‘Turning Red’: nooit werden puberperikelen zo kunstig verbloemd én onverbloemd aangestipt

Meilin ontdekt iets geks, zodra ze de puberleeftijd bereikt: als haar emoties opspelen, verandert het Chinees-Canadese meisje uit Toronto plots in een forse rode panda. Ze verstopt het wonderlijke ongemak voor haar ouders en klasgenootjes, voor zolang dat gaat.

Het kan erger, denk je toch, Kafka’s transformatieklassieker van mens tot insect uit De gedaanteverwisseling indachtig. Maar de – vrolijke – horror in de nieuwe Pixar/Disney-animatiefilm Turning Red zit ’m in de gisse uitwerking van het gegeven. Hoe Meilins moeder op het schoolplein staat te wuiven met een pak maandverband, in het zicht van de hele klas, in de veronderstelling dat haar dochter ‘gewoon’ met haar gesteldheid worstelt. Tot afgrijzen van Meilin: de pandaoren ploppen vlot tevoorschijn.

Puberperikelen werden al weleens eerder aangestipt in films van Pixar of Disney, maar nooit zo kunstig verbloemd (en onverbloemd) als in het speelfilmdebuut van Domee Shi. Turning Red is pas de eerste Pixar-film die door een vrouw alleen werd geregisseerd. De 34-jarige Shi, van Chinese komaf, werkte als ‘storyboard-artist’ aan Inside Out en Toy Story 4 en regisseerde eerder de met een Oscar bekroonde korte film Bao. Voor Turning Red putte ze uit haar eigen jeugd als enig kind van Chinese migranten. Daarbij zet ze de stereotypen scherp aan: de overbezorgde en immer beheerste tijgermoeder (en tijgeroma), plus de voorbeeldige en op school in alles excellerende dochter. En hoe Meilin, als haar innerlijke panda eenmaal is ontwaakt, gaandeweg leert dat ze al die nieuwe en bij haar leeftijd behorende onstuimige gevoelens misschien ook helemaal niet hoeft te verstoppen.

Het rode pandaschap blijkt een specifieke familiekwaal in Turning Red, doorgegeven via de vrouwen in Meilins familie. Zij weten hoe het dier dient te worden onderdrukt: middels een eeuwenoud ritueel. Shi, naast regisseur ook (co)scenarist, laat de mystieke oosterse rite de passage botsen met een ander gepland coming-of-ageritueel: Meilin en haar vriendinnen zijn vastbesloten het concert van boyband 4 Town bij te wonen, ook als de ouders niet instemmen. (De heerlijk gelikte 4 Town-liedjes zijn geschreven door Billie Eilish en haar broer Finneas O’Connell).

Het vrolijke en wat toon betreft originele Turning Red pakt hier en daar visueel uit; vooral de eet- en droomscènes zijn fraai. Wat pure animatiekunst betreft blijft de film toch iets achter bij het beste van Pixar. Wel interessant: hoe de studio de regisseurs uit de stal nu ook toestaat meer persoonlijkere films te maken. Turning Red is, na Soul en Luca de derde Pixar-titel die door Disney niet in de bioscoop wordt uitgebracht, maar enkel op het eigen Disney+ kanaal. Tikje zorgwekkend. Pixar was – en is nog steeds – de studio die de animatiepracht steeds weer wat verder verkent. Zo’n kunstvorm verdient ook een release in de bioscoop, met de best toegeruste schermen.

Turning Red, nu op Disney+