Wie zijn de muzikale helden van 2019? Vanavond worden de MIA’s voor een dertiende keer verdeeld onder de succesvolste muzikanten van het voorbije jaar. De awardshow wordt ook live getoond op Eén. Wij bezondigen ons alvast aan een pronostiek van de laureaten én aan eigen suggesties.
Album
De belangrijkste categorie van de MIA’s is meteen ook de zwaarste bevalling. Zwangere Guy (met Wie is Guy?) en Balthazar (met Fever) stonden in Vlaanderen en Brussel zo’n beetje nek-aan-nek qua populariteit: beide albums haalden ook goud. Maar in diezelfde nek hijgt net zo goed de pseudo-underdog Brihang (Casco) én de op arena-formaat priegelende Fremdkörper in deze categorie: Lost Frequencies (met Alive and Feeling Fine). Voorspellen wie het populairste, laat staan béste album heeft gemaakt, is bij voorbaat gedoemd tot nattevingerwerk en wichelroede. Maar goed: omdat we niet opgevoed zijn door wolven, en drachtige personen om die reden áltijd voorrang geven, gokken we dat Zwangere Guy – goed voor zeven nominaties! – met de hoofdprijs aan de haal gaat. Wie is Guy? Na deze avond zal niemand zich nog die vraag stellen.
Alternative
Kiest het brede MIA-publiek weer voor de meest vertrouwde naam in deze categorie? Dan wordt het pleit allicht beslecht in het voordeel van Balthazar. Die groep neemt samen met Zwangere Guy en Brihang (allebei afwezig in deze divisie) overigens ook de leiding op de Music Industry Awards. Brutus lijkt in dat opzicht zo’n beetje de seatfiller tijdens deze wedren. Nochtans is dit Leuvense trio net zo goed alternatief als de neten, zelfs al worden ze nog steeds te gemakzuchtig weggezet als ‘metal’. Hun door schedel en schaambeen trekkende postrock met shoegaze-neigingen en hardcore-invloeden zou een goede kans maken, als er meer rock-’n-roll achter de lintbebouwing zou heersen. Quod non.
Eerder houden we de vingers gekruist voor de meest alternatieve naam in de lijst. Charlotte Adigéry liet zich op haar voortreffelijke solo-EP Zandoli sturen door haar Caribische roots en verbeeldingskracht. Ook internationaal werkte ze zich met die unieke aanpak in de kijker. Als één artiest zich als een vis in het water mag voelen bij het label ‘Alternative’, dan wel de heerlijk onvoorspelbare en onvoorstelbare frontvrouw van WWWater.
Doorbraak
Op basis van historische data en de uitslag van de afgelopen twee edities waagden ook de muziekresearchers van PXL een gokje op de uitslag van deze MIA’s. Volgens hun onderzoek bleek airplay de beste parameter om de winnaars in de publiekscategorieën te voorspellen. Voor de categorie ‘Doorbraak’ vertrouwen ze kennelijk meest op Sons. Héus? Wij doen het gewoon met onze glazen bol en een lodderige blik op het muziekjaar zelf: IBE schopte het tot absolute idool van The Voice van Vlaanderen 2019, en mocht daarna meteen aanrukken op Rock Werchter. Hij is dé grote kanshebber. Ibe Wuyts ging bovendien naar school in Bokrijk. Dat idyllische erfgoed schijnt het erg goed onder de markt te hebben in Vlaend’ren, lieten we ons vertellen. Maar wie zou moeten winnen? Charlotte Adigéry reed vorig jaar veruit het mooiste en meest benijdenswaardige parcours. Of wanneer werd u nog eens op handen gedragen door BBC Radio, Soulwax en Neneh Cherry? Juist.
