Vitalic in AB: Kortsluiting in de kop

In Brussel deed Pascal Arbez zijn nom de plume alle eer aan, door het op je vitale organen te hebben gemunt. Diepe bassen dreunden door je maag, terwijl een drummer je hartslag opdreef, telkens als die in duet ging met de voorgeprogrammeerde ritmes van de producer. Vitalic kon voor zijn nieuwe tour niet weerstaan aan de lokroep van een livegroep, en die keuze kon niemand zich achteraf beklagen.

Bij vorige passages keek je immers nog aan tegen een schuwe sologanger die verscholen bleef achter laptop, keyboard en controllers, maar nu dirigeerde een powertrio deze devote dansparochie.

De drummer ging zijn toms te lijf met een hakbijl, terwijl een tweede handlanger zich boog over zwalpende synths. Soms klonk deze opgevoerde Vitalic als een zootje ongeregeld, maar net zo lief werd de woeste elektropunk opzijgeschoven voor een een lijntje synthpop en donkere disco. De French Touch of onze vaderlandse newbeat vonden al even makkelijk hun weg naar de set.

Natuurlijk haalde Vitalic nooit zijn neus op voor muzikaal overspel. Na de techno en electro van OK Cowboy en de vlammende disco van Flashmob waagde Arbez zich op zijn derde langspeler wéér aan een nieuwe huisstijl. In meervoud zelfs: Rave Age geeft onderdak aan verschillende genres, tot dancehall toe. Helaas hangt de plaat als los zand aan elkaar. En erger nog: de veel te gestroomlijnde productie doet haast vermoeden dat een gladjakker als David Guetta hier een klamme hand in had.

Crowdsurfen
Gelukkig gaf Vitalic in Brussel een masterclass in metamorfose. Live klonken de songs van die jongste plaat plots wel opwindend en rauw. 'Stamina' knetterde als een vuurpijl uit een kletsnat stopcontact, terwijl 'Rave Kids Go' je brutaal tegen de vlakte smakte. In die song zingt Mickael Karkousse, maar de frontman van Goose bleef onbegrijpelijk afwezig in de AB. Elke vocal track in de set liep trouwens nogal knullig mee op band.

Maar goed: dat zwaktebod wierp slechts een lichte schaduw over de avond. Crowdsurfende feestvierders en een luid scanderend publiek veranderden de AB immers in een wilde warehouse party én stomende zweethut.

Met de italosynths van 'Poison Lips' kreeg de moshpit een splitseconde de tijd om op adem te komen, maar meestal koos Vitalic voor een denderend parcours. Hoogtepunten? Een uitzinnig 'My Friend Dario' en de art-techno van 'La Rock 01' natuurlijk - die zomerse clubhymne heeft na twaalf jaar niets aan kracht ingeboet. Als toemaatje kreeg je ook nog een nieuwe remix van 'Poney Pt.1' mee, die knalde door je lijf.

Subtiel was Vitalic zelden. Maar wie van feest en kortsluitingen in zijn kop houdt, adviseren we om vrijdag 6 juli ten stelligste om een plekje te reserveren op het jaarlijkse tuinfeest van de Schuer.