✦Albums van de week
Welkom in de buitenwijken van de pop met Phoebe Bridgers, Absynthe Minded en Darkstar
Een meesteres in moodswings doet je zwijmelen van dronkenschap, een sfinx doolt met grote ogen en een Darkstar zoekt de schaduw. Dit zijn de opmerkelijkste platen van de week.
Phoebe Bridgers - Punisher ★★★★☆
“I wanted to see the world through your eyes”, zingt Phoebe Bridgers in ‘Kyoto’, “until it happened... and I changed my mind.” Op Punisher bekijk je de wereld doorheen de verneukeratieve ogen van de Californische songschrijfster: het ene moment zwijmel je dronken doorheen haar gedachten, het andere moment lonkt de bonkende kater. Net als haar verduisterde indiefolk-debuut houden haar liedjes zich liefst op in de lommerte, en toont ze zichzelf een meesteres in melancholie en moodswings. Héérlijke plaat.
Absynthe Minded - Riddle Of The Sphinx ★★★☆☆
Riddle Of The Sphinx is een plaat van iemand die niet veel meer te bewijzen heeft in zijn muzikale niche en de luxe benut die daaruit voortvloeit. Anders gezegd: Bert Ostyn tast de wanden af van de Absynthe Minded-sound. Of hij experimenteert daar waar hij het gras groener acht. Met de kosmische seventiesgroove van ‘Exception’ gaat hij daarin het verst (check die lekker gierende synths!), in ‘Found No Friend’ en ‘Masterpiece’ bricoleert hij wijdogig met textuur en harmonie, tussen Serge Gainsbourg en Tangerine Dream in. Die charmante sprongetjes in het duister staan wat haaks op de leuke, heldere popsongs op dit album, zoals ‘What In The World’ en ‘Cherry Picking’, wat kniesoren zullen aangrijpen om gewag te maken van stuurloosheid. Niets is minder waar. Dit vervelde Absynthe Minded doolt simpelweg graag rond. Benieuwd waar dat heen gaat.
Darkstar - Civic Jams ★★★☆☆
Het Britse duo Darkstar profiteert van het speelveld dat James Blake, Burial en Jamie Woon meer dan tien jaar geleden tussen het rave-wereldje en de buitenwijken van de pop schoven. Vierde plaat Civic Jams is consequenter dan zijn eclectische voorganger Foam Island, omdat Darkstar deze keer voor een strak en welomlijnd format kiest: schaduwrijke, mysterieus galmende elektronicapop vol echoënde, in melancholie ondergedompelde zang. Het doet iets te vaak aan als een veilige keuze, ook omdat pioniers zoals Burial en co. dit subgenre in die mate hebben uitgewoond dat van enige vernieuwing geen sprake meer kan zijn. Dit gezegd zijnde: ‘Jam’, ‘30' en ‘Wolf’ zijn puike tracks. (GVA/SVS)
