Verwacht bij ‘Kastanjemanden’ opborrelende angstscheetjes

Elmo Lê van zet de blik op oneindig. Vandaag: de Deense thrillerreeks Kastanjemanden op Netflix.

Bij kastanjes denk ik aan het Tivolipark, de 12 hectare oase van rust in Mechelen-Noord. Even de ogen sluiten en ik ben weer zeven, met oma aan het snuisteren tussen gevallen herfstbladeren die bezaaid zijn met hondenpis, zoekend naar tamme kastanjes. Gelukkig zijn met een droge noot: er gaat niets boven kind zijn.

​Bij kastanjes denk ik aan klein geluk en zorgeloosheid, maar dat gevoel is naar de haaien. Op Netflix staat sinds kort een reeks die Kastanjemanden heet, waarin een grote rol is weggelegd voor kastanjes. Er komen geen pratende noten aan te pas, wat mijn opgelopen kastanjetrauma zou kunnen verklaren; het is een fenomenale Deense thrillerreeks die mij, creepy als het is, als was het een song van Ed Sheeran, tot diep in mijn slaap achtervolgt.

​Kastanjemanden is een bouillabaisse van al wat ooit heeft gewerkt in het genre: er zit wat van True Detective en The Killing in, afgewerkt met een scheut Borgen. Het is herkenbaar, maar een goede kopie maken is óók een kunst. Ter verdediging van de makers: Kastanjemanden komt uit de koker van Søren Sveistrup, de man achter The Killing. Hij weet ook dat recycleren goed is voor het milieu.

​Kastanjemanden komt Miley Cyrus-gewijs binnen als een wrecking ball. (Verwacht na vijf minuten al opborrelende angstscheetjes.) Het verhaal draait rond de verdwijning van de dochter van een minister. In de nasleep daarvan worden verschillende vermoorde mensen met ontbrekende ledematen aangetroffen. Wat hen bindt: op elke plaats delict vinden de speurders een mannetje gemaakt van kastanjes.

​Zoals het cliché het wil, wordt een jonge rechercheur (Danica Curcic) aan een nieuwe, koppige partner (Mikkel Boe Følsgaard) gekoppeld. Eerst botst het tussen die twee – hoofdstuk één in het grote hoe-maak-ik-een-crimireeks-boek – maar in de loop van de zes afleveringen ontstaat er een voorzichtige bromance die niet onaardig scoort op de schaal van Gert Verhulst en James Cooke.

​De suspense is zes afleveringen aanwezig, oplossingen worden zelden prijsgegeven, het decor is subliem, en Curcic en Følsgaard staan elke aflevering beter te acteren. Maar de kracht van Kastanjemanden zit ’m vooral in de achterliggende boodschap van de dramareeks. Achter de moordzaken schuilt een verhaal over ouderschap en opvoeding, over prioriteiten stellen en hoe gemaakte keuzes anderen kunnen benadelen.

​Kastanjemanden is in tijden dat de middelmaat op tv de norm bepaalt een verfrissende nordic noir; een uitschieter op alle vlakken. Een vintage geval van een bingewaardige crimi, maar bovenal: een reden om het op café over iets anders te hebben dan over Kenji Gooris die best aardig kan vogelpikken. Ga dat zien. Vertel het voort.

Kastanjemanden is te zien op Netflix.