Wanhopig op zoek naar iemand om een tv-dekentje mee te delen, érgens op het autismespectrum

“Ze zeggen altijd dat ik een doctoraat heb in de Romantiek,” liet Frank Sinatra ooit optekenen, wellicht neerzijgend op één of andere barkruk en antwoorden zoekend in zijn vierde glas whisky. “Maar de waarheid is dat ik altijd gezakt ben.” Als Sinatra er al niet aan uit kon, welke kans heeft de rest van ons dan?

Voor Chloe, Maddi, Kelvin, Andrew, Sharnae, Jimmy en de andere lieve mensen die ik heb leren kennen in de nieuwe Netflix-realityreeks Love on the Spectrum is de berg eens zo hoog, en ze moeten ’m ook nog eens beklimmen zonder het juiste gereedschap: allemaal zijn ze wanhopig op zoek naar iemand om een tv-dekentje mee te delen, en allemaal bevinden ze zich érgens op het autismespectrum. Voor hen is het niet zoeken naar een naald in een hooiberg, maar naar een druppel in een oceaan. En toch: om ’m te vinden zouden ze stuk voor stuk met plezier de hele plas leegdrinken.

De voor de hand liggende vergelijking is die met Down the Road: een goedmoedig televisieprogramma dat voor de schone schijn weliswaar graag te boek staat als reisverhaal, maar waarin romantiek, of beter De Liefde, altijd wel het alfa en omega zal zijn. Down the Road is een beter programma: het zet z’n kandidaten op natuurlijke wijze in een plezierige context, waar zij dan naar hartenlust hun onweerstaanbare ding kunnen doen. Love on the Spectrum is ietsje mechanischer - een date met een camera erop - zij het even lief van inborst.

De Maarten van dienst heet hier Michael, een 25-jarige Australiër ‘van het mannelijke geslacht’ die praat met de tongval van Murray uit Flight of the Conchords. Zo poneert hij zijn boude stellingen (‘mensen van onze leeftijd zijn niet geïnteresseerd in ‘n relatie, maar in copulatie’) met de kurkdroge matter-of-factness die je normaal associeert met de verkeersupdate op de radio. “Ik vergelijk me niet graag met mijn broer Adam,” hoor je hem filosoferen. “Ik zie hem als een vers stukje vlees van God, en mezelf als een dubbele schep hondenstront.” Wat toch weer één schepje meer is dan ik.

Als de humor niet in Ricky Gervais-terrein valt - bij sommige dates is de spanning zelfs met een lépel te snijden - valt er ook heel wat te grappen. Wanneer Mark, een puppy in mensenlijf, ons ervan verzekert dat meisjes ‘gevoelens hebben, net als jongens’, doet hij dat met een air van deskundige autoriteit die doorgaans wordt gebezigd door astrologen die planeten aan een vergelijkend onderzoek onderwerpen. “We weten allemaal dat Mars óók een dampkring heeft, nietwaar collega?” Voor Mark dé romantische dealbreaker? Dinosaurussen haten. Wel gewezen: welke fantasieloze Gestapo haat er nu dino’s?

Officieel: wie deze mensen géén liefde toewenst - het type dat wellicht ook dino’s haat - wens ik een spoedige ontmoeting met het uiteinde van een ankylosaurus toe.

Love on the Spectrum is te zien op Netflix.