Van akoestische indiechic tot cyberpunk: dit waren de hoogtepunten van Humo’s Rock Rally

“Historisch.” Zo klonk het bij frontvrouw Catherine Smet na afloop van de finale van de talentenjacht in de AB in Brussel. Klinkt dat een beetje gechargeerd? Misschien wel. Maar dat een all-girlband de Rock Rally wint, is inderdaad een primeur in de geschiedenis van dit concours. Wat die winst eens zo opmerkelijk maakt, is dat BLUAI eerder ook al zegevierde tijdens De Nieuwe Lichting. Zou het een tendens kunnen worden? Humo en StuBru komen wel érg nadrukkelijk in elkaars vaarwater.

BLUAI telde bovendien Ilayda Cicek als gitariste in de rangen, die net zo goed als winnaar uit de bus kwam bij de laatste editie van De Nieuwe Lichting. Dat de groep hoog zou scoren in de finale stond daarmee al bijna in de sterren geschreven: ‘Dime store’ is overigens ook al een bescheiden radiohit, en met songs die weinig omfloerst aan Phoebe Bridgers deden denken, surft BLUAI helemaal mee op de sound van dit moment.

Oorspronkelijk was de groep het soloproject van singer-songwriter Cat Smet uit het Waasland, die in haar studentenkamer muziek begon op te nemen. Maar intussen verzamelde ze een hele band om zich heen, wat de songs ook voldoende detail gaf in de AB. Opvallend was dat de groep piepjong oogde, maar speelde alsof de bekendste concertzaal van Brussel hun huiskamer was.

BLUAI ging zondagavond naar huis met 10.000 euro. De publieksprijs ging dan weer naar Isaac Roux uit Hasselt. Dat is de groep van Louis De Roo, waarin hij tranerige indiefolk vermengt met fluwelen elektronica. Zijn mijmerende liedjes en onbeholpen podiumprésence neigden soms iets te veel naar Hans Teeuwens karikatuur van ‘De Emotionele Singer-songwriter’ om níét op de lachspieren te werken, maar daar dacht de rest van het publiek dus kennelijk anders over. Goed voor die gevoelige knaap!

Daarnaast had De Roo ook al een streepje voor in de wedstrijd qua ervaring. Vorige zomer zat hij bijvoorbeeld nog in de studio met David Poltrock, en verder stond hij al in het voorprogramma van bands als Absynthe Minded, Mooneye, Isbells of Portland. Het belang van Humo’s Rock Rally lijkt daarmee veranderd doorheen de jaren. De wedstrijd is veeleer een bevestiging van jong talent, dan een eerste voorzetje naar groot succes.

Er waren trouwens nog meer doorgewinterde muzikanten die het podium vonden in de finale. Zo telde Cloudy-Oh liefst twee oude bekenden van de Rock Rally, met leden van Team William (derde in 2008) en van Lagüna (tweede in 2020). Die veteranen kregen de ondankbare taak om de middag te openen voor een halflege zaal. Jammer om te zien hoe hun vriendelijke gitaarpop zo’n beetje verloren ging op het podium, net zoals die nogal gammele gimmick met een binair meezing-bord.

Een veel meer spectaculaire entree maakte Yacid, die het midden hield tussen een cyborg en een bovenaardse punkgriet. Aan het begin van haar set gingen nogal dramatisch rookbommen af, waarna ze het podium opkwam met lasers die uit haar handen schoten. Zowel de twaalfjarige kwajongen als de veertigjarige vent in ons dacht simultaan: cool as fuck. De 24-jarige Yana Van Glabeke leek voorlopig nog écht beklijvende songs te missen, al moeten we grif toegeven dat onze verbijstering over die hele visuele mindfuck misschien parten speelde. Dat Humo haar bedacht met de derde plaats leek overigens ook wel een beetje eigenaardig: Yacid toonde zich hors catégorie in deze wereld, laat staan in deze wedstrijd.

Zondag zag je misschien niet de allerbeste editie van de Rock Rally, maar gelukkig wel een avontuurlijke en opmerkelijk diverse. Verveelde je in het verleden van de Rock Rally weleens bij die ene rammelende, naar puberzweet en eenzame masturbatie meurende gitaargroep te veel, dan werd er nu bewust ingezet op andere genres en stijlen.

Er was de beleefd met vork en mes etende hiphop van Ide Snake, je werd vergast op akoestische indie-chic met BLUAI en verrast door de bovennatuurlijk arthouse-exploten van Yacid. En wanneer de hardere gitaren al eens omgord werden, lag het niveau meteen ook behoorlijk hoog. Tuff Guac zorgde voor de eerste kopstoot van de middag, met songs die aan King Gizzard & The Lizard Wizard deden denken, maar ook aan pakweg Ween en net zo goed aan iets wat we nog nooit eerder hadden gehoord. Heerlijk smerig.

Ook de punky garagerock van Meltheads bood een oplawaai van jewelste, met ‘Naïef’ als hoogtepunt en een geinige, niet van pose ontdane frontman als blikvanger. De groep liet geen spaander heel van de eigen songs, en leek bepaald veel gevaar uit te stralen voor zo’n bende jonkies die nog groen achter de oren ziet.

“Dit was een finale van Humo’s Rock Rally waar de zegen van boven op rustte”, zei Humo-hoofdredacteur Bart Vanegeren achteraf nog op het podium, verwijzend naar Nonkel Arno die als ereburger van de AB levensgroot afgebeeld op een spandoek zijn zegen leek te geven aan de jonge garde. “C’était vachement bien.”