‘West Side Story’: klassieker zonder valse noten ★★★★☆

“Het leven in Amerika is fantastisch als je wit bent.” Steven Spielbergs adaptatie van West Side Story voelt aanvankelijk misschien aan als een weerzien met een oude vriend, maar niets is wat het lijkt.

De film over een verboden liefde tussen leden van rivaliserende straatbendes is immers het resultaat van een jarenlang creatief proces waarin Spielberg het 64 jaar oude bronmateriaal herwerkte. De liedteksten en grote delen van de oude choreografie bleven daarbij intact, maar anno 2021 legt hij wel andere klemtonen. Zo worden de Puerto Ricaanse personages op een meer evenwichtige manier voorgesteld, wat de film zowel frisser als interessanter maakt.

West Side Story is Spielbergs eerste musicalbewerking, maar zijn ervaring als regisseur van grootse spektakelfilms zorgt ervoor dat hij weinig moeite heeft om de juiste toon te vinden. De dansscènes worden op een verbluffende manier in beeld gebracht en zorgen voor een adrenalineboost, maar worden niet zelden gevolgd door intiemere momenten. Daarbij schitteren vooral Ansel Elgort en Rachel Zegler, de jonge acteurs die gestalte geven aan Tony en Maria. De manier waarop zij vechten voor hun gedoemde kalverliefde is naïef, maar ook ontroerend en kan gezien worden als een pleidooi voor oprechtheid in tijden van cynisme.

In West Side Story breekt Spielberg niet radicaal met het project waarop hij zich baseert, maar hij introduceert de klassieker wel bij een nieuwe generatie. Hoewel de film soms wat langdradig is en weinig vernieuwend overkomt, zorgen het vakmanschap van de regisseur en de bevlogenheid van zijn acteurs ervoor dat West Side Story een bijzonder indrukwekkende film zonder valse noten is.

West Side Story, vanaf woensdag 8 december in de bioscoop.