Wanneer emoties memes worden: ‘Ambient Theatre Fury’ analyseert scherpzinnig de digitale vervreemding ★★★★☆

De nieuwe realiteit is eigenlijk een oude, want de jongeren van 2022 lijken verdacht veel op de (karikatuur van) die uit de jaren 1970. Ze wentelen zich loom in narcistisch zelfonderzoek, onder invloed van televisie en verdovende substanties. In deze ‘spektakelmaatschappij’, zoals filosoof Guy Debord het noemde, is het belangrijker te lijken dan te zijn. Vijftig jaar later is het een andere, sterkere drug die de constructie van het ‘zelf’ bepaalt: de verslavende wereld van het digitale. Wijzelf zijn daarin onze enige toeschouwer geworden.

Ooms en Jäger rollen gelukzalig heen en weer over de scène, terwijl ze ‘kennismaken’: “What are you into?” – “I like dogs.” Hun ontmoeting is van een banale inertie, want hé, whatever flows, flows. Het is alsof ze weer aan de basis van de evolutionaire ladder staan, met de diepgang van pantoffeldiertjes. In latere stadia zullen ze, parallel met de ontwikkeling van hun ‘relatie’, over de bühne kruipen, zitten en uiteindelijk staan. Je zou hun pogingen tot contact kunnen zien als pogingen om opnieuw mens te worden. Al rollend wrijven de performers over het eigen lichaam, alsof ze zich ervan willen vergewissen dat het er nog is.

Het is mooi hoe Ooms en Jäger het vraagstuk van wegglippende subjectiviteit vatten zonder ook maar één concrete verwijzing naar schermen of internet. Ambient Theatre Fury is op en top analoog, met enkel tekst, lichamen en minimale decorstukken. Heel even breekt het leven door, in een nachtclubsetting, wanneer de muziek het overneemt. Een ontroerende opflakkering, want daarna groeit hun communicatie door naar een geschematiseerd mantra van break-up-clichés. Zij: “Say: ‘I am the one’.” Hij: “I am the one.” Het doet je schateren, maar verontrustend is het wel.

Op tournee. campo.nu