‘Your Colours Will Stain’: het daverende debuut van Portland

Proficiat met jullie allereerste album, Sarah en Jente. Strookte het beeld dat je had van albumopnames met de werkelijkheid?

Sarah Pepels: “Als tiener keek ik met een zeer romantische blik naar het artiestenleven. Wilde je een plaat opnemen, dan trok je je met je band terug in een hutje in de bossen. Je jamt overdag en feest tot diep in de nacht en na enkele weken hou je daar een plaat aan over. Zo werkt het dus niet (lacht).”

Jente Pironet: “Als je ons liet doen, zouden we één lied van het begin tot het einde opnemen: van de zanglijn over de gitaren tot de allerlaatste accentjes. Maar het duurt zo lang om de vele microfoons in een juiste opstelling rond bijvoorbeeld een drumstel te zetten, dat je beter de drumpartijen van elke song in één keer opneemt.”

Pepels: “De ene dag vink je de zangopnames van drie songs af, de andere dag alle gitaarlijnen. Je legt steeds een nieuw puzzelstukje en hoort het resultaat pas op het eind. Je moet vertrouwen hebben in dat proces. We zijn onze producer David Poltrock (lid van De Mens en een veelgevraagde studiomuzikant en producer, red.) zeer dankbaar: hij heeft de sessies in goede banen geleid.”

‘Pouring Rain’ is, met anderhalf miljoen streams op Spotify en bakken airplay, jullie signature song. Toch haalde hij de plaat slechts als bonustrack.

Pironet: “Ik heb dat nummer zo’n tien jaar geleden geschreven. Was dat Portland 1.0, dan zijn we nu Portland 4.0. ‘Pouring Rain’ heeft ons véél gegeven. We hebben daarom die oorspronkelijke opname van jaren geleden in ere gehouden. Hij dient nu als lijstduwer, zoals bij de verkiezingen.”

Pepels: “We zaten voor de opnames met een serieus luxeprobleem. Jente had 108 songs geschreven. Daaruit moesten we een plaat met een dozijn nummers puren. We hebben even gepleit voor een dubbelaar, maar Poltrock heeft ons overtuigd om het toch op één plaat te houden. De keuze van de tracklist heeft me véél slaap gekost. We kunnen maar één keer een debuut uitbrengen: deze plaat bepaalt voor een groot deel onze toekomst. Ik kan gelukkig met een gerust hart zeggen dat ik trots ben op het eindresultaat. Jente en ik hebben onlangs een roadtrip naar Spanje gedaan en hebben onderweg meermaals naar onze plaat geluisterd. Ik heb nooit eerder naar mijn eigen muziek kunnen luisteren. Een goed teken.”

Jullie hebben een boerenjaar achter de rug, met Rock Werchter als absoluut hoogtepunt. Op het einde van jullie set in The Barn moesten jullie ‘Pouring Rain’ even stilleggen wegens een krop in de keel en tranen in de ogen.

Pironet: “Ik was op voorhand doodsbang dat we voor een lege tent zouden moeten spelen. We stonden rond 13 uur geprogrammeerd, hadden geen plaat en slechts enkele singletjes op ons conto. We waren Klein Duimpje en Rock Werchter was onze grote vuurdoop.”

Pepels: “Twintig minuten voor ons optreden hadden we eens gekeken hoeveel mensen er al waren: nog geen honderd man. We hebben toen gepanikeerd: ‘Moeten we nu afzeggen? We kunnen toch niet voor een lege tent spelen!’ (lacht) Twintig minuten later was de toegang al afgesloten: The Barn, met een capaciteit van 20.000 man, zat vol. Je kunt je de ontlading niet voorstellen wanneer zo’n grote mensenmassa je toejuicht. Het was één van de allermooiste momenten uit mijn leven.”

Pironet: “Rock Werchter heeft iets veranderd. Sindsdien beseffen we dat mensen écht naar onze muziek willen luisteren. We zijn gedrevener dan ooit.”

Ik zag jullie een maand vóór Rock Werchter op een klein festival. Jullie speelden in de biertent en moesten tegen het kabaal van de vele ongeïnteresseerde tooghangers opboksen. Het contrast tussen beide optredens was groot.

