concertrecensies
Van Twin Peaks tot Nashville: op Gent Jazz voelen globetrotters zich thuis
Zo flamboyant en heerlijk excentriek als Grace Jones zich gedroeg op Gent Jazz, zo gereserveerd stelde Norah Jones (duidelijk géén familie) zich op tijdens hetzelfde festival. Met een fluisterzacht en ontwapenend concert kon de wereldster zich verzekeren van een staande ovatie, maar helaas ook op een voorstelling zonder veel diepte.
Was u er dertien jaar geleden bij toen de piepjonge Norah Jones (***) in een veel te groot Vorst Nationaal leek te verdwalen? Toen waren we getuige van een klein, fragiel vogeltje voor wie het succes té groot, té beklemmend bleek. Met de jaren is de ster van Jones wat gaan tanen - nu ja, de miljoenenverkoop van haar debuut Come Away With Me herhaalde ze de voorbije jaren toch niet meer - maar live heeft de Amerikaanse inmiddels wel aan présence en zelfverzekerdheid gewonnen, en dat merkte je op Gent Jazz.
Muzikaal toonde de jazzpianiste en zangeres zich doorheen de jaren ook steeds van een avontuurlijker zijde. Ze bundelde de krachten al eens met Jack White, Mike Patton van Faith No More, Foo Fighters en Ryan Adams, of met hiphoppers als Q-Tip en Outkast. Ze wisselde easy listening jazz twee albums lang in voor honky-tonk country. Op haar zesde en nieuwste album Day Breaks probeerde Jones naar eigen zeggen dan weer haar innerlijke Billie Holiday te kanaliseren. Alleen is haar aanpak te bedacht om te beklijven.
Op die plaat stond la grande petite dame van de jazz schouder aan schouder met grootheden als Wayne Shorter, die een dag eerder ook in de Arteveldestad aantrad. Die liet helaas verstek gaan, maar goed: zijn afwezigheid vormde gelukkig geen wezenlijke smet op de set.
Tekende wél present: een uitstekende, zij het wat gezichtloze en geroutineerde band. Die verkenden alle hoeken van Nashville en gaven af en toe iets te vaak kopjes aan easy listening om te beklijven. De elegante, mahoniehouten stem van Jones greep ons weer een paar keer bij het nekvel, maar door de bank genomen klonk haar orkest alsof het méér waarde hechtte aan etiquette dan ontroering of opwinding. Niets erger dan een muzikant die het Hammond-orgel of de pedal steel met mes en vork bespeelt. "Tastefully boring". Met die woorden wuifde de Britse pers de jazzy pianoballades van Norah Jones in het verleden weg. Smaakvol saai. Die kritiek leek zaterdag af en toe op zijn plaats.
LABtrio (****) legde eerder op de middag ook een bewijs van goed gedrag en zeden voor, maar eigende zich toch veel méér muzikale moed toe. Eerder dit jaar vierden ze hun tienjarig jubileum nog in de Handelsbeurs, waar het ons maar niet lukte om in hun trip mee te raken. Onze eigen domme schuld, merkten we al gauw op Gent Jazz. Wat een trio! Hun ingehouden, onderhuidse aanpak klonk nu eens sensueel, dan weer zenuwslopend. Maar steeds trefzeker.
Lander Gyselinck - bekendst van STUFF. - veegde, ritselde en streek als een zachte minnaar langs zijn cimbalen, terwijl de contrabas van Anneleen Boehme nu eens een schaduwrol leek te spelen ten opzichte van een frivole, soms zelfs grillige piano van Bram De Looze, maar een andere keer voluit de aandacht naar zich toetrok.
Het muzikale thema van Twin Peaks bedachten ze met een afwisselend broeierige, meditatieve én melancholische herinterpretatie. Net als the owls, bleek LABtrio not what it seems.
Alleen al op basis van die mooie maar eigenzinnige herwerking hadden ze met moord kunnen wegkomen. Maar net zo gracieus vonden we eigen werk als ‘Mental Floss’, de 24ste fuga van Bach of - geen idee hoe ze dààrmee zijn weggeraakt - de eighties-pophit ’Maniac’ van Michael Sembello.
Ook mooi: geen ruimte voor ego’s trouwens in deze groep. Geen virtuoze solo’s, wél een elegant samenspel waarbij jazz, psychedelica, cheesy pop en finesse door éénzelfde deur konden. Van Nashville tot Twin Peaks: in Gent was het fijn vertoeven voor muzikale globetrotters.