Groep
MIA houdt van vertrouwd. Op basis van die premisse kan Clouseau zich nu dus al handenwrijvend opmaken op een overwinning. Het weze hen ook wel gegund: voor het eerst sinds 1989 willen we niet in Koen Wauters’ schoenen staan. Hoelang moet hij dit nog verduren? Clouseau hoeft als éminence grise trouwens niet de zwaarste concurrentie te duchten. De aardige jongens van blackwave. komen nog maar pas piepen aan het oppervlak. Onze persoonlijke favoriet Balthazar schuurt en wrijft wellicht net iets te veel om ook uw stemmende grootmoedertje of suikertante hitsig overstag te doen gaan. En rond Hooverphonic blijft het nu net iets te lang verdacht stil, sinds ze zich opofferden voor vaderland en Eurosong. De afgetekende winnaar is wat ons betreft bekend.
Live Act
Een van de spannendste categorieën dit jaar. Muzikaal gezien zijn er nauwelijks overeenkomsten te vinden met Angèle, die van arena’s en paleizen intussen haar vaste strijdtoneel heeft gemaakt. Daarnaast heb je nog de nieuwe chouchous van Editors, in de doemerige verschijningsvorm van Whispering Sons. De geoliede popmachine die Balthazar al jaren is, blijft een steeds hogere vlucht nemen in binnen-en buitenland. Zwangere Guy spitste zich vorig jaar dan weer toe op de g-plek. We hebben gedanst, gesjanst én gejankt toen hij een paar maanden geleden de AB binnen walste, onvermoed goed pakte Zwangere Guy je bij de lurven en placenta. Enig euvel: de concurrentie van Angèle is natuurlijk verpletterend. U kent onze favoriet, maar wij ook de uwe.
Dance
Vorig jaar haalde Lost Frequencies voor een vierde keer op rij de MIA voor ‘Dance’ binnen. Binnenkoppertje dus. De MIA’s bleken in het verleden trouwens altijd al a big fat Greek wedding te zijn voor de broertjes Thivaios, alias Dimitri Vegas & Like Mike: always the bridesmaid, never the bride. Heimelijk duimen we niettemin voor Compact Disk Dummies. En niet alleen omdat ze sowieso de sympathy vote verdienen naast Grote Gabbers als Dimitri Vegas & Like Mike, Lost Frequencies of Regi. De broers Coorevits hebben zich het voorbije jaar ook bekwaamd in theater, hadden een stek als vaste huisband in De ideale wereld en pas nog voorzagen ze de nieuwe VTM-reeks De kraak van een soundtrack. Voor geen gat te vangen dus, maar hopelijk wel voor beeldje.
Nederlandstalig
Niels Destadsbader staat in pole position met Clouseau wat betreft populariteit, maar die laatste zal wellicht in het stof moeten bijten. Vorig jaar werkte Destadsbader zich al op tot de veelvraat van de MIA’s met vijf awards, en zijn ster – shit, nu zitten we weer met die song in onze kop – blijft maar stijgen. Toch zetten we tegen beter weten in ons geld in op Brihang, al was het maar om alle reaguurders achteraf te horen dreinen dat West-Vlaams bezwaarlijk onder de noemer Nederlands valt. Daarnaast: Boudy Verleye flowt beter dan ‘t woatr in de voart, lot him nu mirakels doen die nwoi jirder zyn verkloard, deur weetnskappers me nun board. Met vriendelijke groeten van ’t Hof.
Pop
Als Angèle het onderspit delft, vreten we onze schoenen op. Om niet in elke aparte categorie in herhaling te vallen: ze zal vast ook de hit van het jaar achter haar naam mogen schrijven met ‘Tout oublier’. En die voor de spraakmakende videoclip van ‘Balance ton quoi’. Alleen de laatste F.C. De Kampioenen-film deed het cijfermatig beter dan de Linkebeekse popprinses. Ze liet de laatste jaren ook zo’n imposant kruimelspoor van hits achter zich, dat de winst voor Clouseau, Laura Tesoro of Niels Destadsbader als diefstal zou aanvoelen.
