Wet Leg, dé hype van het moment: ‘De liedjes die we schrijven zijn heus niet bedoeld om iemand te schofferen’

Wet Leg is dé hype van het moment. Dit duo uit het idyllische Isle Of Wight is ieders hartendiefje, inclusief dat van Florence + The Machine en Iggy Pop. En dat met even briljante als absurde postpunk.

Het muzikale duo – Rhian Teasdale en Hester Chambers – brengt lichtjes surrealistische songs met muzikale referenties aan Violent Femmes en Björk. De twee jongedames doen liefdesverdriet weer geinig klinken, brengen al eens een ode aan een chaise longue, en er valt evengoed een seksueel innuendo of elfendertig in hun liedjes te bespeuren.

In juni vorig jaar werd hun ‘Chaise Longue’ nog uitgeroepen tot de opwindendste debuutsingle sinds ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ van Arctic Monkeys. Dat was schrikken. De song is inderdaad catchy as fuck, zoals ze het zelf beschrijven, maar in geen tijden had je gedacht dat ze méér dan een vluchtige hype zouden worden. Nog voor u de groepsnaam kon uitspreken was een intercontinentale tour uitverkocht. En intussen is ‘Chaise Longue’ al dertien miljoen keer beluisterd op Spotify.

Zelf lijken ze niet zo onder de indruk wanneer we beide dames ontmoeten in Brussel. Zou het aan de MDMA in het rioolwater liggen, of zijn de twee meisjes iedere journalist aan het trollen? Hoe dan ook: de twee liggen als kirrende en knuffelende lovebirds in een – jawel – chaise longue wanneer we hen spreken. De blonde Hester Chambers doet er minzaam het zwijgen toe, terwijl ze ons beaat glimlachend toekijkt. Op die manier moet de donkerharige Rhian Teasdale de honneurs waarnemen.

Bij wet feminist

De sfeer is gelukkig meteen gezet wanneer we hen onze favoriete songregels toewerpen: “Well I hope you’re very happy /Hope she gets on with your daddy / I wanna meet your girlfriend /I hope you choke on your girlfriend”. Rancune en liefdesverdriet werden zelden zo geinig ingepakt als met Wet Leg. “Dat is inderdaad een vrolijke wraaksong. En yep, we hebben inderdaad misschien de slechtste keuze qua vriendjes. (lacht) Maar tegelijk: we schrijven nooit over de toxische dingen die we zélf uitstaken. Dat is ons voorrecht als songschrijvers. Tegelijk zijn we de luisteraar verplicht om op zijn minst een béétje humoristisch te zijn over onze eigen shit. We zijn ook feministen, maar niet het soort voorvechters dat op de barricade gaat staan. Wij zijn het soort feministen dat op de achtergrond staat te gniffelen en in onze neus staat te pulken. Daar is niets mis mee, trouwens. Iederéén – man, vrouw, whatever – zou bij wet feminist moeten zijn. Het gaat uiteindelijk om niets méér dan lief en correct zijn voor elkaar.”

In hun doorbraakhit ‘Chaise Longue’ hoor je de lyric “Would you like us to assign someone to butter your muffin?” Het is een knipoog naar het moment dat Lindsay Lohans personage in Mean Girls een chagrijnige opmerking krijgt van een jock wanneer ze de schoolkantine binnenloopt. “We spelen graag met popcultuur”, zegt Chambers. “We spelen elders ook met die viespeuk van een Vincent Gallo in ‘Wet Dream’ waarin we verwijzen naar Buffalo 66. Maar evengoed iets onschuldigs als de pizzarat die op sociale media passeerde, vindt zijn weg naar onze songs.”

Stukje stront

In ‘Wet Dream’ krijgt ook de ex van Teasdale overigens een oneervolle vermelding. Rhian doet er alweer glimlachend het zwijgen toe, en schurkt zich als een kat aan tegen Chambers, die alweer de kastanjes uit het vuur moet halen. ‘Wet Dream’ gaat over een ex die het schattig vond om Rhian te vertellen dat hij over haar gedroomd had. Walgelijk. “What makes you think you’re good enough, to think about me when you’re touching yourself” zingen we daarom. Waarom denkt die hufter dat hij goed genoeg is, om aan haar te denken wanneer die zichzelf zit te betasten? Stukje stront. (lacht) Ach, zo gemeen misschien. De liedjes die we schrijven zijn heus niet bedoeld om iemand te schofferen. Wél om een beeld te schetsen van ons eigen leven. En dat van zoveel andere meisjes, daar ben ik van overtuigd. Ze gaan over daten, afwijzing en walging. (lacht)”

Zo gaat het in ‘Oh No’ over “I don’t need no dating app / to tell me if I look like crap / to tell me if I’m thin or fat / to tell me I should shave my rat”. Zo is het maar net, knikken beide simultaan. “Dit is mogelijk beter advies dan je elders op TikTok kunt aantreffen”, grinnikt Chambers. “De zelfvoldane rotzakken die je op datingsites aantreft, zijn niet te tellen. Ik wil ervan overtuigd blijven dat mannen een heerlijke soort zijn, maar ze maken het zichzelf best moeilijk met de ongein die ze spuien. Wil ik niet meteen op date? Dan word je meteen voor vette sloerie en walvis uitgescholden. Wil ik ’m niet op de eerste avond pijpen? Frigide trut. Ik geloof dat ik in Hester een betere date heb gevonden dan in mijn echte dating life. Zo is Wet Leg ook ontstaan.”

De pandemie legde de wereld lam, maar zorgde voor een stroomversnelling bij beide muzikanten: “We kenden elkaar oppervlakkig. We vonden elkaars haar vooral prachtig, zoals ik me herinner. Maar omdat geen van ons nog kon gaan werken – ik als stilist in Londen, en Hester in de juwelierszaak van mijn ouders op Wight – hadden we plots alle tijd en ruimte om samen te spelen. Dat heeft ons écht samengebracht. Dat, en de liefde voor emoji’s. Zo hebben we onze groepsnaam ook bedacht. Ik hoor soms dat mensen seksuele referenties koppelen aan die naam (in de Urban Dictonary betekent de naam zoveel als ‘opgewonden dansend vrouwenbeen’, GVA) of dat een ‘wet leg’ een vent vol zelfmedelijden is. Maar eigenlijk kozen we de naam omdat het de eerste emoji’s waren die we blind ingaven op onze iPhone. Teleurstellend, ik wéét het. Hopelijk weet onze muziek dat goed te maken.”

Wet Leg verschijnt 8/4 bij Domino. Op 15/5 staat Wet Leg in de Botanique, Brussel. Dat concert is uitverkocht.