Wie Goldband kent van de grootste hits, denkt dat het alleen maar lollige gasten zijn. Maar ze zijn ook nog wat anders

Popsterren? Of zijn de jongens stukadoors? Ernst en ironie lopen de hele tijd in elkaar over bij Boaz Kok, Milo Driessen en Karel Gerlach van de groep Goldband. De drie over hun goedgehumeurde succes in Nederland en België.

Gunther is er weer. Milo heeft ’m gezien, en Boaz en Karel ook. Hij had een Goldband-petje op, en Gunther heeft sowieso alle Goldbandmerch. Gunther mist geen show, waar ze ook spelen, het maakt hem niet uit om drieënhalf uur te rijden voor anderhalf uur Goldband.

Ja, drieënhalf uur, zegt Milo, Gunther moet uit België komen, en een flink stuk ook. Hij werkt bij een callcenter en neemt speciaal vrij voor Goldband. Gunther ging eerst naar De Staat, maar Gunther gaat nu naar Goldband.

Milo is met ’m gaan praten, hij liep even de grote zaal van het Patronaat in Haarlem in. Gunther was deze keer niet alleen, hij had wat mensen meegenomen, het worden er steeds meer. Als Gunther een kaartje tekortkomt, weet hij hen te vinden.

Ze hadden niet eerder zo’n trouwe fan als hij, zeg maar: een Gunther. Misschien is hij wel het bewijs dat ze nu groot zijn, dat je een Gunther en zijn gang achter je aan hebt, een vaste schare fans, maakt niet uit waar ze spelen. Van hier naar Gunther, van niks naar beroemd.

Goldband gaat overal naartoe, laatst waren ze nog in Düsseldorf voor de MTV Europe Music Awards, wonnen ze de Best Dutch Act. Hebben ze Taylor Swift gezien, en vroeg Boaz aan de zanger van Muse, die Engelse band, of hij wat nodig had in de wc, je weet wel. Nee, zei die zanger van Muse, dat deed hij al lang niet meer, die slappe lul. Pillen voor zijn prostaat kon-ie wel gebruiken, haha. OneRepublic, van die kutpopsterren die je ook gewoon in een winkelstraat ziet lopen, waren er ook, net als David Hasselhoff, The Knight Rider. Die zat pal voor hun neus.

Milo, nu ga je toch niet weer dat verhaal vertellen over Taylor Swift, wil Karel weten. Dat hij bijna met haar heeft gezoend, die avond. Oké, nou ja, vooruit. Moet je ook dat filmpje laten zien dat je in de zaal ketamine zat te snuiven, vindt Boaz. ­Jezus! Milo zegt dat het zijn buurmeisje had kunnen zijn, die Taylor Swift. Maar hij had dus een gesprek met haar: Hey, how are you? Yes, I’m fine. Taylor Swift zei daarna gewoon Milo gedag, op de trap. Dat kun je dus zien als bijna zoenen.

Net als plakband

De MTV-medewerker die hen moest begeleiden, werd die avond helemaal gek. Moest ze weer achter hen aan naar het toilet, ze moesten die avond sowieso heel veel naar het toilet. Waren ze onbereikbaar, of niet te vinden tijdens de belangrijke momenten. Ze vielen op de rode loper. Op dat soort gelegenheden weten ze toch dat ze anders zijn, niet zoals die andere popsterren. Ze blijven hun gewone gewoon, altijd.

Milo, zei je nou popsterren? Het valt even stil in café De Waag in Den Haag op een doordeweekse dag, nou ja niet echt stil, want de muziek staat keihard, en iedereen schreeuwt om hen heen naar het televisiescherm waar een voetbalwedstrijd is te zien. Maar Karel en Boaz kijken Milo raar aan, zoiets serieus zeg je toch niet, als: wij zijn popsterren. Oké geintje dan.

Maar Boaz Kok (33), Milo Driessen (29) en Karel Gerlach (29) zijn het dus echt, popsterren. En laten we de rest van Goldband niet vergeten, zoals producer en multi-instrumentalist Wieger Hoogendorp en percussionist Isaï Reiziger.

