AchtergrondTelevisie
Zeven redenen waarom ‘Winning Time’ een slamdunk van een show is
Het is al van Friday Night Lights – dus meer dan tien jaar – geleden dat u nog zo’n sterk sportdrama op tv zag als Winning Time, een nieuwe HBO-basketbalreeks over de opkomst van de legendarische LA Lakers. Een kijkje op het aanvalsschema van showrunner Max Borenstein, waarin hij niet alleen alle vakjes van de betere sportserie afvinkt, maar ook niet vergeet om een paar geheel eigen potten te scoren.
1. Opzwepend camerawerk
Basketbal bestond eind 1979 al een kleine eeuw, en was al sinds de jaren 20 uitgegroeid tot een razend populaire sport en een miljardenbusiness in de Verenigde Staten. Maar het werd pas een popcultureel fenomeen toen de legendarische Los Angeles Lakers in de jaren 80 hun onwaarschijnlijke opmars maakten, en nieuwe eigenaar Jerry Buss de sport verhief tot sprankelend entertainment.
Het duurt tot ergens halfweg het eerste seizoen van Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty voordat u mensen effectief basketbal ziet spelen. Maar vanaf dat moment is het ook los erop: de matchen werden met een vinnige zwier op de lens genomen en gemonteerd. Maar de ware visuele kracht van Winning Time zit hem in de sequenties die zich buiten het veld afspelen, die in de beeldtaal uit het tijdperk worden gepresenteerd: meestal met een groezelige, overgesatureerde filter op de lens en rake muzikale kicks.
2. De lingo
Iedere sport, Amerikaanse sporten met hun vele regels en stats op kop, heeft zijn eigen lingua franca. Verwacht dus een hoop vaktaal die de dialogen kruidt, met termen als pointguard, assist, skyhook en fast break die in de rondte worden gespuwd. Moet u dat boeventaaltje begrijpen om te weten wat er aan de hand is? Neen: het voegt alleen wat smaak toe, en het toont dat de scenaristen hun huiswerk hebben gemaakt.
3. Conflict
Op het veld botsen er natuurlijk persoonlijkheden: het botert bijvoorbeeld niet meteen tussen oudgediende Kareem Abdul-Jabbar (Solomon Hughes) en rookie Earvin ‘Magic’ Johnson (Quincy Isaiah), en al helemaal niet tussen die laatste en Larry Bird (Bo Burnnam). Maar de belangrijkste bonje gebeurt naast en buiten het veld: in de wandelgangen, in de kantoren van de coaches en de directie, en de herenclubs waar de financiers samenhokken. In de meeste andere sportseries leven de makers zich op dit punt uit in melodrama, maar dat komt in Winning Time slechts bij vlagen voorbij: showrunner Max Borenstein (eerder bekend van horrorserie The Terror) laat zijn reeks vooral drijven op duistere humor.
4. Geld!
Dat conflict staat natuurlijk niet los van iets wat in zowat ieder denkbaar conflict meespeelt: pegels. Geld speelt een onlosmakelijke rol in de meeste sportdrama’s, en dat is niet anders in Winning Time. In de eerste afleveringen van de reeks, waarin koper Jerry Buss zijn ambitieuze businessplan tot uitvoering moet brengen, staat het zelfs helemaal centraal. En verderop in de reeks komt goed in beeld hoe sponsormiljoenen jonge, beïnvloedbare, voorheen straatarme atleten hun ziel corrumpeert en opportunistische vortzakken aantrekt.
5. Figuren
Wat een gozer overigens, die Buss. Hij wordt met een sympathieke panache neergezet door John C. Reilly, een 57-jarige acteur die in Winning Time – ook al is hij al een kwarteeuw lang een lieveling onder Hollywoods arthousecineasten – wellicht de rol van zijn leven neerzet. Hempie open tot de twee onderste knopen, altijd een snibbig antwoord op de tong, niet vies van de vrouwtjes: he is a guy you love to hate. Maar hij is lang niet de enige sympathieke mafketel die rondloopt in Winning Time: niet minder lijp zijn bijvoorbeeld de kwistig met Shakespeare-quotes rondstrooiende assistent Paul Westhead (Jason Segel) en ex-coach Jerry West (Jason Clarke), die ondanks zijn ontslag maar niet uit de buurt van de ploeg kan blijven. Niet zelden zijn die persoonlijkheden natuurlijk gecultiveerd door trauma’s, daddy issues en demonen. Zoals de seksverslaving van Magic, wiens Johnson hem al te vaak in de problemen brengt.
6. Sterke vrouwen
Wat een dramaqueens kunnen die atleten trouwens zijn. Gelukkig hebben ze krasse madammen naast het veld staan, die – hoewel in dat tijdperk nog onbenoemde #MeToo-toestanden altijd wel op de loer lagen – de lont uit het drama halen en de heren een nodige spiegel voorhouden. Sally Field speelt wat dat betreft een glansrol als Buss’ ontmannende moeder, maar ook Hadley Robinson als dochter Jeanie Buss en Gaby Hoffmann als marketingdame Claire Rothman houden de tent recht terwijl de heren vrolijk aan de palen schudden.
7. Underdogs
Kijk naar andere sporttoppers als Friday Night Lights, of de vroege hood drama’s van regisseur Spike Lee, en je ziet meestal ook een hoop jongelui die in de sport hun openstaande deur naar een beter leven zien. Dat heeft voor een groot stuk te maken met de maatschappelijke rol van sport in opwaartse sociale mobiliteit in de VS, waar bijvoorbeeld onder jongeren sportieve prestaties samenvallen met de uitreiking van studiebeurzen. Maar het voedt natuurlijk ook het drama: Winning Time toont referenties aan de opkomende crack-epidemie in het Amerika van de vroege eighties, en gaat raciale tegenstellingen niet uit de weg (het woord ‘boy’ valt bijvoorbeeld in een contractonderhandeling).
Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty, iedere maandag een nieuwe aflevering op Streamz.