Solo Man
Niels Destadsbader won ’m vorig jaar ook al, en dat zou wel eens een veeg teken kunnen zijn. De minst onvoorspelbare categorie lijkt ‘Solo Man’ wel. Daan en Stromae wonnen diezelfde award respectievelijk twee en drie keer na elkaar, en ook bij de vrouwelijke tegenhanger is spanning vaak zoek: Lady Linn en Selah Sue leken jarenlang zowat vaste afnemers. Wie volgens ons zou moeten winnen? Zwangere Guy. Maar de bookies lachen ons vierkant uit. Niettemin Guy, make daddy proud. Hij heeft misschien nieuwe schoenen nodig als Angèle in ‘Pop’ verliest.
Solo Vrouw
Angèle is de gedoodverfde winnaar, naast Trixie Whitley (fantastisch, maar te underground), Laura Tesoro (zelfs op de Gouden K’s eerder bekend als tv-ster) en Geike. Maar wat ons betreft mag de voormalige chanteuse van Hooverphonic die prijs gerust wegkapen. Na een aarzelend onthaal debuut maakte ze vorige jaar een fraaie doorstart, en live lijkt ze haar ultieme gedaante te hebben aangenomen. Om maar iets te zeggen: na haar laatste concert in de AB werden we op straat in de ballen geschopt en beroofd. En achteraf dachten we nog áltijd: fantastische avond.
Urban
Begin vorig jaar hadden we nog durven beweren dat Tourist LeMC die categorie zonder veel tegenstand kon opeisen. Maar toen kwam Zwangere Guy in vol ornaat op het toneel. Lieve kerel hoor, die Tourist. Maar in de ‘Urban’-categorie val je een tikkie uit de toon wanneer je een imago torst van brave Hendrik, die zo deugdzaam is dat hij elke cent die op de grond ligt nog zou aangeven bij de belastingen. Het creatieve crapuul van Brussel gaat dus aan de haal met die award.
Muzikant
“Als God een rocker was, dan zou Stef Kamil Carlens zijn zoon zijn.” Zo typeerde Arno de onnavolgbare Stef Kamil Carlens ooit. Na een carrière waarin avontuur domineerde, en zijn songs je soms zo vrolijk stemden als Michael Jackson bij het belsignaal vlak voor de speeltijd, zou deze award een terechte ridderslag zijn. Al hebben we ook een boontje voor de eerder illustere onbekende Fulco Ottervanger: “Half heertje, half paljas”, omschrijft de Nederlandse Belg zichzelf. Maar zijn haast kinderlijk enthousiaste aanpak doet ons dan vooral denken aan Le Petit Prince: een beetje raar, buitenaards zelf. Maar goed: dat zeiden we over zijn andere tegenstander Bert Dockx ook wel eens. Met andere woorden: in deze precaire categorie spelen we even Zwitserland. Onpartijdig en laf tijdens elke wereldoorlog.
Producer
David & Stephen Dewaele van Soulwax en 2ManyDJs winnen deze. Hands down. Als we u vandaag nog zouden moeten uitleggen waarom, hebt u de voorbij jaren alleen maar ’t Pallieterke gelezen, argeloos in uw neus zitten peuteren en uw muzieksmaak van TikTok laten afhangen. De twee broers zagen nog maar pas een Grammy aan hun neus voorbijgaan (vrij onterecht ook trouwens), maar deze Vlaamse troostprijs is een garantie. En anders bellen we 101, om meteen een patrouille te sturen naar Paleis 12.
Vlaams populair
We zullen vast wel pedante reetkevers zijn, maar het idee dat we eindeloos naar Bart Kaëll, Belle Perez, Dana Winner en Willy Sommers zouden moeten luisteren om een knoop door te hakken, doet verdacht veel denken aan een ouroboros van doffe wanhoop. Laten we voor het gemak dan maar Sommers kiezen: bovenste beste kerel, en onlangs met spoed geopereerd aan het hart. Reetkevers zijn we, harteloze klootzakken niet.
