Kamagurka & Herr Seele
‘Wat wij maken, is tijdloos en van een zelden gezien niveau. Dit moet in de Vlaamse canon!’
Minder grijs of kaal zijn ze er niet op geworden, oneindig veel grappiger naar eigen zeggen wel: voor het eerst in zestien jaar trekken Kamagurka en Herr Seele nog eens gezamenlijk ten strijde met een avondvullende zaalshow, het uiterst Kama- en Seeliaans getitelde ‘The Return of the Comeback’. Een journalist – als in: iemand die op tijd en stond een zelfbedachte vraag stelt – hebben de heren al lang niet meer nodig, onze rol bleef voor één keer beperkt tot een dictafoon op tafel leggen en verse koffie laten aanrukken.
Kamagurka: “In 2017 deden de mensen van de Arenbergschouwburg me een aanbod: een jaar lang kreeg ik één woensdagavond per maand het podium ter beschikking om te doen waar ik zin in had. De eerste keer stond ik daar met Jeroen Leenders, de tweede keer met Herr Seele. Dat was zo leuk dat ik al na drie minuten dacht: misschien moet ik dit wel iedere maand met hem doen.”
Herr Seele: “Het was onvermijdelijk dat dit vroeg of laat zou gebeuren. On-ver-mij-delijk.”
Kamagurka: “Voor we het goed en wel doorhadden, zijn we aan de show beginnen te werken die uiteindelijk ‘The Return of the Comeback’ zou worden.
“Op een bepaald moment zijn we op een oude tekst gestoten die we geschreven hadden toen Graham Chapman van Monty Python naar België kwam. De eerste en de laatste keer dat we hem gezien hebben, want niet lang daarna is hij overleden.”
Herr Seele: “Het was in Leuven te doen. Wij moesten hem introduceren en speelden dus in zijn voorprogramma.”
Kamagurka: “Die tekst, ‘Waiting for Chapman’, hebben we als basis gebruikt om verder op te improviseren.”
Herr Seele: “In feite coveren we dus onszelf, wat ik goed vind: de kopie is een onderschat gegeven in de kunst. Wist je dat de grote Rubens in zijn laatste jaren kopieën van Titiaan maakte? Ik denk ook dat veel jonge comedians gebaat zouden zijn met kopieën. Waarom een geniale sketch als ‘The Dirty Fork’ van Monty Python eens niet actualiseren? ’t Is maar een ideetje, hè.”
Kamagurka: “Er waren uiteraard wel redenen waarom Herr Seele en ik al zo lang niet meer samen op een podium hadden gestaan. Wat ik bijvoorbeeld vrij irritant aan hem vond, was dat hij de neiging had om veel te laat met zijn camionette aan het cultureel centrum in kwestie te arriveren, waardoor we het door hem meegebrachte decor nog moesten opbouwen terwijl de voorstelling al bezig was. Weet je nog, Peter?”
Herr Seele (lacht): “Ja! Pas op, die decors mochten er altijd zijn. Dat van ‘The Return of the Comeback’ zou ik zelfs ronduit spectaculair durven te noemen.”
Kamagurka: “We hebben een try-out gedaan in een zaaltje in Stekene, op een podium dat te klein was om alle decorattributen op kwijt te kunnen. Ik dacht: zie ons hier staan... Nooit van ons leven ook maar één frank subsidie aangevraagd, laat staan gekregen, en toch ligt het podium hier vol met de duurste attributen.”
Herr Seele: “In feite zouden wij geld moeten krijgen omdat we al zo lang niet gesubsidieerd zijn, vind je niet? Trouwens, nu we het toch over Jan Jambon hebben: als iets in de Vlaamse canon thuishoort, dan wel ‘The Return of the Comeback’. Want wat zal er overblijven van al die o zo leuke stand-upcomedy van tegenwoordig? Als je het mij vraagt: niets. Wat wij maken, is tijdloos, en tevens van een zelden gezien niveau.”
Kamagurka: “Stand-upcomedy leunt mij te veel op meningen. Ik vind: geef je mening tijdens het skiën of het shoppen, niet op een podium.”
Herr Seele: “Zeer juist, Luc. Stand-up is mijns inziens ook volkomen stijlloos: wie wil er nu een uur lang zitten kijken naar een man met een houthakkershemd, een kruk en een glas water? Bovendien zijn stand-upcomedians bij voorbaat gedoemd om aan het kortste eind te trekken, omdat de actualiteit hen langs links en langs rechts inhaalt. Neen, ik ben blij dat ik kan zeggen dat wat Kama en ik brengen, meer aanleunt bij the theatre of the absurd: bij Ionesco, bij Beckett, bij Luis Buñuel. De mensen die naar onze show komen, leren iets bij over de absurditeit van het bestaan: dat kan alleen maar in hun voordeel spelen.”
