Wat een loodzware, verstikkende voorstelling had kunnen worden, blijkt prachtig muziektheater ★★★★☆

Het lijkt lang geleden dat een voorstelling nog zo kwistig schilderde met alle kleuren van het emotioneel palet als Boy. Het verhaal van de achtjarige Boy Stuyven (Victor Saveniers) is er nochtans een van pure ellende en tristesse. Zijn vader is met de noorderzon verdwenen, zijn aan pillen verslaafde moeder (Laurence Roothooft) draagt zelf een miserabele jeugd met zich mee. Zijn jeugdconsulent (Sofie Decleir) vecht tegen een burn-out en de apathie van het systeem waarin ze werkt. Zijn pleegvader (Joris Van den Brande) verloor zijn eigen kind, en weet niet altijd goed wat met Boy aan te vangen.

Dat had al snel tot een loodzware, verstikkende voorstelling kunnen leiden, maar theatermaker Kyoko Scholiers, die zich twee jaar in de jeugdzorg onderdompelde, weet die val met veel bravoure te omzeilen. Ze injecteert Boy met de nodige (zwarte) humor, vaak in de gedaante van Decleir – dat zij indrukwekkend acteert, is inmiddels vanzelfsprekend geworden – en vindt schoonheid in de subtiele, ondersteunende muziek van HERMESensemble en het kinderkoor van Opera Ballet Vlaanderen. En in de gedaante van een hulpverlener (Tiny Bertels) en Boys ‘beste vriend’ (Greg Timmermans) vindt Scholiers nog ontroering ook.

Verbrande meubels

De scène waarop Boy zich afspeelt, is een slagveld van vermolmde en verbrande meubels – een metafoor voor Boys verwoeste jeugd, maar evenzeer voor het kapotgeleefde, chaotische systeem van de jeugdhulp. De tijdlijn lijkt al even rommelig: Boy is een aaneenschakeling van een dertigtal korte scènes, die over een periode van drie jaar heen en weer springen in de tijd, en waarin de vaak banale en weinig ter zake doende gesprekken van de personages dit verhaal gronden in de dagelijkse realiteit.

Alle acteurs spelen verschillende rollen, waardoor ze zich van allerlei rekwisieten en knullige pruiken moeten bedienen. Ook de hand van regisseur Scholiers, die gretig gebruikmaakt van rookmachines en nadrukkelijke belichting om de sfeer te zetten, is twee uur lang zeer aanwezig. Toch verstoren zulke theatrale ingrepen nooit de oprechtheid van Boy, een voorstelling die op vrijwel alle vlakken perfect het evenwicht weet te vinden tussen slaan en zalven.

Dat wordt het duidelijkst in Roothoofts personage: Boys moeder doet bijna alles fout, maar toch breng je begrip, zelfs medelijden voor haar op. Nog meer dan Boy zelf is zij het kloppende hart van deze voorstelling: het wankele ankerpunt van twee uur snoeihard, prachtig en diep empathisch muziektheater.

Tot 11 september in Opera Ballet Vlaanderen. Daarna op tournee.