Tsjevenmuziek, katersafari en doorkijkbloezen: Best Kept Secret door de ogen van twee bezoekers

“Amai, ik voel mij mottig”, zegt Charlotte (27). Manlief is biertjes gaan halen, zij slurpt van een colaatje. Ze zien er lichtjes uitgeblust uit, maar het is een vrolijke bende. Charlotte en haar vrienden zijn de dag begonnen met een mini-safari in de Beekse Bergen, na een wilde eerste nacht op Best Kept Secret. “Ik heb bijna op de jakhals gekotst, zo slecht was ik.”

Wolf Alice speelde zopas op het hoofdpodium, en de bende is nogal onder de indruk. “Zo'n cool wijf. Geen gezwans, direct on fire”, recenseert Charlotte. “Die frontvrouw had duidelijk geen bh aan en was heel erg aan het zweten. Alles was doorzichtig.”

“Groot tepelhof, prompte tietjes”, merken haar vrienden dan weer op. Ook dat is Best Kept Secret.

Een beetje verder, achter de PA-installatie, treffen we ons tweede slachtoffer: Brecht. Ook hij heeft net bier bijgetankt voor zijn vrienden. Met gevoel voor drama vertelt hij het ‘horrorverhaal’ dat hij net gadesloeg aan de bar. “Er stonden twee oude zakken te doen alsof ze al betaald hadden. Ik stond op het punt om te roepen: ‘Ik ram zelf mijn bankkaart er wel in dan moeten we niet meer naar jullie gelul luisteren!’ Het verhaal wordt ook hier niet op enthousiasme onthaald: de dag is halfweg en de sfeer zit er nog niet helemaal in. Maar het is een mooie dag, en ook de mensen zien er goed uit. We sluiten aan, omdat het kan.

In de brandende zon zitten de vrienden van Slowdive te genieten. “Slowdive is altijd goed”, zegt Brecht, ook al is het de eerste keer dat hij de groep ziet. Net als de modale BKS-ganger is hij goed op de hoogte van het reilen en zeilen in muziekland. “Ik moet altijd blijten bij Golden Hair”, zegt één van zijn vrienden. En vijf minuten later staat hij recht om de daad bij het woord te gaan voegen. Wie niet gehuild heeft op Best Kept Secret, heeft trouwens het festival niet écht beleefd. De muzikale nostalgie in de avonduren en de zonsondergang aan het water bewegen menig mannen- en vrouwenhart elk jaar tot waterlanders.

De analen in met Josh Homme

Een uur later zijn de tranen gedroogd, en zijn Charlotte en Brecht beide te vinden bij The Kills – handig. Brecht is eigenlijk alleen hier, maar liep gisteren een groep gelijkgestemden tegen het lijf, die hem prompt een plaats in hun hart en hun kampeercirkel aanboden. Wanneer Brecht het gevolg even kwijtraakt, geeft Pieter hem een corrigerende tik op de billen. “Keep your eyes on the prize, man.”

“Zo démodé”, zegt Charlotte een eindje verder over The Kills. Zanger Alison Mosshart heeft een ongewone outfit aan, maar dat is niet het enige waar Charlotte het over heeft. “Charlotte, je klinkt als een tachtigjarige die over popmuziek spreekt”, zegt haar vriend Philippe. “Ik vond het gewoon niet zo rock-‘n-roll meer”, antwoordt ze.

Vierhonderd meter verder horen we Brecht dan weer het volgende beweren: “Alison Mosshart is het lekkerste wijf dat hier rondloopt.” Zijn nieuwe buddy's treden hem meteen bij. “Ik zou daar zo graag eens naast slapen. En ik zou echt niet veel verlangen van haar, gewoon dat ze in mijn oor fluistert en langzaam van haar sigaret trekt.” “Is ze lesbisch?”, vraagt het meisje van de groep – zelf ook geïnteresseerd. “Nee, Jack White heeft daar al in gezeten, redelijk zeker van”, moet onze muziekkenner haar teleurstellen. Hij ziet het als iets positiefs.