Pepels: “Dat was nochtans een prima optreden: de tent stond vol en de voorste rijen luisterden aandachtig. We hebben al veel erger meegemaakt. Onze vorige booker heeft eens het voorprogramma van Netsky op één of andere Chiro-fuif voor ons geregeld. Dat was bizar. Die jonge gasten waren in een feeststemming: ze dronken en dansten en schreeuwden, terwijl wij probeerden onze intieme liedjes te spelen. We konden onszelf niet horen boven het feestgedruis. We zijn toen zo snel mogelijk weer van het podium gestapt.”

Pironet: “Je moet als beginnende band kilometers maken. Tijdens zulke optredens moet je spelen voor die ene persoon die wél aan het luisteren is. Geloof in je muziek, speel vaak en als je geluk hebt, komt er een festival als Rock Werchter of Pukkelpop op je pad. Maar dergelijke bekroningen zijn een uitzondering.”

Sarah, je bent het enige meisje bij Portland. Hoe hoog is het testosteronniveau?

Pepels: “De jongens laten hun kleren op de grond slingeren en eten graag van die stinkende Bifi-worsten. Maar verder heb ik geen klachten. Ik ben geen girly girl. Vrouwen kunnen zeer beoordelend en passief agressief zijn. Ik kan niet goed om met roddels, drama en spelletjes. Niet dat elke vrouw zo in elkaar zit, maar ik heb het altijd gemakkelijker gevonden om met jongens overeen te komen. Al sinds de lagere school heb ik meer vrienden dan vriendinnen gehad. Ik zou het veel moeilijker hebben in een band vol vrouwen.”

Over school gesproken: toen ik jullie vorig jaar interviewde, moest Sarah haar bachelorproef nog maken aan de PXL Music-hogeschool in Hasselt. Is dat gelukt?

Pepels: “Ik ben geslaagd! Ik kon niet naar de proclamatie, maar had wel een goede reden: ik stond exact op dat moment op Rock Werchter. Ik heb voor mijn bachelorproef een soloproject opgezet. Een grote stap voor mij, want ik was altijd de achtergrondzangeres. Eén nummer uit mijn project is uiteindelijk op de plaat beland: ‘Pearls’. Al had ík daar bitter weinig mee te maken.”

Pironet: (lacht) “Ik beken! Ik heb haar nummer gekidnapt en aan Poltrock laten horen. We waren allebei overdonderd: zo’n mooi lied, zeg.”

Pepels: “‘Pearls’ is de enige song op ons debuut die ik in mijn eentje zing. Ik was zo nerveus tijdens de opnames dat ik een fout heb gespeeld, waarna ik zenuwachtig ‘Oeps!’ heb gezegd. Poltrock, de kapoen, heeft dat gewoon allemaal in de mix laten zitten (lacht).”

Een Portland-nummer begint gewoonlijk bij jou, Jente. Jij zorgt voor de teksten en de basisakkoorden.

Pironet: “Ik vind graag dingen uit en Sarah is meesterlijk in mijn demo’s oppoetsen en polijsten. Gill (Princen, de toetsenist van Portland) maakt de sound en Arno (De Bock, drummer) bokst de groove in elkaar.”

Pepels: “Zo werken we het best. Dan krijg ik midden in de nacht een bericht van Jente dat hij mij een nieuw ideetje heeft gestuurd. Ik spring dan uit bed, luister naar zijn demo en voeg er meteen eigen melodieën aan toe. Jente vertelt ons altijd de context van de lyrics van een nieuw nummer. We zeggen dan wat we van de tekst vinden, waarna hij soms aanpassingen maakt.”

Pironet: “Sarah en Arno geven advies. Maar Gill houdt zich zo weinig met mijn teksten bezig, dat hij pas vorige week heeft ontdekt dat ik niet ‘brownie’ maar ‘be around me’ zing in ‘Killer’s Mind’ (lacht).”

Op de hoes zien we jullie diep in de nacht door een straat wandelen. Waar is die foto genomen?

Pepels: “In Chinatown in Antwerpen. Het is geen perfecte of haarscherpe foto, maar wél een sprekende. Ik vind de hoes al even cinematografisch als onze muziek. Aan de binnenkant van het album zitten foto’s die ik doorheen de jaren heb genomen met mijn Polaroid-camera: herinneringen aan de lange en bewogen weg die we samen hebben afgelegd. Hopelijk zijn we nog maar net begonnen.”

© Humo