Tussen Britten en Russen botert het niet in ‘Treason’. Of toch wel?

In nauwelijks vier uur bingewatchen ben je al bij de ontknoping van de Britse spionage-serie Treason. Die ontknoping is allesbehalve voorspelbaar, en toch zat die verrassing er de hele tijd al aan te komen voor je gevoel. In vijf delen van gemiddeld veertig minuten word je als kijker meegesleurd in de wereld van de Britse geheime dienst MI6. Al wordt het nooit zo flitsend als bij James Bond.

De hoogste baas van MI6, de chief (kortweg C), wordt tijdens een lunch vergiftigd. Ja, door een Russin, maar nee, C gaat niet dood. Die bijna-maar-niet-helemaal-vergiftiging is echter geen mislukte aanslag, maar een heel doelbewuste. C moet in leven blijven, en omdat hij tijdelijk uitgeschakeld is, schuift zijn plaatsvervanger een plaatsje op. Dat is precies de bedoeling. En dan begint de ellende pas echt, omdat langzaam duidelijk wordt dat deze nieuwe C een geschiedenis deelt met de geheimzinnige Russin die het gif in de whisky liet druppelen.

Alle ingrediënten die je bij een spionageverhaal verwacht komen voorbij. Niets is wat het lijkt, en bijna elk personage heeft een soort van dubbelleven. Wie goed is en wie kwaad wil blijft lang onduidelijk. En dan gaat de Amerikaanse CIA er zich ook nog mee bemoeien.

Ongeloofwaardig wordt het soms wel een beetje. Misschien omdat de verhaallijnen zo snel moeten worden afgewikkeld. Met iets meer tijd hadden de verschillende verhalen en personages beter uitgediept kunnen worden. Nu race je van de ene ontvoering naar de volgende achtervolging. Je had iets meer substantie verwacht van schrijver Matt Charman die in 2015 met de broertjes Coen die goed ontvangen film Bridge of Spies afleverde.

Adam Lawrence (Charlie Cox), de nieuwe C, kan zijn gezin niet uit de wind houden. Zijn vrouw Mattie (Oona Chaplin) – een veterane die naar Afghanistan uitgezonden is geweest – wordt zelfs benaderd door de CIA, en dan begint een spel van wie verraadt nu eigenlijk wie. Gebeurtenissen en beloftes uit een ver verleden drijven de actie op de achtergrond voort. Er zijn compromitterende stukken over veel hooggeplaatste Britten, die dus allemaal chantabel zijn.

En dan speelt op de achtergrond nog de verkiezing van een nieuwe premier. De actualiteit komt nog dichterbij als blijkt dat de Russen met inmenging in die verkiezingen geen enkel probleem hebben. De minister van buitenlandse zaken (Alex Kingston, de Britse dokter in ER) is een belangrijke kandidaat in die verkiezingen, maar dreigt vermorzeld te worden en wordt gedwongen grote risico’s te nemen.

Uiteindelijk blijkt de geheimzinnige gif-Russin Kara (Olga Kurylenko, de Bond-girl in Quantum of Solace) de touwtjes in handen te hebben. Al kan ook zij niet voorkomen dat alles net even anders afloopt dan zij (en jij) dacht. Precies zoals je dat bij zo’n verhaal verwacht. Jammer dat sommige zaken afgeraffeld worden, en dat niet alles even geloofwaardig overkomt. Maar de opgebouwde spanning zorgt ervoor dat je toch tot het eind blijft kijken. Al had je de ware mol bij MI6 al een tijdje in de smiezen.

Treason is te zien op Netflix.