Waarom we zo stapelgek blijven op Kylie Minogue

Kylie Minogue is jarig. En niet zomaar jarig, nee, zij viert zeer binnenkort haar mijlpaalverjaardag. Die ene gevreesde, die het leven als een wanhopig afstandsschot voorbij de middellijn knalt.

Kylie – niemand noemt haar ‘Minogue’ – gaat ‘over de helft’, dus geeft ze een feestje. Ze heeft haar huiskamer leuk versierd: een paar gekleurde gloeilampen aan een snoer. Een vriend met een decoupeerzaag heeft een hart van triplex gemaakt, van wel twee meter hoog. In dat hart bungelt de letter ‘K’ en daarop zijn weer gloeilampen gemonteerd. Lampen die je ook altijd ziet langs de lijst van een spiegel in een nachtclubkleed­kamer. Ze stralen sterrendom uit en tegelijk iets van huiselijke gezelligheid. En dus: Kylie Minogue.

De huiskamer van Kylie is vannacht, 20 maart, de Berlijnse technoclub Berghain. Een "iconische nachtclub", volgens de zangeres, en dus zeer geschikt voor een goed georganiseerde groepsknuffel én een intiem optreden. Een feest te midden van de mensen die echt van haar houden. Kylie-watchers, wier ogen haar al volgden toen ze nog door het leven ging als Charlene Robinson, die toffe buurmeid uit de soapserie Neighbours. En die later met Kylie meedansten op 'I Should Be So Lucky' en 'The Loco-Motion': liedjes die de norse jaren tachtig op de valreep deden uitlopen in zuurstokkleuren. "There’s never been a dance that’s so easy to do", vertolkte Minogue de klassieke liedtekstregels van ­Carole King, op haar eerste single uit 1987. "It even makes you happy when you’re feeling blue."

En dat bleek te kloppen, zelfs al danste je de 'Loco-­Motion' in een onmenselijk hoge bandplooibroek. Kylie maakte er dikke vrienden mee. En precies die verzamelen zich nu in de Berghain, een paar honderd man slechts. ­Oftewel: de "I Should Be So Lucky Few".

Nu is het natuurlijk mooi en bijzonder: 50 worden. Maar voor de Australische "Prinses van de Pop" – zo noemen ze Kylie daar echt – is er wel iets meer aan de hand. ­Kylie viert dezer dagen ook haar zoveelste comeback, een terugkeer naar het middelpunt van de aandacht met weer een nieuwe popplaat. Golden, heet dat pas verschenen album, en daarmee verwijst de zangeres naar het bereiken van die respectabele leeftijd. Haar "golden years".

Om die extra hard te laten schitteren heeft Kylie voor ­Golden gekozen voor het heilige genre van de country. De oerpop, waarop iets triviaals als leeftijd geen vat krijgt. En waarop iedere (zichzelf misschien wat al te serieus nemende) popster ooit uit komt. Denk maar aan Madonna’s cowgirlkraker 'Don’t Tell Me' uit 2001. Country, zo is het idee in de popsterrenbranche, kun je tot op hoge leeftijd zingen zonder jezelf al te belachelijk te maken. Hoe ouder hoe beter, bewijzen Loretta Lynn (85), Wanda Jackson (80) en Dolly Parton (72).

Uit met name de carrière van die laatste moet Kylie moed en inspiratie hebben geput, want als haar bezoek de trappen naar het compacte danszaaltje van de Berghain bestijgt, druipt Jolene als heldere honing uit de luidsprekers. De feesteling zelf is zich nog wat aan het opfrissen ergens in de catacomben van dit monumentale fabrieks­gebouw aan de Spree, maar haar nieuwe kunstzinnige voorbeeld is in gedachten al bij ons.

Midden op de dansvloer is een haast aanmatigend klein podium gebouwd, drie meter breed en net hoog genoeg om Kylie straks een paar centimeter boven haar publiek te doen uitstijgen – Kylie is niet zo lang, volgens de doorgaans goed geïnformeerde website Healthyceleb.com exact 152,4 centimeter. Ook dat formaat maakt haar zelfs op enige afstand toch nog aanraakbaar.