Goldband – vernoemd naar een zak gipspleister, dus niet op z’n Engels uitspreken, maar net als plakband – heeft zich in 2022 verspreid als een venerische ziekte. Parkpop, Pukkelpop, Tomorrowland, Rock Werchter, Lowlands, Down the Rabbit Hole en elk ander denkbaar podium in Nederland en België veranderden in grote deinende massa’s aangespoord door het pico bello humeur van de Haagse heren en hun goed te verteren hutspot van synthpop, Italo-house, Doe Maar-koortjes, popstampers, slap geouwehoer, hiphop, liefdesverklaringen, Jacobse en Van Es, verkleedpartijen, Jim Morrison-act, emotionele uitbarstingen, O o Den Haag-verering, tattoo’s, rum-cola’s, broederlijke verwantschap, ge­sti­leerde eighties-lelijkheid, driedubbele ironie, verrassingsacts als Maan en Sophie Straat, Het Goede Doel, gabberhouse, krijg de tyfus en trek-nu-allemaal-je-shirt-uit.

Je hebt het karakter van ons ­drieën, zegt Milo over de succesformule, en dan in het kwadraat, en dan de performance plus de muziek maal zoveel. Karel heeft het erover dat ze organisch zijn gegroeid, en dat ze in het gat zijn gestapt dat The Opposites en De Jeugd van Tegenwoordig lieten vallen. Maar hij zegt ook dat ze een bom hebben gegooid, dat er een bom is gebarsten, en dat mensen in waren voor iets anders. Wat dan? Boaz hoort in Goldband een eigen geluid, iets tussen iets en iets en iets in, dat echt uit hen komt, eigenzinnig herkenbaar.

Dit is de langste nacht van ons leven
Wij hebben dit verdiend
Wij dansen in de regen
Totdat de zon ons ziet

Boaz was vroeger een recalcitrant ventje dat stoned naar school ging, zijn disciplineproblemen koesterde en zichzelf heel goed vond. Op de toneelschool stapte hij een week voordat hij klaar was op, omdat hij er opeens geen zin meer in had. Karel maakte er als scholier een potje van door coke te snuiven op de lessenaar van de leraar en het brandalarm aan de lopende band te laten afgaan. Milo zat op de jeugdopleiding van voetbalclub Ado Den Haag en kon tekenen bij Sparta en Excelsior maar koos toch voor Ado. Toen ze hem telkens op een kloteplek aan de linkerkant zetten, was-ie er klaar mee.

Ja, ze zijn nu eindelijk geworden wat ze graag wilden worden, waarvan ze ook niet wisten dat het bestond. Ze noemen het: bestemming bereikt. Er moet niks meer, want in Goldband voelt niets als moeten. Als Boaz GEEN ZIN heeft in mensen, trekt-ie gewoon zijn petje op, capuchon over zich heen, en weg. Milo had laatst één keer GEEN ZIN om op de foto te gaan, kreeg-ie een mail van een meter lang – wat!

Weet je wat Karel de laatste tijd zichzelf op het hart drukt: geniet ervan dat je dit mag meemaken, blijf nederig, ondanks het succes.

Wat ze ook zeggen, het is een grote grap. Maar vraag niet aan ze: is het een grote grap? Ze worden gek van die vraag. Nee, zegt Milo dan, het is niet alleen een grote grap, want als ze spelen, of in de studio moeten opnemen, dan zijn ze bloedjeserieus. Ze willen het wel luchtig houden, in die hele dynamiek, opeens komt er wel heel veel op ze af.

Lijp wordt Milo van al die mensen die heel hard op je rug slaan.

Boaz is gewoon Gronings moe.

Karel laat dolblij een filmpje van zijn nieuwe appartement zien.

Gunther heeft laatst een zelfgebakken Goldband-taart overhandigd.

Roltrapchinees

Als je ze alleen kent van hun grootste hits, ‘Noodgeval’, ‘Mijn stad’ en vooral ‘Witte was’ dan denk je al snel dat het alleen maar lollige gasten zijn, en dat zijn ze trouwens ook, maar ze zijn ook nog wat anders dan een sixties planga, met tram 9 naar de boulevard, haring met uitjes en zuur, en je afvragen waarom coke zo duur is.

