‘Wij, vrouwen’: ondanks enkele tekortkomingen is de reeks meer dan de moeite waard

Zes kinderen op zeven jaar tijd, miskramen niet meegeteld. Het was het lot van mijn grootmoeder in de jaren veertig van de vorige eeuw. De job die ze met hart en ziel deed, moest ze opgeven nadat ze echtgenote en moeder was geworden. Je zou van minder ongelukkig worden.

Ik ben dan ook nog elke dag blij dat ik niet heb moeten strijden om te kunnen studeren en werken. Al is het een valkuil om in één beweging te denken dat het feminisme hier geen bestaansreden meer heeft. Cijfers leren ons dat vrouwen nog steeds te lijden hebben onder ongelijke machtsverhoudingen en dat zowel op de arbeidsmarkt als in hun privéleven. Ze zijn de eerste en grootste slachtoffers in tijden van economische crisis, nemen het leeuwendeel van het huishouden op zich, hebben af te rekenen met grensoverschrijdend gedrag en geweld, een kleverige vloer, het glazen plafond en ga zo maar verder.

Het pleit dan ook voor het VRT-programma Wij, vrouwen dat het een lijn trekt tussen feministische strijdpunten uit het naoorlogse Vlaanderen en vandaag. Aan de hand van boeiende getuigenissen en knappe archiefbeelden schetst de reeks niet alleen de evoluties in de vrouwenstrijd, je ziet ook hoe oude stereotypes nog steeds een reële impact hebben op hedendaagse vrouwenlevens.

Tegelijkertijd kan je je afvragen of de makers zich niet enigszins verslikt hebben in de grootte van hun onderwerp. Seksisme en ongelijkheid zitten verweven in alle niveaus van de samenleving en strakke thema’s laten zich daardoor niet zomaar afbakenen. De eerste aflevering over zelfbeschikking maakt bijgevolg ietwat gekke sprongen van een enge seksuele moraal naar geweld en de pil, om te landen bij thema’s als body positivity en #metoo. Een heet hedendaags hangijzer als het recht om een hoofddoek te dragen, komt dan weer niet aan bod.

Nog gekker is de keuze om van de interviewees enkel de naam en het geboortejaar weer te geven. Nochtans verzamelden de makers een geweldige schare vrouwen met een gezamenlijk cv om u tegen te zeggen. Misschien weet de gemiddelde twintiger niet meer wie pakweg Nelly Maes is, haar loopbaan en verwezenlijkingen doen er wel degelijk toe als je haar aan het woord laat over de geschiedenis van de Belgische vrouwenstrijd. Ook in zijn verklaringen voor de loop van de geschiedenis dreigt het programma soms te vervallen in te makkelijke antwoorden – neen, de pil en de ontkerkelijking zijn niet zomaar het alfa en het omega van de vrouwenemancipatie.

Al willen die tekortkomingen niet zeggen dat Wij, vrouwen een maat voor niks is. Integendeel zelfs. Mocht mijn grootmoeder er nog geweest zijn, dan had ik graag samen met haar gekeken. Met mijn dochter bij haar op schoot.

Wij vrouwen, elke dinsdag op Canvas.