Twee mannen in een bootje, glijdend over het water, met anderhalve meter en achtenveertig jaar tussen hen in

Frederik De Backer zet de blik op oneindig. Vandaag: Reizen Waes Vlaanderen.

Slechts zeer weinigen hebben in 2020 zo veel ellende te verduren gekregen en tegelijk hun lot zo waardig gedragen als de makers van reisprogramma’s. Je zal maar jaar na jaar een tornado als Reizen Waes op ons televisielandschap hebben losgelaten, en die, omdat een Chinese fijnproever per se in Italië moest gaan skiën, plots zien afzwakken tot een naar perencider geurende doodsreutel van een nordic walker als Vlaanderen Vakantieland. Goed, Tom Waes en Pascal Braeckman zijn hun werk niet kwijtgeraakt, en inderdaad, ze zijn beiden nog in leven – als je zoiets nog leven kunt noemen – maar waar bleef hún dagelijks applaus? Wie nam het op voor hén op de opiniepagina’s?

In de eerste aflevering van deze met alcoholgel van alle exotiek ontdane reeks zag je Tom Waes en iedereen die aan zijn programma meewerkt op zoek gaan naar interessante plekjes en verhalen in het paradijselijke West-Vlaanderen. Van bruggen in Alveringem tot bruggen in Brugge, en zelfs de brug van een gezonken duikboot in de Noordzee: deze aflevering had alles voor de brugfanaat. Je zou haast beginnen vermoeden dat er helemaal niet zo veel speciaals is aan de vijf hatelijkste, kneuterigste, lichtgeraaktste, minst belangrijke maar meest zelfingenomen provincies tussen de Algarve en Leningrad. Een kabelbaan in Heuvelland, een tank in Poelkapelle, varkensdarmen in Ledegem. Wish you were here.

Reisprogramma’s verzanden al snel in stereotypen. En als het over West-Vlaanderen gaat, in pogingen tot West-Vlaams. Zo stond het in het handboek op het RITCS. Opdat de kijker zou kunnen zeggen: “Luister, zoon: wat klinken ze toch achterlijk. Zo kom je Brasschaat nooit in.” Om dan het weekend erna, ergens op een akker, vanuit de Land Rover West-Vlamingen in het wild te gaan bekijken.

Eén reportage was wél speciaal. Die rond de honderdjarige Edmond Coucke, die zijn hele werkende leven lang mensen had rondgevaren op de Brugse reien en dat nu, wellicht voor het laatst, nog eens met Tom Waes zou doen. Er was iets aan de waardigheid van die sobere man, met een eeuw aan momenten en gedachten hangend aan een broos gebint, dat ik me niet kan voorstellen bij mijn generatie straks. Wanneer men óns binnen vijfenzestig jaar met een cameraploeg komt opzoeken, is het eerste wat wij zullen zeggen: “Eindelijk!”

Twee mannen in een bootje, glijdend over het water, met anderhalve meter en achtenveertig jaar tussen hen in. Ofwel is Tom Waes een meesterlijk acteur maar mij wordt verteld van niet, ofwel luisterde hij oprecht en met respect naar wat de oude man te vertellen had. En hoe ouder ik word, en hoe vager de herinneringen aan mijn vader worden, hoe meer ik ernaar verlang om zelf in zo’n bootje te zitten. Niet luisterend naar wat – luisterend naar wíé. Al was het maar eenmaal.

Edmond Coucke is afgelopen december helaas overleden. Moge de veerman zijn tijd nemen.

Reizen Waes Vlaanderen, elke zondag om 20.05 uur op Eén.