Achter op het podium hangen zware, roodfluwelen theatergordijnen met van die knusse naar beneden hangende boogjes. Voor de gordijnen staan een barpiano en een drumstel in de houding. En hé, daar komt Kylie al ­tevoorschijn, tot hysterische vreugde van haar gasten. ­Verdomd: ook in cowgirlverpakking, dus in "double denim", van jeans tot spijkerblouse. Op het shirt is uiteraard een stoere rij studs gehamerd. En Kylie’s kapsel is gemodelleerd naar de laatste artistieke denkrichting: hoogblond en geknipt in wilde laagjes. Inderdaad, alweer een beetje Dolly Parton. En om het plaatje af te maken zegt ­Kylie: ‘Okidoki, alright?’

Het is soms moeilijk om grip te krijgen op iemands charisma, om het raadsel van de aantrekkingskracht te ontrafelen. Zeker bij een vrouw als Kylie Minogue, omdat háár charisma een vat vol tegenstrijdigheden is. Op haar eigen feestje zweeft ze als een betoverende schoonheid door de nachtclub, op het wolkje van de popster. Maar ze geeft links en rechts high five’s, roept de hele tijd dingen als ‘okidoki’ en krijgt langdurig de slappe lach als een man met een roze hoed overdreven hard roept dat hij zielsveel van Kylie houdt. Een dood- en doodgewone, zelfs wat jongensachtige meid met wie je ook zo leuk een avondje in de pub kunt staan – en die jou dan waarschijnlijk keihard onder de tafel drinkt.

Toen de wereld midden jaren tachtig kennismaakte met Kylie Minogue zat haar personage al gevangen in dat spanningsveld. Kylie was in Australië bekend als acterende kindster maar werd als Charlene Robinson een internationaal soapfenomeen in een van de meest gevierde tv-series van de jaren tachtig: Neighbours. Robinson was de archetypische girl next door en een hartenbreker op wie de hele straat verliefd was: een verblindend mooi gezicht inclusief lach van oor tot oor, onder wapperend blond engelenhaar.

Maar ze was ook een tomboy; een vrouw die op zeer mannelijke wijze uit haar plaat kon gaan en die in Neighbours het liefst door het decor liep in een smerige overall met een steeksleutel in haar kontzak. Die ruzies met tegenspeler Jason Donovan bij voorkeur uitvocht in de garage, waar Charlene aan motoren knutselde.

Toen Kylie een paar jaar later ineens een zingende wereldster was, de stralende popdiva die ze nog altijd is, werd haar oorsprong als stoere mannenvrouw weleens vergeten. Het schijnt dat Kylie als Charlene Robinson in de jaren tachtig een belangrijke slag heeft geslagen in de emancipatiestrijd omdat zij bewees dat vrouwen ook prima een mannenberoep kunnen uitoefenen. Kylie Minogue als ­social justice warrior, nog vér voor het huidige tijdperk der cultuur- en identiteitsoorlogen.

Eigenlijk, als je eens een middagje tussen de platen van Kylie gaat zitten en een paar oude VHS-banden met Neighbours afspeelt, zie en hoor je dat Kylie feitelijk heel haar loopbaan heeft gebouwd op dat snijvlak van hemels en aards, volks en verheven, gewoon en bijzonder. Luister naar het nummer 'I Should Be So Lucky', die gigantische ­Kylie-discoklapper en nog steeds een van de vrolijkste liedjes uit haar oeuvre. Die werd haar op het lijf geschreven door het Britse producerstrio Stock, Aitken & Waterman. De heren kenden haar nog niet, maar hadden ooit gehoord dat Kylie single was en diep ongelukkig in de liefde – dat is ze nog altijd. Terwijl de halve wereld inmiddels stapelgek op haar was dankzij die rol in Neighbours. Dus lieten ze haar zingen dat ze heel gelukkig zou móéten zijn.

