Van treurmars tot stuurloos zootje: dit zijn de platen van de week

Khruangbin & Leon Bridges - Texas Moon EP ★★★★☆

Met Khruangbin heeft Leon Bridges zijn eigen Bar-Kays gevonden. Of zijn eigen Booker T. & The M.G.’s, zo u wil. Zoals voornoemde legendarische begeleidingsbands van soulgrootheden doet het Texaanse Khruangbin oneindig veel meer dan zomaar wat funky tapijtjes onder Bridges’ fenomenale zangpartijen weven. Zoom maar eens in op de meticuleus in elkaar hakende ritmepartijen van ‘B Side’ die én Stax-soul én afrobeat én jazzfunk herdefiniëren. In ‘Doris’, over Bridges’ overleden grootmoeder, treurt de Texaanse zanger te midden van af- en aanrollende wahwahgitaren. Het trio melancholische soulkrakers dat volgt, profiteert ten volle van Khruangbins metalige gitaar-twang. Bridges looft liefde en lust in het zinderende ‘Chocolate Hills’ of mijmert over zijn wankele geloof in het mantra-achtige ‘Father Father’. ’t Is simpel: voeg deze tweede ep bij zijn vorig jaar verschenen voorganger Texas Sun en u hoort een van de allerbeste soulplaten van het moment.

Ruben Block - Turn The Tide ★★★★☆

Nu Triggerfinger de handen even in de schoot houdt, kon een soloalbum van Ruben Block niet lang op zich laten wachten. De eerste twee singles ‘Lights’ en ‘Awake’ verschenen halverwege 2021, de rest volgt na deze zomer. Maar omdat zijn vingers blijven jeuken, overbrugt de frontman die tijd met een ep. Daarop covert hij net zo lief Madou als Robert Wyatt – een verbluffend en spookachtig ‘Sea Song’. Huilende gitaarsalvo’s maken van het titelnummer – yep, van danceact Sylver – dan weer méér dan een geinig curiosum. Block covert verder zichzelf, met een contemplatieve herinterpretatie van ‘There Isn’t Time’. Die elegante treurmars doet meteen ook het beste vermoeden voor de toekomst van Triggerfinger.

Rare Akuma - dirtytwominus ★★★☆☆

Rare Akuma heeft lak aan de conventies van de hiphop. Ook op zijn tweede studioplaat gooit de Antwerpse rapper-producer achteloos industriële elektronica, gabberbeats, punky noise, heavymetalgitaren en autotunerap op een hoopje. In het beste geval evoceert hij daarmee de opwinding die geestesgenoten zoals Denzel Curry, XXXTentacion, Ho99o9 of $uicideboy$ al naar ongeziene hoogtes tilde. Elders vraag je je af of Akuma’s stuurloze zootje niet gedoemd is om voor eeuwig in de obscuurste niche te huizen? Een monstertalent, zoveel is zeker. Maar zou hij ooit een popplaat durven maken?