Zijn ogen verzuipen in de meest overtuigende mannentranen ooit

In de Netflix-serie After Life speelt de Britse komiek Ricky Gervais Tony Johnson, een dorpsjournalist die depressief is omdat zijn vrouw Lisa aan borstkanker is overleden. Op goeie dagen is Tony een levensmoeë pain in the ass die zijn omgeving lastig valt met als sarcasme vermomde zelfhaat. Op slechte dagen overweegt hij om de inhoud van een doos slaappillen door zijn keelgat te jagen.

Het eerste seizoen van After Life was goed, maar had me niet onderuitgeschoffeld. De serie was op haar best wanneer Tony Johnson Ricky Gervais kon zijn: een met molligheid flirtende vijftiger die spitsvondig verbaal venijn spuit. Maar als weduwnaar die het leven zonder zijn vrouw niet aankan, was Tony een stuk minder geloofwaardig. Zijn verdriet was sitcomverdriet: een scenarieel opstapje naar humor. Het getoonde hartzeer ging noch door merg, noch door been.

Hoe anders is dat in After Life 2. In de vierde aflevering komt een scène voor waarin Tony op het kerkhof een gesprek voert met een lotgenote, een vrouw die haar man verloor. “Ik ben zwak”, vertelt Tony haar. “Zelfs toen Lisa op sterven lag, stortte ik soms in en moest zij mij troosten. Ze ging dood en toch moest ze voor mij zorgen.”

Terwijl hij het zegt, verzuipen zijn ogen in de meest overtuigende mannentranen die ik ooit in een serie gezien heb. Geen met behulp van een mentholstick opgewekte druppeltjes, maar oogvocht dat recht uit het hart getapt werd.

Het lijkt wel alsof Tony Johnson in After Life 2 besloten heeft om zijn voorraad Escitalopram door het toilet te spoelen en zijn gevoelens eindelijk in al hun onvermijdelijkheid toe te laten. Zowel de lach als de traan voelt in After Life 2 een stuk waarachtiger aan dan in het eerste seizoen.

Precies daarom is After Life alles welbeschouwd een betere serie dan het eveneens door Ricky Gervais geschreven, maar destijds net iets te fanatiek bejubelde The Office. Er viel wel hardop te lachen met het uit de hand gelopen ego van de zelfverklaarde peoplemanager David Brent, maar eenmaal je was uitgegrinnikt restte er alleen maar leegte. The Office zoomde enkel in op de karakteriële defecten van zijn personages. After Life toont ook hun grote harten. Noem mij een pannenkoek met bruine suiker, maar ik verkies veruit het laatste.

Overigens is After Life 2 net zo zuinig als After Life 1: zes afleveringen van 25 minuten, daar moeten we het ook dit jaar mee stellen. Ik had ze makkelijk alle zes op één avond kunnen bekijken, maar dat heb ik vertikt. Schoonheid moet je – net zoals sarcasme – een beetje doseren.