‘Transfusion’: man op de rand van de radeloosheid ★☆☆☆☆

“Er zijn vele manieren om dapper te zijn. Mij vertellen dat je het hert niet wilde neerschieten is dapper.” Korporaal Ryan Logan is een scherpschutter bij de SAS, een speciale eenheid van het Australische leger, waarmee hij onder meer in Irak gestationeerd was. Hij zegt bovenstaande zinnen nadat zijn achtjarige zoon Billy tijdens een survivaltocht geweigerd heeft om een Bambi-schattig hertenjong te doden. Ryans vrouw Justine is zwanger van hun tweede kind, een dochter. Het schijnbaar gelukkige gezin wordt uit elkaar gereten na een ongeluk dat Justine het leven kost en Billy getraumatiseerd achterlaat.

Na twintig minuten springt de actie in Transfusion acht jaar vooruit: Billy is een dief en een druggebruiker die van de jeugdrechter nog een laatste kans krijgt. De volgende keer moet hij naar de jeugdgevangenis. Toch heeft hij geen criminele inborst. Zijn wangedrag is een gevolg van een leven zonder vaste grond. Zijn vader Ryan heeft het leger verlaten om voor hem te zorgen. Maar omwille van agressieaanvallen slaagt hij er niet in een baan te behouden. Het plots opduiken van Ryans vroegere legercommandant Johnny geeft zijn leven een andere wending. Wat begint als een eenmalige hulp bij Johnny’s schimmige activiteiten wordt langzaam een spiraal van geweld waaraan Ryan zich niet kan onttrekken. Gefragmenteerde flashbacks onthullen meer over de onbreekbare band tussen de twee voormalige militairen en verklaren de enigmatische titel.

Ondanks de actie en de situering in het criminele milieu is Transfusion een actie- noch misdaadfilm. Het is een melodrama over een man op de rand van de radeloosheid die na zijn echtgenote en zijn dochter niet ook nog zijn zoon wil verliezen. Het is een doel dat alle middelen heiligt. Ook al kijkt zijn overleden eega afkeurend over zijn schouder mee. Voor acteur en auteur (en tevens voormalig rugbyprofessional) Matt Nable is Transfusion zijn tweede film als scenarist en zijn eerste als regisseur. Hij vertelt het deprimerende verhaal op een mistroostige wijze. Er zit geen greintje licht in de film, één moment van scherts was al te veel gevraagd. Daarenboven heeft hij amper iets te vertellen. Het duurt veertuig minuten eer de film echt uit de startblokken schiet. Wat het nog erger maakt: de uit de Avatar-franchise bekende Sam Worthington trekt honderd minuten lang zo’n gekweld gezicht dat te vrezen valt dat hij zijn gelaat nooit meer in een ontspannen plooi kan leggen. Alleen Nable zelf als de manipulatieve bruut Johnny heeft een rol waarin een acteur zijn tanden kan zetten. Toeval?

Vanaf woensdag in de bioscoop.