Zonder zijn muziek geen ‘Twin Peaks’: Angelo Badalamenti, de vaste componist van David Lynch, is niet meer

De Amerikaanse filmcomponist Angelo Badalamenti is op 85-jarige leeftijd overleden. Hij werkte samen met Nina Simone en David Bowie, maar het is met David Lynch dat hij zijn topniveau bereikte. ‘De muziek hielp Twin Peaks tot een mythologisch universum te verheffen.’

“Vandaag geen muziek”, zei Twin Peaks-regisseur David Lynch maandag in het weerbericht dat hij elke dag opneemt. Het leek een vreemd detail in het filmpje van nauwelijks een minuut waarin hij het regenachtige weer in Los Angeles beschrijft. Later die dag werd duidelijk wat Lynch bedoelde. Angelo Badalamenti, de componist met wie Lynch samenwerkte voor onder meer Blue Velvet, Mulholland Drive en bovenal voor de tv-serie Twin Peaks, was de dag ervoor op 85-jarige leeftijd overleden, thuis in New Jersey.

‘Twin Peaks Theme’, Badalamenti’s compositie die de generiek van elke Twin Peaks-aflevering niet alleen ondersteunt maar ook sfeervol inkleurt, is een van de meest iconische tv-deuntjes van de laatste decennia. Zelfs wie nooit de generiek met het rode vogeltje en de hypnotiserende beelden uit een houtzagerij heeft gezien, herkent de diffuse bas en de dromerige piano van Badalamenti’s beroemdste werk. “Als de show een boot is die voortbeweegt, was Angelo’s muziek de rivier die de boot droeg”, vertelde scenarist Mark Frost achteraf. “De muziek hielp de show tot een mythologisch universum te verheffen.”

Twin Peaks valt niet los te koppelen van Badalamenti’s muziek, maar Badalamenti’s muziek kon wel een leven leiden zonder Twin Peaks. Het soundtrackalbum van het eerste seizoen klom zelfs naar de 22ste plaats in de Amerikaanse albumhitlijst en drukte een blijvend stempel op popmuziek. De synthpop van Beach House en de melancholische americana van Lana Del Rey worden vaak aangehaald als erfgenamen van de samenwerking tussen Lynch en Badalamenti, terwijl Moby ‘Laura Palmer’s Theme’ samplede voor zijn hit ‘Go’.

Badalamenti schreef ‘Laura Palmer’s Theme’, het eerste nummer voor Twin Peaks, in zijn kantoor in Manhattan in 1989, nog voor er een beeld van de serie was geschoten. De compositie ontstond op aansturen van Lynch, die zijn componist vroeg om zich “een nachtelijk bos” voor te stellen, met “een roepende uil”, “de wind die blaast” en “een meisje dat uit de duisternis tevoorschijn komt.” Badalamenti zette zich aan zijn Rhodes-piano en “de noten vloeiden eruit”, herinnerde hij zich vier jaar geleden. ‘Laura Palmer’s Theme’ was geboren.

Als de wind

De regisseur en de componist hadden elkaar enkele jaren eerder leren kennen, toen Lynch aan Blue Velvet werkte en Badalamenti wilde inhuren als stemcoach voor actrice Isabella Rossellini. Uiteindelijk zou de componist de hele soundtrack voor zijn rekening nemen, nadat de filmmaker hem had gevraagd om een nummer te componeren met de instructie: “Laat het klinken als de wind. Het moet een nummer zijn dat drijft op de zeeën van de tijd.”

Die vaak cryptische omschrijvingen zouden niet voor elke liedjesschrijver een goede leidraad zijn, het unieke, surrealistische wereldbeeld van Lynch is niet voor elke muzikant een gedroomde habitat. Maar Badalamenti leek zich perfect op hem te kunnen afstemmen. Na Blue Velvet (1986) en Twin Peaks (1990) werkten de twee nog samen aan Wild at Heart (1990), de film Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992), Lost Highway (1997), The Straight Story (1999), Mulholland Drive (2001) en de kortfilms Rabbits (2002) en Darkened Room (2002). In 2017 vonden ze elkaar opnieuw achter de schermen van het derde Twin Peaks-seizoen.

Hun verstandhouding en hun samenwerking hoort thuis in een illuster rijtje van regisseur-componistenduo’s. Denk aan Steven Spielberg en John Williams, Sergio Leone en Ennio Morricone, Federico Fellini en Nino Rota, Pedro Almodóvar en Alberto Iglesias. Ze lijken niet zonder elkaar te kunnen, hun werk lijkt voor dat van de ander voorbestemd. In Blue Velvet en Mulholland Drive kreeg Badalamenti zelfs een cameo, als pianist en als koffie slurpende maffiabaas.

Shirley Bassey en Marianne Faithfull

Nochtans had Badalamenti al carrière gemaakt voor hij de bizarre cineast ontmoette. Hij groeide op in een Siciliaanse familie in New York en ontdekte zijn liefde voor de piano al als kind: in 1960 zou hij afstuderen aan de Manhattan School of Music. Onder het pseudoniem Andy Badale schreef hij songs voor artiesten als Nina Simone en Shirley Bassey. Later in zijn loopbaan leende hij zijn diensten ook uit aan Pet Shop Boys, Marianne Faithfull en David Bowie.

In 1973 componeerde hij voor Gordon’s War (1973) zijn eerste soundtrack. Hij componeerde nadien ook de scores voor films van Jean-Pierre Jeunet (La cité des enfants perdus, Un long dimanche de fiançailles), Paul Schrader (The Comfort of Strangers, Auto World) en Dominique Derudderes Wait Until Spring, Bandini. In 2008 werd hij op de World Soundtrack Awards in Gent bekroond met een Lifetime Achievement Award, nadat hij in 1990 al een Grammy Award had gewonnen voor ‘Twin Peaks Theme’, in de categorie Best Pop: Instrumental Performance.

In 2011 kreeg hij uit de handen van David Lynch, die in The New York Times eerder beschreef hoe hun goede verstandhouding er “van bij het begin” was, ook nog de prestigieuze Henry Mancini Award. “Hij kan eender wat schrijven en he is just the most fun to work with”, stelde de filmmaker toen. “Hij is als een broer voor mij.”