Welkom in Absurdistan: ‘Mo’ geeft inkijk in het leven van immigranten in de VS

De levensloop van Mo Amer, bekend Amerikaans comedian van oorspronkelijk Palestijnse afkomst (geboren in Koeweit), kenden we al uit zeker twee comedyspecials op Netflix: Mo Amer: The Vagabond (2018) en Mohammed in Texas (2021). Hij groeide op zonder papieren, zonder ooit in het land van zijn ouders te zijn geweest, tussen de Arabische, Mexicaanse (zijn vriendin) en Amerikaanse cultuur in.

Een worsteling zeker, maar wel een waar hij met onvermoeibare energie zijn vrolijk makende inspiratie uit put. Mo Amer is lid van een nieuwe generatie comedians die de immigrantenervaring, met de spagaat tussen de wereld van de ouders en de Amerikaanse samenleving als basismateriaal, van nieuwe verhalen heeft voorzien. Dat deze generatie nu zo zichtbaar is, is mede te danken aan Netflix die de comedians in specials en series een wereldwijd publiek heeft gegeven.

Een eigen serie voor een ontwapenende persoonlijkheid als Mo Amer lag dan ook in de lijn der verwachtingen. De serie is mede geschreven door collega Ramy Youssef (Egyptische ouders, geboren in New York) met wie Amer eerder de serie Ramy maakte, de Algerijns-Amerikaanse regisseur en rapper Solvan Naim doet de regie. Het helpt allemaal om de immigrantenervaring authentiek te laten voelen. Op de achtergrond speelt de Texaanse metropool Houston, met zijn uitgestrekte buitenwijken en rafelranden, ook een overtuigende figurantenrol.

De Mo uit de serie zal niet honderd procent de echte Mo Amer zijn, maar diens biografie valt wel grotendeels samen met die van de fictieve Mo. In korte episodes keren een aantal elementen steeds terug. Teresa Ruiz speelt Maria, de vriendin van Mo. Ze heeft een Mexicaanse achtergrond, maar is met haar eigen bedrijf en Amerikaanse paspoort maatschappelijk gezien een flink aantal stappen verder. Toch lukt het Mo niet helemaal om voor haar te kiezen, al was het maar uit een soort schuldgevoel tegenover zijn moeder (Farah Bsieso), die de Arabische cultuur probeert vast te houden, inclusief de islam en de gewenste vrome vriendin uit eigen kring.

De droom van dat moederland, waar hij zelf nog nooit is geweest, wordt in leven gehouden door een flesje homemade olijfolie, dat hij overal bij zich heeft. De toon van de serie is ondanks de serieuze thema’s voortdurend licht, geholpen door het gebruik van muziek uit de lokale muziekscene, met nadruk op het Absurdistan waar mensen als Mo in kunnen terechtkomen. Zo wordt hij terloops slachtoffer van een schietpartij in een supermarkt.

Zijn schampschot is een aanleiding voor een sterke scène waarin de positie van iemand zonder papieren en verzekering duidelijk wordt gemaakt, terwijl tegelijk een bizarre discussie gaande is tussen de hulpverleners of het wel geldt als een massaschietpartij wanneer het vierde slachtoffer weigert in een ambulance plaats te nemen.

Aanrader. Kijk na de acht afleveringen ook even naar de special Mohammed in Texas, die eindigt met een verslag van het eerste bezoek van Mo Amer zelf aan het land van zijn ouders: eindelijk thuis.

Mo, nu te zien op Netflix.