Wim Meus, broer van uw en mijn favoriete tv-kok, beschikte over een fantastische muzieksmaak

Wim Meus beschikte over een fantastische muzieksmaak. Zijn lievelingsnummers kronkelden door de eerste aflevering van Dagen zonder broer. Jeroen Meus, uw en mijn favoriete televisiekok, worstelde er prachtig onbeschroomd met zijn rouwproces. Wim, de broer uit de titel, ontviel hem een dik jaar geleden, getackeld door een schurftige, laffe kanker. Wat doe je dan met je verdriet? Je smoort het met een zoektocht naar verlossing. In dit geval: een uitmuntend televisieprogramma.

Bij een resem lotgenoten zocht Jeroen houvast mits tedere, wankele interviews waar hij zich ietwat meewarig leek vast te klampen aan immer afbrokkelende restantjes moed, bungelend boven zijn imaginaire ravijn. De gesprekken kerfden diep en nietsontziend. Een 91-jarige vrouw wier familieleden haar vroeg waren ontvallen, was dankbaar dat ze zo lang mocht leven. De moeder en de broer van een jongeman die bruut uit het leven werd weggerukt, organiseerden een minifestivalletje te zijner nagedachtenis. Aldaar schonken ze zijn kleren weg aan de bezoekers die er meteen een morzeltje ziel cadeau bij kregen. “There’s always the sun”, zongen The Stranglers in de achtergrond, “always, always, always the sun.”

Bij de radiopresentator Iwein Segers vond Jeroen Meus een spiegel voor zijn verdriet. Segers’ broer Lander stierf vorige zomer onverwacht tijdens een wandeltocht naar Compostella. Op het terras achter Landers leegstaande huis deelden de mannen wanhoop en vertwijfeling bij een lege asbak en een droge koffiekop. Toen ze een zucht later door een bos slenterden, weerklonk ‘Hot Scary Summer’ van Villagers en de mannen zongen mee. “Mijn soundtrack van de zomer”, aldus Segers, “da’s echt het nummer dat alles kapotmaakt… allee… dat mij breekt.” Villagers was niet toevallig een van de favoriete bands van Wim Meus, zo bleek, en dus ook van Jeroen.

Dictafoon

We zagen Jeroen ook bij het graf van zijn broer waar hij hun bloedband een privilege noemde. “Het zou tof zijn als ge af en toe eens iets kon terugzeggen”, mompelde hij met doorzeefde stem in de dictafoonberichtjes aan Wim die in dit programma als voice-over dienden. Noem het therapie. Thuis bij het afwassen spatte hij per ongeluk een aantal druppels over Wims doodsprentje. “I’ve been looking so long at these pictures of you”, zong Robert Smith van The Cure. “That I almost believe that they’re real / I’ve been living so long with my pictures of you / That I almost believe that the pictures are all I can feel.”

Pfoei! We zullen onszelf moed indrinken voor afleveringen 2 en 3. Met Villagers op repeat. “It’s our dearest ally, it’s our closest friend / It’s our darkest blackout, it’s our final end / My dear sweet nothing, let’s start anew / From here on in it’s just me and you.”

Dagen zonder broer, iedere woensdag om 20.45 uur op Eén en op VRT MAX.