FilmrecensieSupernova
Twee geliefden die hun angsten verbergen, tot het niet langer gaat ★★★☆☆
Het mooie Supernova is een zacht, kalm en zelfs tikje tam relatiedrama. Meer dan regisseur Harry Macqueen zijn het zijn acteurs die indruk maken: Stanley Tucci en Colin Firth schitteren in deze film over een liefdeskoppel dat de strijd met dementie aanbindt.
Stervende sterren – supernova’s – spatten uiteen in stof, waaruit ook wij zijn opgebouwd. Deeltjes die aanspoelden uit de hoeken van het heelal, om onze tijdelijke lichamen te vormen. Amateurastronoom en romanschrijver Tusker (Stanley Tucci) doceert het goedmoedig aan een nichtje, op een verrassingsfeest voor zijn partner Sam (Colin Firth). En de kijker van Supernova weet dan al dat die Tusker uitziet op zijn eigen sterven, of doven. Dementie brokkelt de geest van de prille zestiger geleidelijk maar onherroepelijk af.
De hoofdpersonages – Tusker en Sam – van het ingetogen drama van scenarist en regisseur Harry Macqueen hebben een goede relatie. Twee mannen die elkaar na twintig jaar door en door kennen, en nu op herinneringsreis gaan door het natuurschoon van het Engelse Lake District. Routineus en liefdevol kibbelend in hun camper, tuffend langs familie, vrienden en bekende oude plekken.
Beiden boekten overzees een zeker succes in hun creatieve beroep, als schrijver of concertpianist. En nu leven ze in blessuretijd: de ziekte zal de een tot verzorger maken, de ander tot patiënt. Sam verkeert nog in de ontkenningsfase, of tracht Tusker op te beuren. Maar die lijkt daar weinig vatbaar voor.
Dementie, al of niet vroeg intredend, is al jaren een populair onderwerp in de bioscoop. En ook 2021 wordt gemarkeerd door meerdere opvallende en sterke titels, van de Alzheimer-horror Relic tot het begin deze zomer uitgekomen The Father, waarin Oscarwinnaar Anthony Hopkins op fenomenale wijze langs de gaten in zijn geheugen danst.
Supernova is minder spectaculair verpakt: een zacht, kalm en zelfs tikje tam relatiedrama. Maar Macqueen, zelf ook acteur, schenkt precies voldoende ruimte aan zijn twee hoofdrolspelers, die beiden uitblinken in het serveren van verdekte emotie. Zo sijpelt er steeds voldoende pijn en onderhuidse emotie in de scènes. Firth is aandoenlijk als de wat geremde, zo goedbedoelende Sam. Tucci ontroert op de momenten dat zijn Tusker soms even – en ongewild – zijn dekking laat zakken en plotseling kwetsbaarder blijkt dan gedacht.
Als Sam stiekem bladert door het notitieschrift van Tusker, die volhoudt te werken aan een nieuwe roman, zien we het eerst nog secuur rechtopstaande handschrift gaandeweg neerzijgen, om over te gaan in onleesbaar gepriegel. Uiteindelijk resten er alleen nog uitgescheurde of lege pagina’s. Het is een wrang en onmiskenbaar beeld van de verwoesting: dementie schreef haar eigen boek.
Supernova is het portret van twee geliefden die hun angsten voor elkaar verbergen, tot dat niet meer gaat.
