Wilco 2x in AB: Waakvlam wordt uitslaande brand ****

Dat een band als Wilco vandaag zo populair is, kan je alleen toejuichen. Vooreerst omdat de groep rond zanger/songschrijver Jeff Tweedy (44) op een ouderwetse manier boven het maaiveld is uitgeklommen. De eerste paar platen die hij na het uit elkaar vallen van Uncle Tupelo uitbracht trokken nauwelijks de aandacht, maar naarmate de songs beter werden en de cd's een coherentere indruk nalieten, nam ook de erkenning door het brede publiek toe. A Ghost Is Born en vooral Sky Blue Sky gelden inmiddels als classics in de afdeling alt.country, en eigenlijk ook daarbuiten.

Tussen The Jayhawks en Radiohead
Zaterdag had Tweedy - samen met bassist John Stirratt de enige die alle personeelswissels bij Wilco overleefd heeft - een compleet andere setlist samengesteld dan de dag voordien, en aangezien de groep een hardnekkige following heeft die voor de twee avonden kaartjes had gekocht, was dat een verstandige beslissing. Opener 'Reservations' begon rustig en discreet, als een kaars waarvan de lont eerst even vuur moet vatten voor er een mooie heldere vlam ontstond. En kijk: met 'Art Of Almost' werd de lat meteen tot aan de nok van de zaal gelegd: de muziek klonk broeierig, er pompte een diepe funkbas doorheen, en gitarist Nels Cline kneep het soort verschroeiende solo uit de snaren die deed vermoeden dat hij eigenlijk de halfbroer van Johnny Greenwood was. Op die manier ontplooide Wilco zich als de ontbrekende schakel tussen The Jayhawks en Radiohead, met de hang naar het ambachtelijke van de eerste, en de liefde voor effectpedaaltjes van de tweede.

Tweedy is geen geboren frontman, maar straalt wel een maturiteit uit die je tot luisteren dwingt. Dat hij superieure songs schrijft die - getuige een huiveringwekkend mooi 'You And I' of het door Norah Jones gecoverde 'Jesus, Etc.'- moeiteloos het haar op je armen omhoog krijgen hielp uiteraard ook. Bovendien verstond Wilco de kunst om een nummer heel kwetsbaar in te zetten, om het halverwege open te breken tot er een hele orkaan doorheen leek te razen. 'Impossible Germany' en het nostalgische 'Capitol City' illustreerden dat het best: beiden waren warm ingeduffeld in een levendig, organisch geluid. Maar toch zaten er weerhaakjes aan. Wilco klonk gestroomlijnd en af, maar nooit glad of routineus. Omdat er passie in het spel was. En de hele band met zichtbaar genoegen op het podium stond. Met het stokoude 'I Must Be High' - uit de debuut-cd A.M. - en 'Laminated Cat' - een cover van Tweedy's nevenproject Loose Fur - werden ook de doorgewinterde fans bij de les gehouden.

Hercules
Met twintig jaar ervaring onder de arm weet Tweedy precies hoe de spanningsboog van een goeie set in elkaar moet zitten, en zaterdagavond zat de passage van Wilco nagenoeg perfect in elkaar. De bisronde was bovendien opvallend extrovert, met naast het fraaie 'California Stars' ook het gespierde 'I'm The Man Who Loves You'. Het waakvlammetje van twee uur eerder was inmiddels een uitslaande brand geworden. Bij 'Heavy Metal Drummer' ging Glenn Kotche zelfs even met het nodige gevoel voor ironie als een Hercules op z'n trommels staan. Niet meteen een beeld dat je op een Wilco-concert verwacht. De combinatie van dat soort verrassende details, het niveau van het songmateriaal, de warme podiumpersoonlijkheid van Tweedy en het hechte, bevlogen geluid van de groep zélf zorgden ervoor dat Wilco live opnieuw Een Ervaring was. Als het voor u hetzelfde is, hadden we ze deze zomer graag nog eens teruggezien.

De set (zaterdag)
Reservations ¿
Art Of Almost ¿
I Might ¿
Misunderstood ¿
Rising Red Lung ¿
Impossible Germany ¿
Born Alone ¿
Laminated Cat
You and I ¿
Whole Love ¿
Pot Kettle Black ¿
Jesus, Etc. ¿
Capitol City ¿
Handshake Drugs ¿
I Must Be High ¿
I'm Always In Love ¿
Dawned On Me ¿
A Shot in the Arm ¿
-
Candyfloss ¿
California Stars ¿
Walken ¿
Heavy Metal Drummer ¿
I'm the Man Who Loves You ¿
I'm A Wheel