Vandaag kampt afvaller in ‘De mol’ nog steeds met blessure: ‘Dit had ik nog nooit meegemaakt’

Zes maanden lang moest ze aan de halve wereld vertellen dat ze bij een domme val met de fiets een dubbele elleboogbreuk had opgelopen. In werkelijkheid liep ze de zware verwonding op bij een bungeesprong in ‘De Mol’, waarbij ze noodgedwongen meteen het spel moest verlaten. Voor Anke is het vandaag nog altijd hard werken aan haar herstel.

Een dubbele elleboogbreuk. Wat is er precies gebeurd?

“Ik ben verstrikt geraakt in een touw dat ik bij mijn sprong had moeten loslaten. Daardoor heeft mijn linkerarm een knak in de verkeerde richting gemaakt met enkele complexe breuken als gevolg. Dus ja, absoluut een onverwacht dramatisch en heftig vertrek uit ‘De Mol’ voor mij. Heel jammer. Ik had zo graag nog verder willen spelen.

“In het ziekenhuis hoopte ik dat het misschien gewoon een gips en pijnstillers zouden worden. Ik was vastberaden om verder te spelen en die pot de hoogte in te krijgen. Maar de pijn maakte het meteen heel duidelijk dat dat absoluut geen optie was. Ik riep naar Gilles De Coster en Sven die bovenaan stonden en naar de crew dat er iets grondig mis was met mijn arm. Kort daarna ben ik flauwgevallen. Mijn pijngrens is best wel hoog, maar dit had ik nog nooit meegemaakt”.

Hoe erg was het om op deze manier het spel te moeten verlaten?

“Heel erg... Het spel was even álles en een exit om welke reden dan ook is heel moeilijk te relativeren. Je wil zó graag het hele avontuur meemaken. Ik had ook echt het gevoel dat ik goed zat wat mijn nieuwe Mol betrof en voelde me voor de eerste keer best zeker voor de nakende eliminatie. Dat maakte het extra jammer.”

Je kwam thuis met een gebroken arm. Hoe heb je dat toen aan je omgeving uitgelegd?

“Tegen mijn familie, vrienden en mensen die dicht bij me stonden vertelde ik het echte verhaal zonder de ‘De Mol’-context uiteraard. Het voelde niet goed daar tegen hen over te liegen. Tegen kennissen en bijvoorbeeld mensen bij de bakker vertelde ik gewoon dat ik gevallen was met een elektrische fiets.”

De opnames dateren van een half jaar geleden. Hoe is het vandaag met je arm?

“Niet goed. Ik heb nog steeds pijn en hoewel ik al veel vordering heb gemaakt dankzij goede medische zorgen en een kinesist die tot het uiterste gaat, sta ik nog niet zover als ik graag had gestaan. Mijn lichaam maakt veel littekenweefsel aan en daardoor verloopt mijn herstel extra langzaam en moeilijk.”

“Ik ben erg ongeduldig van aard en het is voor mij dus ook moeilijk dat het niet zo vlot gaat als ik zou wensen. Voorlopig blijf ik dagelijks naar de kine gaan, mijn oefeningen doen en gaan we nog steeds streven naar een zo goed mogelijk herstel.”

Welke impact heeft dit nu op je dagelijkse leven?

“Mijn man had er bij mijn thuiskomst precies een derde kind bij. Hij moest me helpen wassen, mijn haren in een staart doen en mijn veters knopen. De dagelijkse kine en regelmatige doktersbezoeken bepalen mee mijn agenda, maar gelukkig heb ik een flexibele kinesist waar ik als het nodig is ook al om 7 uur ‘s ochtends terecht kan.”

Je kwam ook thuis met een tattoo. Van een banaan dan nog. Hoe reageerden je man en kinderen?

“De kindjes waren super enthousiast: ‘Wauw een banaan en die is super blij die banaan!” Mijn man heeft zelf geen tattoos, maar vindt vooral dat ik zelf moet doen wat ik wil. Zelfs als het dan een banaan is. Verder heb ik hem nog voor iedereen geheim kunnen houden. Mijn mama is echt geen voorstander van tattoos. Bij deze: ‘sorry mama!’”

Je ontpopte je tot een echte teamplayer. Was dat een bewuste strategie of zit dat bij jou ingebakken?

“Ik was echt mezelf in het spel en dat uitte zich blijkbaar wel in een teamplayer. Ik vond het ook zo fijn het groepsgevoel te ervaren na de goede afloop van een proef. Dat gaf zo een kick om ondanks gemol toch geld in die pot te krijgen. Eender welk bedrag het ook was.”

Had je na het vertrek van Philippe het gevoel snel te weten wie de nieuwe mol was? Denk je dat je nu op de juiste mol zat?

“Absoluut, 100 procent zeker. Ik weet wie de Mol is. En hij doet het geweldig.”

Wat heb je onderschat?

“Het gebrek aan slaap. Ik slaap sowieso weinig met twee kleine kindjes, dus kan daar wel tegen. Maar de avonden waren vaak heel lang en de ochtenden vroeg daar. We moesten ook vaak wachten, waar ze ons op voorhand wel voor hadden gewaarschuwd. Maar vertelde ik al dat ik soms wat ongeduldig ben?”

Wat heb je overschat?

“Het gemis van het thuisfront. Ik had echt schrik om mijn kinderen een paar weken te missen. Langer dan een nachtje was ik nog niet van ze weggeweest. Maar de gevulde dagen maakten dat het gemis naar de achtergrond schoof. Ik wist ook dat ze natuurlijk in goede handen waren.”