Triggerfinger in De Roma: nog eens twintig jaar graag

“Blij dat we eindelijk eens op dit podium mogen staan”, opperde frontman Ruben Block. “Het heeft fucking lang geduurd.” Dat klopt, maar met drie uitverkochte jubileumconcerten zette Triggerfinger in Antwerpen meteen de puntjes op de i. Dat deed het met een twee uur durende set waarin twintig jaar carrière middels evenveel songs werd samengevat. Voor de rest beschouwden de heren hun verjaardagsfeestje blijkbaar niet als een ‘big deal’: ze lieten geen taart aanrukken, bliezen geen kaarsjes uit. Ze deden gewoon waar ze goed in zijn: hi-energy rock-’n-roll spelen met de passie die hen eigen is. Wie welgesteld genoeg was kon, na afloop, bij wijze van souvenir, wél een box met vier platen, drie cd’s en een fotoboek aanschaffen, maar dat werd tijdens het optreden niet eens vermeld.

Triggerfinger heeft nochtans genoeg verwezenlijkt om trots op te zijn. De naam van het powertrio wordt, zijn onwrikbare livereputatie indachtig, overal in Europa met respect uitgesproken. De groep werkte samen met topproducers als Greg Gordon en Mitchell Froom en maakte bovendien vijf puike langspelers waarvan de jongste, het vorig jaar verschenen Colossus, verreweg de experimenteelste en avontuurlijkste was. Met het oog op haar ‘20th Anniversary Show’ stond ze zichzelf echter een terugblik toe, zodat de nadruk dit keer vooral op het verleden kwam te liggen.

Het is een publiek geheim dat bij Triggerfinger alle bandleden even onmisbaar zijn. Hun sound is het gevolg van een unieke combinatie van persoonlijkheden. De heren zaten in De Roma, naar goede gewoonte, strak in het pak en raasden vanaf opener ‘I’m Coming For You’ als een pletwals door de zaal. Zanger Ruben Block, een man die bewijst dat je ook op je 47ste nog sexy kunt zijn, vuurde loden gitaarriffs af, de onverstoorbare Monsieur Paul Van Bruystegem spande baslijnen waar je met gemak een olifant mee op kon takelen en Mario Goossens geselde zijn drums alsof hij er nog een oude rekening mee te vereffenen had. Voorts stond de man regelmatig recht achter zijn trommels en cymbalen om het publiek op te jutten. Live wordt het triumviraat dezer dagen aangevuld met gitarist Geoffrey Burton, een meneer die in het verleden al de snaren beroerde in opdracht van Iggy Pop, Grace Jones en Arno.

Triggerfinger had er duidelijk zin in. Met haar ranzige powerblues nam de groep je mee op een roetsjbaan die niet altijd even vriendelijk was voor je maaginhoud. Dat haar granieten sound ideaal was om je eustachiusbuizen te ontkalken, bleek algauw tijdens van-hard-hout-zaagt-men-planken-nummers als ‘Let It Ride’, ‘Short Term Memory Love’ of ‘On Your Knees’: knarsend, explosief, maar nooit zonder het reliëf en de dynamiek uit het oog te verliezen. De heren, wisten verduiveld goed hoe ze effect konden sorteren door een zwangere stilte te laten volgen door een verzengende noise-uitbarsting. Ze lieten geen gelegenheid voorbij gaan om een rondje decibellen te blazen en joegen de songs tegen hoog tempo door de P.A. Goed, misschien had het even snedige als gebalde ‘Big Hole’ iets te lang naast ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana gelegen, maar who cares? Met een classic van eigen makelij zoals ‘Is It?’ kreeg Triggerfinger hoe dan ook de hele Roma aan het zingen.

Hoewel al hun platen aan bod kwamen, putten de schietgrage heren vooral uit What Grabs Ya? en All This Dancin’ Around. Ondanks hun moddervette sound hadden Block en de zijnen, getuige ‘Soon’ en ‘By Absence of the Sun’, ook catchy melodieën in overvloed. ‘Off the Rack’ was zelfs een fraai rustpunt, waarin een grofkorrelige gitaarsolo verborgen zat. Opvallend: de jongste langspeler van Triggerfinger werd slechts drie keer aangeraakt. Het van de radio bekende ‘Flesh Tight’ deed zijn titel alle eer aan; ‘Bring Me Back A Live Wild One’ was schatplichtig aan T. Rex, maar bracht net zo goed Robert Fripp-gitaren in stelling en het door twee bassen aangedreven ‘Colossus’ was het muzikale equivalent van een tientonner die tegen hoge snelheid op een nat wegdek aan het slippen slaat.

U hoort ons niet ontkennen dat Mario Goossens een geweldige drummer is, maar mochten we een rode kaart bij de hand hebben gehad, dan had hij ze, na zijn overbodige mepsolo gewis cadeau gekregen. Neen, dan liever het omineuze ‘My Baby’s Got A Gun’, door Block opgedragen aan ‘alle vrijwilligers die De Roma overeind houden’. Het was een langzaam evoluerende, knagende song die net zo bezwerend klonk als de beste momenten van The Doors en, qua dramatiek en spanningsopbouw, bij momenten ook aan Nick Cave deed denken. Naar het einde toe citeerde Ruben Block een stukje uit Lykke Li’s ‘I Follow Rivers’, al verzon hij er ter plekke wél een nieuwe melodie voor. Er zaten trouwens nog méér covers in de set. Met zijn stevige versie van ‘Man Down’ loodste Triggerfinger Rihanna naar een buurt waar ze zich na zonsondergang, nooit zou durven wagen, met het van INXS geleende ‘I Need You Tonight’ veranderde de groep De Roma even in een disco en met Iggy Pops ‘Funtime’ als uitsmijter vatte ze de teneur van de avond nog even keurig samen.

Tijdens de bissen vatte het kwartet post aan de rand van het podium, met als doel de intieme sfeer van een radiosessie op te roepen. Dat resulteerde in een subtiel ‘It Hasn’t Gone Away’ en een stuwend maar poppy ‘Perfect Match’. Dit was inderdaad het soort prestatie waar je op de grasmat de wereldbeker mee in de wacht kon slepen. Om kort te gaan: Triggerfinger mag er, wat ons betreft, best nog twintig jaar bovenop doen.