En nu het toch over nemen en genomen worden gaat: “De enige man die mij anaal mag nemen, is Josh Homme”, zegt Brecht, en krijgt een ‘amen’ en een high five van zijn nieuwe vriend Pieter. “Ik heb honger. Ginder bakken ze burgers op de capot van een auto. Zullen we daar gaan eten?” Zo geschiedde.

Tsjevenmuziek

We vinden Charlotte en haar man Arne terug bij Vince Staples, wat later op de avond. De blos is teruggekeerd op Charlottes wangen en ze genieten van wat misschien wel het beste concert van BKS 2018 zal worden. We hadden haar ondertussen uit de duizend herkend, maar we vinden hen makkelijk terug dankzij hun vaste staanplaats: links van de linkerpaal, achteraan de tent. De vaste ontmoetingsplaats is een handigheidje van menig doorwinterd festivalganger. Het bier vloeit ondertussen alweer rijkelijk, en Charlotte heeft haar schwung teruggevonden. Ook dat is een festivalwijsheid die men gaandeweg vergaart: een kater nuchter ondergaan is onmenselijk, dus bestrijd je die het best met wat vloeibaar goud. Of, als het echt moet, Hollandse pils.

Zo gebeurt het dat Charlotte en haar man elkaar in de haren vliegen tijdens het hoogtepunt van de avond: het optreden van The National. Een licht beschonken Arne vindt de gevoelige set maar lauwtjes. “Zo’n tsjevenmuziek!” Hij meent een zweem van ‘Give Peace a Chance’ te ontwaren tijdens het laatste deel van de set. Ondanks zijn verveling blijft Arne toch naar de band kijken, tot Charlottes ergernis. Samen uit, samen thuis. “Het moet toch niet altijd zo’n hipstermuziek zijn”, vindt Charlotte.

Ik leg het twistpunt voor aan Brecht, die ondertussen rechts vooraan van zijn lievelingsband staat te genieten. “Ik begrijp het", zegt hij, "je moet je ogen niet eens half dichtknijpen om te zien dat Matt Berninger als twee druppels op Kris Peeters lijkt." En terwijl vallen zijn eigen ogen dicht van genot. “Boxer heeft mijn vormende jaren getekend. Ik heb vanavond nog maar twee keer moeten huilen. Uitzonderlijk.”

Doorbijten

De nacht treedt in. Onze twee protagonisten staan allebei bij Four Tet, al twijfelt één van hen rond een uur of elf nog even of een dutje geen goed idee zou zijn. "Néé!", roept iedereen in koor. Een live-set van Four Tet ruil je niet zomaar in tegen een dutje.

Charlotte gaat nog even hard op Shanti Celeste, alvorens zich van vermoeidheid volledig op zichzelf terug te plooien. Na haar heropleving van vanmiddag, bekeerde ze zich nogmaals tot het water. Haar nuchterheid stuurt haar op tijd naar bed. "Ik vrees dat we bedwantsen hebben, maar we zullen moeten doorbijten."

Daar hebben Brecht en de zijnen geen last van. Zij slapen niet in het safari-resort, maar zoals het gewone volk op de – overigens prachtige – camping. Na een nachtje meekwelen met de klassiekers aan podium THREE, roken ze nog wat tabak en consorten aan hun tent. Lies, de vrouwelijke Alison Mosshart-fan, is gepromoveerd tot sjamaan van de groep en declameert poëtische parabels, maar ze is zich niet meer bewust van haar eigen literair talent. Eva, de biologieleerkracht, is de kalmte zelf en trekt zich als eerste terug in haar tent. Brecht laat de laatste muzikale tonen van de avond uit zijn goed gevulde iPod – geen iPhone! – naar een draagbaar versterkertje sturen, en ligt ook al half te slapen in zijn tent. Alles is vredig. "De vogels zijn al gank", poneert de Limburgse Lien, alsof dat meer betekent dan dat de vogeltjes fluiten. "Ik ben te ver heen om niet meer in clichés te vervallen", zegt ze.

"Heb jij ooit al een duif zien slapen?", vraagt ze ons oprecht. Nee, denken we. En waarschijnlijk zijn ook de giraffen in het safaripark al wakker, want de derde dag op BKS is officieel gank.