"Vrouwen moeten wat vaker aan hetzelfde zeel trekken"

Al komt die soulvolle r&b-en-popplaat wel uit een donkere wolk van depressie. “Ik heb dagenlang alleen maar kunnen huilen,” vertelt Natalie Prass met een southern twang, die haar roots in Tennessee verraden. “De eerste maanden na de verkiezingsuitslag ben ik zelfs mijn huis niet uit geweest. Ik voelde me verwoest, en gleed af naar een depressie. Anders kan ik dat gevoel niet onder woorden brengen. Ik had net een nieuw album af, en had dat van de daken willen schreeuwen. Maar alles voelde plots… futiel aan. Het was sowieso een album vol intrieste liefdesliedjes, na een ellendige relatie en een rampzalige breuk. Maar wie zat in godsnaam te wachten op mijn persoonlijke malheur, in zo’n klimaat?”

Trump als president. Het voelde aan als een dodelijke trap in de maag, zegt ze vandaag. Of dat niet wat melodramatisch klinkt, vragen we. “Allerminst,” riposteert Prass scherp. “It was the final insult to injury. Ik heb al heel vroeg moeten leren om one of the boys te zijn. Al was het maar om vooruit te raken in deze wereld. Ik heb me nooit als meisje-meisje kunnen gedragen, maar tegelijk was ik ook nooit jongensachtig genoeg om er écht bij te horen. Daarmee was het zo’n hartverkillende vaststelling, om te merken dat Amerikanen nog steeds een clowneske oetlul boven een vrouw zouden verkiezen. Ik stelde mijn hele bestaan opeens in vraag. Wat beteken je vandaag eigenlijk écht als vrouw? Ik voelde me hulpeloos, hopeloos en inferieur.”

Kan ik maar beter opgeven?

Ze sloot zich maandenlang op in de kelder van haar gedachten, waar ze de lichtschakelaar moeilijk kon terugvinden. Laat staan de trap naar boven. “In het donker vroeg ik me wel eens af: is dit het dan? Kan ik maar beter opgeven en me plooien naar wat iedereen wil?”

Prass kieperde een volledig afgewerkte plaat alvast linea recta in de prullenbak, omdat die plots zo overbodig leek. Maar zich revancheren met een politiek-activitistisch pamflet zag ze evenmin zitten. “Die rouwstemming of woede zou alleen maar tot cliché’s leiden. Bovendien voelde ik na de aanvankelijke verbijstering, de onmacht en de kwaadheid dat er een soort strijdvaardigheid in me begon te woekeren. Muziek heeft me altijd uit de donkerste buien gehaald, en ook nu slaagde de heilige drievuldigheid van Motown, Nashville en gospel daar in. Vooral gospel hakte er stevig in, met die zegevierende koortjes. Ik ben totaal niet religieus, maar ik dacht wel: triomf boven Trump (lacht).”

De aanzet voor The Future and the Past was gegeven. Zo gaat het nadrukkelijk feministische, aan Erykah Badu en jazz refererende ‘Sisters’ over hoe jonge meisjes herleid worden tot een fraai benenstel onder een kort rokje. “Ik groeide op in een uiterst conservatief gezin, waar ik altijd de weirdo was. De truttige ideeën die mijn familieleden hadden over een opgroeiend meisje, strookten helemaal niet met hoe ik me voelde. Ik denk trouwens niet dat Trump me noodzakelijk feministischer heeft gemaakt na zijn “grab-‘em-by-the-pussy”-gelul. Die kiem werd al in mijn puberteit gelegd. Mogelijk is dat ook de reden waarom ik me altijd als een tomboy kleed. Ik wil niet dat mensen me op een podium seksualiseren."

"We zitten vastgeroest in een wereld waarin solidariteit onder vrouwen vaak wordt afgedaan als hysterie of frustratie. Zowel door mannen als door vrouwen. Daarom zing ik: “You gotta keep your sisters close to ya! We moeten namelijk ook de hand in eigen boezem steken: vrouwen zouden eens wat vaker aan hetzelfde zeel moeten trekken.“

The Future and the Past is uit bij PIAS. Natalie Prass speelt op 19/11 in de Rotonde van de Botanique.