Daar zit geen ernst in, zegt Milo, terwijl ze wel ernstige nummers hebben. Maar ja, met onze performance, hoe we eruitzien enzo, dan krijg je al snel te horen dat het een dolletje is.

Verwarrend is het zeker, ernst en ironie lopen de hele tijd in elkaar over, met als hoogtepunt het Gerard Reve-achtig Requiem, waarin de dood vrolijk in het zonnetje wordt gezet. Ontstaan op een wazige avond, zaten ze ineens in de ‘Bohemian Rhapsody’-vibe, met een onweerstaanbaar, opwekkend, meezingbaar refrein.

Iedereen gaat dood (oehoehoe)
En jij ook
En jij ook
En jij ook

Neem nou ‘Kinderwens’. Op het podium wordt het gebracht als een vurige aandrang van de metroman om zich voort te planten. Eigenlijk waren ze tijdens een afterparty een beetje aan het freestylen over de stank van kinderkak en babystront. Dat refrein – We zijn er klaar voor/Ik wil een junior/Dit is mijn kinderwens/Mijn eigen mini mens – was eigenlijk humor.

En dan dat slappe gitaarriedeltje erbij, en Boaz die zo vertederd mogelijk kijkt. Zoiets kun je toch onmogelijk serieus nemen. Maar ja, toen kwam de podcast Eitje, en die gebruikte het nummer als vaste tune, en gingen ze op Radio 1 samen praten over hun kinderwens. Daar ga je dus.

De zingende stukadoors, ook een goeie, zeker in combinatie met de bandnaam. Er viel sinds hun debuut in 2019 te lezen dat hun vaders stukadoors waren, en de jongens vroeger meegingen naar de bouw, en daar al zingend het vak onder de knie kregen. Een lelijk muurtje recht en glad krijgen, dat was het summum en daarom heette hun debuut-ep Dun smeren Geld verdienen.

Er worden plakjes leverworst en blokjes kaas geserveerd in café De Waag. Volle glazen bier. Ho ho! Niet te veel eten! We hebben gereserveerd bij de roltrapchinees!

Het gesprek gaat over de muziek waarmee ze thuis werden omgeven, de voorkeur van hun ouders. Milo kreeg op regelmatige basis de soundtracks van The Sound of Music of Jesus Christ Superstar voor zijn kiezen, en de liedjes van Leonard Cohen en Nina Simone. De moeder van Karel is jazzzangeres, en zijn vader speelde viool. Boaz zegt dat zijn vader luisterde naar D’Angelo en hele ingewikkelde jazz uit New York, en zijn stiefmoeder zit in de klassieke muziek.

Echt het eclectische palet aan klanken dat je verwacht in stukadoorskringen.

Dat zij in het Nederlands zingen, dat is dan ook weer Goldband-logica, want stukadoors spreken behalve een beetje Pools en steenkoolengels, maar één taal: die met je hart op je tong! Als je scheldt, scheld je in het Nederlands, als je droomt, droom je in het Nederlands, en zo gingen ze van straattaal naar steeds meer poëtische bewoordingen.

‘Wie wil er met mij op de foto?’, roept Karel naar voorbijgangers, op weg naar de roltrapchinees.

‘Hee hallo hallo allemaal’, zegt Milo tot alle etende bezoekers van chinees restaurant Full Moon City, daar gekomen met de roltrap.

De nummers d72, d121 en 329 worden uitgeserveerd, net als de druppeltjes rum-cola.

Dit is een noodgeval
Waar blijft die fucking ambulance

Psychedelische pil

Ze willen niet zeggen dat alles lukte op Down the Rabbit Hole – even opgezocht: 4 juli 2022 – want Boaz had zijn hielbot gebroken, maar alles lukte wel. Op Rock Werchter, een dag eerder, sprong hij van het podium, en toen ging het mis. Tijdens het nummer ‘Noodgeval’. Ja, daar kun je wel om lachen, maar dat is niet grappig, zegt Boaz gepikeerd, terwijl er een stukje geroosterde pekingeend in zijn mond verdwijnt. Hij moest eigenlijk geopereerd worden, en dan zou Down the Rabbit Hole worden afgeblazen, dus liet-ie het er maar bij.

