Literatuur
Verliefde Mitterrand blijkt literaire meester
Uit de brieven en gedichten die de Franse oud-president François Mitterrand aan zijn maîtresse Anne Pingeot schreef, blijkt dat de twee stapelverliefd waren. De epistels worden morgen gepubliceerd.
Ware liefde was het. Een onstuimige liefde. Een verboden liefde ook. François Mitterrand (1916-'96), president van Frankrijk van 1981 tot 1988, was 46 jaar en al bijna twintig jaar getrouwd toen hij in 1962 een verhouding kreeg met de 19-jarige Anne Pingeot. Uit angst voor zijn carrière hield hij de relatie geheim, ook al zou die tot aan zijn dood duren.
De twee waren stapelverliefd, blijkt uit de 1.218 gepassioneerde brieven, waaronder ook gedichten, die Mitterrand aan zijn maîtresse schreef. De epistels worden morgen gepubliceerd door de Franse uitgever Gallimard. Ze bestrijken 33 jaar, van 1962 tot 1995, en lopen tot vlak voor Mitterrands dood.
Tegelijk met de Lettres à Anne brengt de uitgever een dagboek uit, het Journal pour Anne. Via dit lijvige werk - van oorsprong 22 losse schriftjes, aandoenlijk geïllustreerd met ingeplakte foto's, landkaartjes en toegangsbewijzen - vertelde de politicus tussen 1964 en 1970 aan zijn vriendin hoe hij zijn dagen sleet. Maar ook hier was hij vooral bezig om haar te strelen met de uitingen van zijn grenzeloze liefde.
Tragisch liefdeskoppel
De Franse pers kijkt reikhalzend naar de boeken uit. De weinigen die alles al mochten inzien, zijn razend enthousiast. Ze prijzen de literaire kwaliteit van de brieven, die ze vergelijken met de beroemde correspondentie van Abélard en Héloïse, het tragische liefdeskoppel uit de middeleeuwen.
Mitterrand was de laatste president-schrijver, klinkt het nostalgisch. Kom daar nog eens om bij een opvolger als Nicolas Sarkozy, die aan zijn Carla Bruni hooguit zouteloze tweetjes stuurt. Of neem François Hollande. Die zet zijn maîtresse Julie Gayet weliswaar romantisch achterop de scooter, maar niemand heeft hem ooit betrapt op enige literair-amoureuze aspiratie.
In de brieven spreekt Mitterrand zijn idool aanvankelijk aan met 'u' en 'mademoiselle Anne Pingeot'. Maar al snel gaat hij over op 'zeer geliefde Anne', 'schat der schatten' en 'vreugdeschepper'. Hij schrijft over zijn 'verlangen naar je armen, naar je wezen, naar het vuur en naar de branding, naar de schreeuw die ons afzet op de oevers van een andere wereld...' In 1964 mijmert hij na over een omhelzing waarbij hij volledig met Anne 'verenigd' was en zozeer 'in haar versmolten' dat hij na het afscheid alleen nog 'de lichamelijke wond' kan voelen van de 'ontrukking' en de 'verwijdering'.
Pingeot, een gevierd kunsthistorica, is de publiciteit altijd blijven schuwen, ook toen het tijdschrift Paris Match de relatie in 1994 onthulde. Het blad drukte ook foto's af van dochter Mazarine, die in 1974 uit de geheime liaison was geboren. Pingeot had bij Mitterrand gesmeekt om een kind, dat ze zag als de bezegeling van hun liefde. Na lang aarzelen stemde Mitterrand toe.
Gescheiden werelden
Voor mevrouw Mitterrand was de geschiedenis minder feestelijk. Ze bleef bij haar man, maar toen die gestorven was, wilde ze niet dat de maîtresse op de begrafenis zou komen. Dat gebeurde uiteindelijk toch. Het was het enige moment waarop Mitterrands gescheiden werelden even samenkwamen.
De socialist is altijd aan zijn geliefde blijven hangen. "Mijn geluk bestaat eruit aan jou te denken en je lief te hebben", schrijft hij nog in zijn laatste brief. Zijn slotwoorden: "Jij bent het mooiste toeval uit mijn leven geweest. Hoe niet meer van je te houden?"
