ExpoEver Meulen
‘Wat Ever maakt, is kunst’: expo in Antwerpen bundelt vijftig jaar ‘Humo’-tekeningen van Ever Meulen
Een halve eeuw geleden maakte Ever Meulen zijn eerste tekening voor Humo. Zijn werk met de heldere lijnen reisde de wereld rond, maar het blad bleef al die tijd zijn thuishaven. Een expo toont nu meer dan honderd van zijn beste bijdragen uit vijftig jaar Humo. Wat maakt het werk van Ever Meulen zo bijzonder?
Hoe is het allemaal begonnen?
Guy Mortier (jarenlang Humo-opperhoofd): “Een jonge vormgever die in die jaren bij Humo werkte, kende Eddy (Ever Meulen is het pseudoniem van Eddy Vermeulen, red) en had hem gezegd: je moet eens naar Humo gaan, want dat is een tof blad aan het worden. En dus kwam Eddy op een dag in het najaar van 1970 mijn bureau binnengewandeld met onder zijn arm een kaft vol tekeningen. Ik weet nog dat er een paar van Elvis tussen zaten, verbazend goed getekend, geestig en heel anders dan wat ik ooit gezien had. Ik heb hem op slag een eerste opdracht gegeven, daarna nog een en we waren vertrokken.
“Eddy was enorm veelzijdig, dus ineens had ik iemand die niet alleen strips kon tekenen en stukken illustreren, maar eindelijk kon ik ook covers brengen die uitstraalden wat Humo was of toch wilde zijn: swingend, jong en geestig. Bovendien trokken we met Ever regelmatig nieuw jong tekentalent van topniveau aan: Joost Swarte, Kamagurka, Jeroom… de lijst is lang. Hij is daar enorm belangrijk in geweest.
Jeroom (cartoonist): “Ik ben Humo-lezer van toen ik kleuter was. Ik ben dan ook met Eddy’s tekeningen opgegroeid. Toen ik later te weten kwam dat Eddy lesgaf op Sint-Lukas in Gent, heb ik me daar ingeschreven, gewoon omdat hij er rondliep. Later heeft hij achter mijn rug tekeningen van mij aan Guy Mortier laten zien en zo is het voor mij begonnen. Hij heeft me die eerste zet gegeven naar… tja, naar mijn carrière als beste cartoonist ter wereld (lacht).
Wat heeft hij u zoal geleerd?
Jeroom: “Helemaal niets. Hij was een waardeloze leerkracht (lacht). Nee, serieus: als je bij Eddy in de klas zat, deed je dubbel je best, want je zat daar wel met een wereldster in zijn branche. Ik heb van Eddy geleerd om nooit tevreden te zijn met een gemiddeld niveau, maar altijd te blijven vechten en werken tot je in de buurt komt van iets dat in de verte naar perfectie ruikt.”
Joost Swarte (cartoonist en vriend): “Ik ken Eddy als een extreem harde werker. Dat hoort er gewoon bij. Als je iets goeds en moois wilt maken, kan je dat niet aan 50 of 60 procent. Een tekening ontwikkelt zich al doende en dat betekent dat je toch behoorlijk geconcentreerd op je werk moet zitten. Eddy kan vreselijk veel tijd besteden aan die hele weg naar een goede tekening. Zo kan hij zichzelf ook nooit verwijten dat het beter had gekund.”
Viviane Smekens (echtgenote): “Hij werkte heel hard. De deadlines waren onverbiddelijk en de verwachtingen lagen altijd heel hoog. Eddy wilde niet zomaar een tekening afleveren, Guy moest het écht goed vinden. Guy was en is nog altijd de inspirator en muze voor Eddy’s werk voor Humo. Voor Guy heeft hij bergen verzet, nu nog altijd. Als Guy belt, dan laat Eddy alles vallen. Hij licht dan helemaal op. Hij heeft Guy Mortier aan de lijn en de zon begint te schijnen.”
Mortier: “Ik denk met veel warmte terug aan de beginjaren, toen wij op zaterdagavond regelmatig bij mij thuis in Dilbeek samenzaten, meestal op de radiator (lacht), en ideetjes opgooiden over wat de volgende cover zou moeten worden. Vervolgens werkte hij daar een nacht aan door en dan was het ongeveer klaar. Perfect wat ik wilde, geestig, virtuoos en buitengewoon sierlijk.”
Wat maakt zijn werk bijzonder?
Jeroom: “In één woord: zijn genialiteit. Zijn figuren zijn zo speels en tegelijk zo gestileerd. Ik heb hem nog nooit een slechte tekening weten maken. Hij doet het er allemaal zo makkelijk uitzien. Dat is zoals Messi een bal zien trappen. Dan denk je: dat kan ik ook. Maar die schoonheid die hij in het detail weet te leggen gaan wij toch niet snel evenaren.”
Mortier: “Wat mij betreft is hij wereldniveau. Dat zeg ik niet alleen omdat hij voor Humo werkte en werkt, de hele wereld heeft inmiddels zijn talent ontdekt. Jaren geleden heeft hij al covers voor The New Yorker mogen maken, wat als het allerhoogste compliment voor tekenaars geldt. Hij heeft dan ook een zeer grote schare fans over de hele wereld. Vorige week was hij nog eregast op een belangrijk stripfestival in Frankrijk, en daar staan ze ook rijen dik om hem te aanbidden. Ook toppers als Art Spiegelman achten hem zeer hoog. Wat Ever maakt, is kunst.”
Swarte: “Velen denken dat in opdracht werken minder waard is dan autonoom werken. Maar ik moet zeggen dat ik dat in opdracht werken juist iets extra’s vind hebben. Je wordt als tekenaar uitgedaagd om je te verdiepen in dingen waar je op voorhand niet mee bezig was. Daardoor blijf je niet hangen in navelstaarderij, maar ontwikkel je jezelf. Als je de creativiteit en het niveau van Eddy bekijkt, dan hoort hij gewoon tot de grote kunstenaars van Vlaanderen, dat lijkt me duidelijk.”
Smekens: “De mensen hebben Eddy altijd gekend als huistekenaar van Humo. Maar hij is natuurlijk veel meer. Ik denk dat het door zijn werk van de laatste jaren en zijn laatste boek voor Louis Vuitton over Brussel, voor veel mensen duidelijk is geworden dat hij echt wel héél veel kan. Voor mij is hij de Michelangelo van deze tijd.”
Humo 4 Ever. Tot 3 december bij Campo & Campo, Antwerpen.
