu de klassieker tegen Frankrijk

Meeslepend was de wedstrijd tussen Engeland en Senegal niet. De eilandbewoners beslisten de wedstrijd in de vijf minuten voor rust toen ze binnen korte tijd twee keer scoorden. Daarmee hadden The Three Lions de De Leeuwen van Teranga getemd, en vervloog de hoop van Senegal om net als in 2002 de kwartfinale te bereiken.

De eeuwig terugkerende droom van de Engelsen om voor het eerst sinds 1966 wereldkampioen te worden en voetbal ‘thuis te brengen’ blijft in stand. Aan het maken van doelpunten zal het niet liggen. Geen ploeg in Qatar heeft vaker het net gevonden dan de Engelsen: twaalf stuks. En een mooi dozijn ook.

Voorafgaand aan de wedstrijd tegen de kampioenen van Afrika had de Engelse bondscoach Gareth Southgate zijn spelers aangemoedigd om de donkere decemberdagen te verlichten, dagen die in eigen land worden geplaagd door stakingen en stijgende kosten van het levensonderhoud.

“We weten hoe de situatie voor onze landgenoten is”, meldde hij, “en we willen aan het einde van dit weekeinde een lach op het gezicht van de bevolking toveren.” Voetbal als afleiding, als de spelen bij de dun belegde boterham. En de hoop was gegrond. Anders dan Brazilië, Spanje, Frankrijk en Argentinië waren de Engelsen ongeslagen.

Maar deze opdracht leek een verlammende werking op zijn spelers te hebben. Reeds na vier minuten kwamen de Senegalezen, voortgestuwd door een akoestiek van tromgeroffel en trompetgeschal, met een waarschuwing. Boulaye Dia, spelend voor het Italiaanse Salernitana, rende door het hart van de Engelse verdediging, maar verloor de controle zodra hij het vijandelijke doel naderde.

Daarna probeerde het statische Engeland een overwicht te krijgen, maar het bleef bij proberen. Twee keer kwam ­Chelsea-doelman Edouard Mendy in de problemen bij scherpe voorzetten vanaf links, maar geen Engelse aanvaller die wist te profiteren.

Gedeelde liefde voor leeuwen

De verwachting was dat het eerste duel ooit tussen deze landen – ondanks de gedeelde liefde voor leeuwen hadden ze elkaar nog nooit getroffen – eenrichtingsverkeer zou worden richting het Senegalese doel kwam aanvankelijk niet uit. Het was de Engelse achterhoede die op de proef werd gesteld. In de 23ste minuut werkte Harry Maguire de bal slecht weg, waardoor Krepin Diatta gevaarlijk voor kon zetten. Via via kwam de bal bij Watford’s Ismaïla Sarr die vanaf dichtbij, gehinderd door Jordan Pickford, overschoot. Niet veel later leidde een slordige pass van Bukayo Saka tot een gevaarlijk schot van Dia, knap gekeerd door de Everton-doelman.

Maar opeens was er, aan de overzijde, een hoofdrol voor een andere Jordan uit het noordoosten van Engeland. Als een quarterback liet Harry Kane zich terugzakken om uitblinker Jude Bellingham de diepte in te sturen. De middenvelder van Borussia Dortmund legde de bal klaar voor de aanstormende Jordan Henderson die makkelijk inschoot. Daarmee was de ban gebroken en verloren de Engelsen hun zenuwen. Een paar minuten later scoorde Kane zelf, de bekroning van een counter die was begonnen toen Bellingham de bal veroverde. Het was de eerste treffer van de spits die bij het WK van 2018 de Gouden Schoen had gewonnen.

In de tweede helft was de spanning afwezig, zeker nadat Saka in de 57ste minuut elegant de 3-0 had binnengestift. Dat gebeurde na een fraaie actie op de linkerflank van Phil Foden, de 22-jarige die vijf jaar geleden al wereldkampioen was geworden met Jong Engeland.

Het doelpunt was vooral een opluchting voor Southgate. Tot ieders verrassing had hij topscorer Marcus Rashford immers gepasseerd ten faveure van Saka. Het duel was gespeeld, waardoor Southgate gretig kon gaan wisselen. De ­Senegalese fans bleven onvermoeibaar musiceren, maar voor de Engelsen gelden de woorden van The Sex Pistols: ‘England’s Dreaming...’.