Kamagurka: “Na afloop gaan ze geschoold naar huis, en zullen ze beter in staat zijn om de absurde realiteit het hoofd te bieden.”
Herr Seele:“Ik ben blij dat ik Luc terug naar de ware kerk heb kunnen brengen, die van de absurde comedy. Want dat was voor míj één van de redenen waarom ik zo lang niet meer met hem op een podium heb willen staan: de laatste jaren was hij te veel stand-upmoppen beginnen te vertellen op het podium.”
Kamagurka: “Man, je bent nog nooit naar een optreden van mij komen kijken.”
Herr Seele: “Touché (lacht). Maar weet je, onze gezamenlijke optredens waren op den duur ook te slecht betaald. Toen we na onze succesvolle tv-reeks ‘Lava’ de boer op gingen, en ik heb het nu over dertig jaar geleden, vingen we omgerekend zo’n 1.000 euro per optreden. Op het laatst was dat amper 200 euro, en dat was voor mij niet meer interessant. Maar ik moet toegeven: toen Luc na onze split solo is gegaan, voelde dat alsof hij vreemdging. Het stak me, laat ik er maar eerlijk voor uitkomen. Het duo Kamagurka & Herr Seele heeft een zekere sacraliteit, en met het ouder worden ben ik meer tot het besef gekomen dat je die sacraliteit moet koesteren.”
Kamagurka: “Het woord sacraliteit vind ik goed gekozen. Well done, Herr!”
Herr Seele: “Ik denk ook dat de mensen anno 2020 snakken naar anciënniteit. Luc en ik zijn veertig jaar bezig, en bijgevolg wijze anciens. Als archetypisch komisch duo geven wij mensen houvast in een wereld die weinig houvast meer biedt. Pas op, niet dat we met het klimmen der jaren ook ernstiger zijn geworden: de show die we nu brengen, is de onnozelste oefening die we ooit hebben gemaakt. Het is existentialisme op het scherpst van de snee, heerlijk vind ik het.”
Kamagurka: “Onze oude typetjes – Kamiel Kafka en Van Patiënten en zo – hebben we niet meer opgevist. We wilden van een wit blad beginnen.”
Herr Seele: “Ken je ‘La chanson pour l’Auvergnat’ van Georges Brassens? In dat lied is de zanger op z’n dooie gemak op straat aan het wandelen, wanneer hij plots door de flikken bij z’n kraag wordt gevat. ‘Maar,’ zingt hij vervolgens, ‘jij gaf me een glimlach, en die glimlach heeft mijn ziel verwarmd.’ Tegenwoordig kun je zo’n tekst niet meer schrijven, omdat niemand nog naar elkaar glimlacht op straat: iedereen is constant op zijn smartphone aan het loeren. Wat wij hebben willen maken, is een show die een oprechte glimlach op de mensen hun facie tovert, zónder te knielen voor het goedkope succes. Je wilt niet zijn zoals Guga Baúl, of hoe heten al die succesvolle komieken van tegenwoordig; je wilt iets maken dat authentiek is, en als het even kan ook ontstellend zinloos.”
Kamagurka: “Herr Seele en ik willen niet per se door iedereen leuk gevonden worden. Daardoor stralen we een soort vrijheid uit die je dezer dagen niet meer zo vaak ziet. Dat doet de mensen deugd.”
Herr Seele: “Het zijn barre tijden voor comedy, als grumpy old man mag ik dat wel zeggen. Waar is de nieuwe Wim T. Schippers, waar zijn de nieuwe Koot & Bie? ‘Van Oekels discohoek’: dát moet toch het niveau zijn waar je als komiek naar streeft?”
Kamagurka: “Wim Helsen vind ik anders wel goed, hoor.”
Herr Seele: “Ik vind hem niet slecht. Maar weet je wie ik écht goed vind? Tyrone, die Amerikaanse YouTube-figuur.”
Kamagurka: “Ken ik niet.”
Herr Seele: “Tyrone is een enorm gespierde gast, precies een zwarte Cowboy Henk, die de straat opgaat om sigaretten tussen de mensen hun lippen uit te meppen, en dan te roepen: ‘What are you gonna do about it? I’ve just saved your life!’ ‘I’m Tyrone!’ roept hij voor de duidelijkheid ook altijd, en wanneer mensen kwaad op hem worden – bijna altijd dus – doet hij er graag nog een schepje bovenop. Zo van: ‘I’m gonna fuck your wife, long dick style.’ Het is geestig, het is origineel, het is gewaagd. Net als ‘The Return of the Comeback’, haha.
“Zeg, had jij nog een vraag?”
Hieronder een fragment van Tyrone:
© Humo
