Voor iedere fijnproever iets: dit zijn de beste albums van de week

The War on Drugs – Live Drugs ★★★★☆

Weet u eigenlijk nog hoe een concert precies klonk, rook of aanvoelde? Of is dat inmiddels een uitgedoofde herinnering? In dat laatste geval kan The War on Drugs uw tanende geheugen efficiënt opboenen. Wie al eerder een optreden van de groep uit Philadelphia zag, weet dat frontman Adam Granduciel op het podium uit een ander hout is gesneden dan op plaat. Zijn zang is minder delicaat, zelfs nog lijziger met die Dylaneske frasering. De uitgesponnen solo’s die de groep binnensmokkelt, klinken op hun beurt minder beheerst maar eens zo geïnspireerd.

Live Drugs lijkt niet bedoeld om nieuwe zieltjes te winnen. Het is eerder een noodzakelijk hebbeding voor de fans, en overtuigende bewijslast voor hoe complex, krachtig en tijdloos de songs gingen klinken door het vele touren. Is de ‘war on drugs’ een verloren zaak, zoals steeds vaker beweerd wordt? Daar lijkt het nu wel op: na het laatste zuchtje melancholische mondharmonica tijdens ‘In Reverse’ gaven wij ons alleszins finaal gewonnen.

Quakers – II: The Next Wave ★★★★☆

Geoff Barrow van het onnavolgbare Portishead gaat even zorgzaam en meticuleus om met zijn satellietprojecten als met het moederschip. Denk aan de voortreffelijke krautrock van Beak> of aan de geïnspireerde synth-soundtrackmuziek die hij met Ben Salisbury bedacht. In Quakers is Barrow één van drie producers die de hiphop van rond de millenniumwissel eert. Denk: Dj Shadow, MF Doom en andere gruizige sample-tovenaars. Zoals op het debuut uit 2012 ligt ook nu de lat hoog, mede dankzij de uitmuntende gastrappers. Sampa The Great slalomt over spooky piano’s en een kurkdroge beat. Jonwayne blaft zich door symfonische jazz. Veteraan Jeru the Damaja is groots in een bad vol krakende synths. Fijnproevers, juicht ende jubelt!

Megan Thee Stallion – Good News ★★★☆☆

Schuif op, Nicki en Cardi. Er twerkt een nieuwe queen doorheen het boudoir. Megan Thee Stallion geeft hen op haar officiële debuut het nakijken. Op ‘Shots Fired’ en ‘Circles’ doet ze wat Roxanne Shanté in de jaren tachtig flikte: genadeloos flowen op een keiharde minimalistische beat én knipogen naar de hitparades. Nu zingt ze over de rapper Tory Lanez die haar eerder dit jaar in de voet zou hebben geschoten. Elders en overal kronkelt ze hitsig door satijnen lakens en temt ze haar boyfriends als een Heerser. “And my shit so tight, when we fuck, my pussy talk / I don’t even say ‘what’s up?’, I just tell him what I want”. Juist. Iets te vaak wil ze de mainstream plezieren met lauwe chill out-pop, gestoeld op verwaterde trap. Maar als ze de zweep erop legt, is het van dattum. “Why you wanna do a bad bitch wrong?” We zouden het niet weten, mevrouw Stallion.