Villagers - {Awayland} ****

Toch hoeven fans van het eerste uur niet meteen in paniek naar het hart te grijpen: hun favoriete singer-songwriter hing zijn gitaar niet finaal aan de wilgen. Noch zal hij straks op het podium vragen "waar die handjes zijn" of een stek op Tomorrowland versieren.

De elektronica die {Awayland} als een neveldeken omkranst, kwam er nadat Conor O'Brien van Villagers uitgekeken raakte op de zwartgallige folkaanpak van zijn debuut Becoming a Jackal. Geen gemakkelijke situatie voor de Dublinse songbard: die plaat werd twee jaar geleden immers binnengehaald als een instant classic, en gelauwerd door de jury van de prestigieuze Mercury Prize.

O'Brien wilde de intimistische sfeer van die prachtplaat dan ook niet lozen, maar de songs moesten dit keer 'zinderen' in zijn oren. "Daarvoor moest ik mijn verbeelding zo ver mogelijk opensperren", verklaarde hij in de Britse pers. Alleen: de muze laat zich niet zomaar als een straatmadeliefje oprekken: een writer's block bracht het bestaan van Villagers maandenlang in gevaar.

Tot O'Brien het nachtleven van Berlijn ging verkennen, en in de spots boven de dansvloer Het Licht zag. Dat hoor je nu ook aan het naïef getitelde {Awayland}.

De vooruitgestuurde single 'The Waves' deed fans aanvankelijk sidderen, maar verrast toch vooral door zijn zachtmoedige krautrock, morse-code en bossanova, die geraffineerd tegen elkaar worden uitgespeeld.

Ook in het quasi-epische 'Earthly Pleasures' sloop elektronica binnen: de zang werd opgeknipt, klinkt vooral verknipt ("Lucifer is in our court, Beelzebub is in our banks") en zorgt daarmee voor een intrigerende ritmische ruggengraat tot aan de uitzinnige finale.

Een radicale afwijzing van Becoming a Jackal is {Awayland} evenwel niet geworden. Zo volstaat een vertrouwd aandoende, eenzame gitaar om van de macabere ouverture 'My Lighthouse' al direct een eerste hoogtepunt te maken. En als er geen haartje op uw arm zou overeind komen bij de laatste delicate pianonoot van 'In A New Found Land, You Are Free', bent u koelbloediger dan een alligator. "I am burned by a lifetime too brief" prevelt O'Brien in die song, suggererend dat de ik-figuur, een pasgeboren baby, het eind van de dag niet meer zag. "With this newfound land, comes a newfound grief." Die song doet overigens vermoeden dat de frontman geen geintje maakte, toen hij zijn fans een tijd lang op de mouw speldde dat hij alle songs wilde schrijven vanuit het perspectief van een zuigeling.

Volgroeid klinkt Villagers dan weer zelf in een pareltje als 'Nothing Arrived', over een angstige lottowinnaar die zijn winst niet wil opstrijken. Of wanneer een mandoline opduikt naast een vlucht strijkers in 'Grateful Song', of 'The Bell' zijn voordeel doet met fraai gezongen harmonieën en lichtjes psychedelische pop.

Op zulke ogenblikken fungeert {Awayland} als de perfecte vluchtheuvel, beschermend ingesloten door twee krullende haakjes. Tijdelijk verwijderd van het druk dagelijks verkeer van mensendrommen.

De oversteek vervolgen? Het hoeft voor ons al lang niet meer.