‘Veel Tamtam’ op VTM: een kluitje bekende koppen en een verplicht nummertje gibberen en gniffelen

Een kwart van de vijftienjarigen zou mogelijk het risico lopen laaggeletterd de school te verlaten. Maar wil dat zeggen dat we moeten versagen? Hellz no, boomers. In een vermoedelijke poging tot volksverheffing gaan ze aan de Medialaan vandaag na hoe het exact gesteld is met ons taalgevoel.

Klinkt beloftevol? Bof. Wie manmoedig zijn lieslaarsje aantrekt en gaat waden in de sputterende baggerstroom die sociale media heet (of de Whatsapp-groep van uw kroost), vormt meteen een afdoend antwoord op die vraag.

Sowieso heeft u weinig verloren aan Veel Tamtam. De onverbeterlijke positivo in ons hoopte stiekem op een relance van Tien Voor Taal, maar dit programma bleek eerder schatplichtig aan Praat Nederlands met me, een komische quiz op RTL4.

Veel Tamtam kwam in de eerste aflevering helaas ook niet verder dan de elfendertigste BV-panelquiz in een spuuglelijk decor, waarbij een kluitje bekende koppen het op een verplicht nummertje gibberen en gniffelen zette. Elkaar doorlopend aanporren en speels op de billen kletsen zou er vast ook ingezeten hebben, als dat rotvirus of #MeToo daar inmiddels geen stokje voor had gestoken.

Toen de éminence grise en stokebrand van dienst - Jan Mulder - tweewerf doorgestoken kaart in het snotje scheen te krijgen, en je ook als kijker vermoedt dat een draaiboek voor alle panelleden uitgerold werd, is de lol er snel af. Behalve als u natuurlijk zat te wachten op veel te lang uitgesponnen quizvragen, weinig hemelbestormende anekdotes of een “gehackt” sms-gesprek tussen Jeff Hoeyberghs en Marc Van Ranst dat uit voorspelbare soundbites werd opgetrokken. Net zo goed om dood te vallen: presentator Jonas Van Geel die in een programma over taal stug blijft vasthouden aan zijn door showbizz-proleten bijeengesprokkeld tussentaaltje. Al binnen de twee minuten wilden wij de helft van onze huisraad naar zijn kop mikken.

Het gerucht gaat trouwens de ronde dat wie drie keer luidop “Jonas Van Geel” zegt in de spiegel meteen ook bezoek krijgt van Jelle Cleymans. Laten we dus voorzichtig blijven. In sommige middens geldt hij ongetwijfeld als een jofele schoonzoon. Maar als presentator lijkt hij het type dat – toen hij pas bedacht werd – salonfähige, lichtjes snedige humor had moeten brengen. In de praktijk valt dat elke keer weer lelijk tegen.

Bij zijn grollen liet hij zich geen moment beteugelen door een structureel gebrek aan inspiratie. Aan Mulder vroeg hij bijvoorbeeld of die zich nog herinnerde welke zin hij als columnist eerst aan het papier toevertrouwde, “zo’n 498 jaar geleden”. Mulder, still the gentleman, wees de gastheer er fijntjes op dat vooral die mop in terminale staat verkeerde.

“Hoe lang mag dit duren”, hoorden we Mulder zich ook al na tien minuten afvragen. Nét alsof hij onze gedachten kon lezen.