De mooiste en veelzeggendste anekdote rond dat nummer: de topproducers waren vergeten dat Kylie langs zou komen in hun studio om een liedje op te nemen. Ze waren ook straal vergeten iets te schrijven. Kylie belde aan, oeps, en werd weer naar buiten gestuurd: wacht hier maar even. In een halfuur werd vervolgens haar eerste nummer-1-hit in elkaar geflanst. De popster Kylie Minogue zag het ­levenslicht op de stoep van een studio, voor een dichte deur. Mozes in een mandje.

Misschien werd haar glijvlucht door de popmuziek ­vanwege die ontstaansgeschiedenis ook een zegetocht van buitengewone bescheidenheid. Met welke producers en liedschrijvers Kylie ook in zee ging, van Stock, Aitken & Waterman tot later SIA, Pharrell Williams en zelfs Giorgio Moroder: haar hits – ontelbaar veel hits – pretendeerden nooit hoge liedkunst te zijn, maar kregen door de vertolking van Kylie en die weinig opmerkelijke, een tikje dunne maar daarom ook zo vertrouwde stem, iets kwetsbaars én opwindends. Kylie maakte kauwgumpop maar dan wel heel lekkere kauwgumpop. Pop die de scherpe randjes van het humeur kon vijlen.

Zet alle hits op een rij, of luister naar de vele Kylie-playlists op de streamingplatforms. Je hoort eigenlijk nogal platte pop, die desondanks bol staat van de aanstekelijkheid: oubollig en hip tegelijk en onmisbaar materiaal om grauwe dagen wat kleur mee te geven. De carrière van ­Kylie ging pas wat bergafwaarts toen zij zich in het hoofd haalde – of zich door kwade industriekrachten liet aanpraten – dat zij werkelijk een Godin van de Pop was.

Gedurende de wat verwarde modejaren negentig had Kylie zich gepresenteerd als stijlicoon. Ze werd een vrouw op wie alle kledingflaters ineens doordachte topfashion leken. Maar na haar album Aphrodite uit 2010 ontsteeg de zangeres het aardse, als de gelijknamige Griekse godin van de schoonheid, de seksualiteit en de vruchtbaarheid. In de grootst denkbare concerthallen verrees ­Kylie blinkend in het goud in een al net zo gouden schelp, uit het schuim der zee. En de fans voelden hoe Kylie hen uit de vingers glipte. Kylie Minogue was nu een ster van de Arena-kitsch, in navolging van concertmonsters als Lady Gaga, en weg was de spontane Kylie die het altijd zo goed met haar publiek kon vinden.

Maar Kylie kreeg gelukkig snel weer vaste grond onder de voeten. In 2014 bijvoorbeeld werd zij jurylid bij de spraakmakende talentenshows The Voice UK en The Voice Australia, en de kijkers in die landen waren het er wel zo’n beetje over eens dat die shows vooral leuk waren dankzij Kylie en haar droogkomische en van alle sterallures gespeende commentaren.

Die Kylie zingt nu in de Berghain haar liedjes, die ­ondanks de country-knipogen weer net zo cheesy zijn als catchy, net zo glamoureus als benaderbaar. 'Stop Me from Falling' bijvoorbeeld, een euforisch nummer met een op­gewekt gitaarslagje, waarin de minder fortuinlijke Kylie aan het woord komt. Het wil nog steeds niet lukken in de liefde. "Ik ben verdwaald en vertwijfeld", zingt ze. "Het zal toch wel een keer goedkomen?"

Het liedje 'Shelby ’68' gaat over haar vader, kondigt ze daarna aan. "Die is gek op auto’s en héél gek op zijn Shelby ’68. Dus dit lied heb ik voor hem geschreven, en voor zijn mooie auto. Toen hij het hoorde vond hij het best aardig, alleen had ik volgens hem niet Shelby ’68 moeten zingen maar Mustang Shelby, want zo heet die auto kennelijk. Dat heb ik weer."

Om de sfeer daarna nog huiselijker te maken, zingt ze haar versie van de grootste campklassieker uit de popgeschiedenis, zonder ironie maar met een van emoties verstikt Dolly Parton-stemmetje: "Islands in the stream. That is what we are. No one in between. How can we be wrong?"

