MuziekrecensieNaima Joris
‘Tribute to Daniel Johnston’: wie zegt dat je niet kunt dansen op de gruzelementen van een gebroken hart?★★★★☆
‘No one understands you, poor you’, zingt Naima Joris de woorden van Daniel Johnston na. Zelf lijkt ze nochtans rechtstreeks te kunnen peilen in de verwrongen geest en gekwelde ziel van de betreurde artiest, die grote invloed had op muzikanten als Kurt Cobain, Tom Waits en Beck.
Wat levert dit eerbetoon op? Een prachtplaat die opgevat wordt als intiem onderonsje, waarbij ze een blik weemoed opent, je dwingt om zeven songs lang je adem in te houden, en je laat wachten op een ontsporing of nakend onweer dat maar niet lijkt los te barsten. Achteraf lig je evenwel uitgeteld in de touwen, geloof ons maar.
Nochtans opent Naima Joris bewust niet alle registers. De verstilling regeert. Een spaarzame piano, treurende tokkel op gitaar, wat verdwaalde blazers en een warme stem volstaan om je te begeleiden door het kronkelende brein van Daniel Johnston. Alleen bij zijn vaak gecoverde classic ‘True Love Will Find You in the End’ worden de teugels gevierd: met een manische eightiesvibe geeft de muzikante deze song over onbeantwoorde liefde een zinderend nieuw leven. Wie zegt dat je niet kunt dansen op de gruzelementen van een gebroken hart?
Ook ‘Despair Came Knockin’ barst letterlijk van de intensiteit. Joris lijkt die song helemaal open te breken, en opnieuw te bedenken: het origineel duurt amper twee en een halve minuut, maar hier wordt het nummer opgerekt tot een epische meditatie die afklokt op net geen negen minuten. Gewaagd en geslaagd.
Het minst eclatant aan dit album? Dat moet hooguit de vrij banale vlag zijn waaronder ze vaart. Een titel als Tribute to Daniel Johnston dekt de lading dan ook maar half: Naima Joris draagt zoveel méér bij dan een bescheiden hommage. Zo ontmantelt ze meticuleus de songs van Johnston, kleurt ze die voorzichtig opnieuw in, schaaft ze zowat alle arrangementen bij en tilt ze de originele versies naar onwezenlijke hoogte. Soms lijkt het zelfs of ze met deze fluisterzachte songs ook meteen haar eigen ziel blootlegt, soms ietwat aarzelend en behoedzaam, dan weer onbeschroomd sensueel.
Naima Joris moet nog steeds officieel debuteren met een langspeler, maar als dit ingetogen eerbetoon de prelude is, kunnen we niet wachten op de suite.
Tribute to Daniel Johnston is nu uit bij (PIAS) Recordings