Na Rock Werchter waren ze eigenlijk van plan het flink op een zuipen te zetten, om alle demonen te temmen. Maar wat gebeurde? Ze deden dat een keer niet, of niet heel erg. Ze gingen op tijd naar bed, en de volgende ochtend naar de gym, even de geweldige lichamen onderhouden.

Het werd hun beste optreden van het jaar, vonden ze, het festivalterrein van Down the Rabbit Hole veranderde in één grote golvende massa.

Boaz verscheen hoegenaamd bij verrassing toch op het podium, en nog wel op een kniestep. Karel was enorm verliefd, dat hielp ook. Bij Milo viel alles zijn plaats. Ze waren beter dan Erykah Badu die dag, of in ieder geval kwamen ze wel op tijd.

“Heeft u ook een doggybag?”, wil Milo van de Chinese ober weten.

Milo, Karel en Boaz zitten in de kleedkamer van poppodium Het Paard en Wiegertje is net binnen, en Isaï ook. Die had met zijn vriendin een dag eerder een psychedelische pil gedaan, pfff. Zangeres Maan, de verkering van Karel, zit voor de spiegel, net als zangeres Sophie Straat. Annelies, de vriendin van Boaz, deelt de rum-cola’s uit. Goof, de beste vriend van Milo, wordt ervan beschuldigd dat hij zijn gezicht met bruinsel heeft gebruind.

Marja, de zingende moeder van Karel is er, zijn vader woont in Spanje. Laatst in Haarlem was Kees erbij, de vader van Boaz, en zometeen komt Bruno, de vader van Milo. Ze zitten in een app-groep, de Goldband-pappies, toevallig alledrie werkzaam in de ICT, de zogenaamde stukadoors.

Wie er ook altijd bij is, is de overleden moeder van Milo, Leontien. Niet alleen in gedachten, maar ook in woord en daad. Tijdens ‘Dit is voor jou’ draait Milo bij elk optreden zijn hoofd steevast naar boven, en wijst hij omhoog, en met hem Boaz en Karel.

Haar dood, in 2018 op 52-jarige leeftijd overleden aan kanker, was feitelijk het begin van Goldband. Er was een herdenkingsdienst geweest in de kerk, en daarna een condoleancefeest in de Haagse club Pip. Ze zaten tijdens dat feest even buiten te roken aan een picknicktafel − Boaz, Karel en Milo − en wisten het zeker: aan dat maar een beetje aanklooien, moest een einde komen. Ze zouden in het Nederlands gaan zingen, en er met zijn drieën helemaal voor gaan.

Aan het afteren na de afterparty van de condoleancefeest kwamen ze midden in de nacht in de studio van Radio Tonka terecht. Karel had wat beats op zijn usb-stick, en Boaz en Milo freestyleden erop los – het begin van Goldband was daar. Drie maanden later rolden er in de boerderij van Milo’s grootouders vijftien nummers uit. En zo kwam er toch nog iets moois uit de dood van zijn moeder, zegt Milo. Ze zou het prachtig hebben gevonden, Goldband, ze was zeker ook vanavond gekomen.

Dit is voor jou, zie je het ook
Dat ik nu echt doe wat ik heb beloofd
Dit is voor jou
Alleen voor jou

Ze moeten op, maar eerst vormen ze nog een kring samen met de crew. Milo schreeuwt iedereen toe, op volle toeren: We zijn in Den Haag boys, deze stad zit in ons, zit in ons bloed, in het bloed van onze ouders, onze grootouders. Deze stad ademt Goldband, we moeten ze laten zien dat we nog steeds alles geven voor Het Paard, voor Den Haag, altijd en altijd vechten voor onze stad. Pak ze! Eén, twee, drie. GOLDBAND

Gunther ziet ze de zaal binnenkomen, hij staat helemaal vooraan in een T-shirt van Goldband, met zijn armen op het podium. Hij gaat alle liedjes meezingen, net als zijn vriendin Ann. Geweldige mannen vindt hij Karel, Milo en Boaz, en niet alleen op het podium; ze nemen echt de tijd voor een praatje. En dan die teksten, in elk nummer zit wel iets speciaals. Hij weet dat hij héééél erg overdrijft, maar Gunther kijkt er niet van op als ze op een dag de Nobelprijs winnen.