50 jaar Kylie in 5 mijlpalen

1986 - Neighbours Kylie Minogue, geboren op 28 mei 1968 in Melbourne, Australië, is al enige tijd een succesvol acterende kindster als zij in 1986 de soapserie Neighbours in wordt geschreven. Charlene Robinson, Kylie’s rol, is een licht ontvlambare automonteur met jongensachtige charme, en volgens de Australische overlevering heeft Kylie in die rol veel betekend voor de vrouwenemancipatie in de jaren tachtig. De serie ontsteeg het Australische vasteland en werd een internationale televisiehit. De beroemde Episode 523, waarin Kylie trouwt met haar tegenspeler Jason Donovan, trok alleen in Groot-Brittannië, op 1 juli 1987, al bijna twintig miljoen mensen.

1987 - I Should Be So Lucky Kylie ontdekt dat ze wil zingen tijdens een benefietconcert door de cast van Neighbours, voor een Australische football-club in nood. Kylie zingt een cover van 'The Loco-Motion' van Carole King, en 'I Got You Babe'. Vooral haar vertolking van The Loco-Motion was een succes, en de cover werd een single. En die trok de aandacht van de Britse hitproducers Stock, Aitken & Waterman, die voor haar wel een paar liedjes wilden schrijven. 'I Should Be So Lucky', het eerste nummer van Kylie’s debuutplaat Kylie uit 1988, werd een wereldhit en een van de stijlbepalende popliedjes van de jaren tachtig. De clip bij het nummer, met een giechelende Kylie Minogue in een schuimend ligbad, bevestigde Kylie’s imago als de girl-next-door die zij in Neighbours natuurlijk ook al was geweest.

1996 - Where The Wild Roses Grow Niemand wist dat Nick Cave, hooggewaardeerd punk- en kunstzanger uit Australië, al vanaf de late jaren tachtig ernstig was geobsedeerd door Kylie Minogue. Op zijn album Murder Ballads uit 1996 verraste Cave de wereld met het duet 'Where The Wild Roses Grow', een prachtig en duister liedje waarmee Kylie ineens ook doordrong tot de kringen der goede popsmaak. In 2007 bekende Cave in een interview dat hij voor dit duet nog vele andere liedjes had geschreven voor Kylie Minogue, in het grootste geheim. Hij durfde ze uiteindelijk niet aan de zangeres te overhandigen, omdat Cave de nummers toch niet geschikt achtte voor zijn idool.

2001 - Can’t Get You Out Of My Head Gedurende de jaren negentig was Kylie Minogue de onbetwiste koningin van de bubblegumpop. Maar in 2001 werd zij tevens diva van de dansvloer, met de nog altijd erg opwindende dancetrack 'Can’t Get You Out Of My Head'. Het werd Kylie’s grootste hit (nummer één in meer dan veertig landen) en zorgde voor haar doorbraak in de Verenigde Staten, waar de zangeres tot dan toe minder groot was geweest dan in Australië en Europa. De clip bij het nummer, met Kylie Minogue in flitsend futuristische ruimtepakjes, verlengde Kylie’s status als stijlicoon tot ver in de jaren nul.

2018 - Golden Kylie is bepaald niet de eerste popster die naar Nashville, Tennessee trekt om daar "iets met country te doen". Naar Nashville reizen om een plaat op te nemen is zelfs één van de grote clichés van de popmuziek. Maar daar heeft Kylie geen boodschap aan – ze is niet zo bang voor gemeenplaatsen. En dus klinkt zij op haar veertiende studioplaat Golden als een light-versie van Dolly Parton, of zoals ze het zelf zegt: "Dolly Parton op de dansvloer." Kylie werkte voor Golden met de Amerikaanse producer Nathan Chapman (uit Nashville) die eerder countrypop maakte met bijvoorbeeld Taylor Swift. Kylie schreef veel van de liedjes zelf, met hulp van de Britse singer-songwriter Amy Wadge die eerder liedjes schreef met Ed Sheeran. Hitsucces verzekerd.

Golden is verschenen bij BMG Rights. Kylie Minogue tourt in september en oktober door Groot-Brittannië. De andere Europese data worden nog bekendgemaakt.