‘Tokyo Vice’ is een hardgekookte ‘Lost in Translation’

Als westerling in Tokio belanden is een prettig bevreemdende belevenis. Al zeker voor een heerschap als ondergetekende, die meer dan twee meter boven het aardoppervlak uittorent en er dus constant uit zijn doppen moet kijken om niet per ongeluk iemand te vertrappelen, maar het is tout court een sensatie die niemand onberoerd laat. De felle neontinten, het vurige bouquet dat uit iedere eettent walmt, de scherpe geluiden, de vochtige lucht, de mals op de huid tikkende miezerregen: al die indrukken vormen samen een behaaglijke cocon waarin je meteen met een uitgesproken overgave verdwijnt.

Een ideaal vluchtoord voor niet-Japanners die eventjes in een duister metrostation van hun leven zijn gestrand, waar ook hun andere gevoelens tijdelijk niet al te scherp mogen staan, zoals de protagonisten van de film Lost in Translation (2003). Of zoals Jake Adelstein (Ansel Elgort), de westerse journalist op wiens onwaarschijnlijke ervaringen als misdaadverslaggever bij de Japanse krant Yomiuri Shimbun de kranige HBO Max-reeks Tokyo Vice is gebaseerd.

Michael Mann, ooit de creatieve kracht achter het alleen maar in naam op deze reeks gelijkende Miami Vice (1984-1989), transformeert in de eerste aflevering van de reeks Adelsteins truecrime-memoires tot een stuk fictie met verregaande cinéma-véritékwaliteiten. Die openingsepisode is een stalenwaaier voor de andere zeven uur, waarin hij samen met showrunner J.T. Rogers een fascinerende, hardgekookte, constant tussen een snedig tempo en een behoedzame cadans laverende vertelling neerzet, vol culturele barrières die wel door de kijker maar niet door het (vloeiend Japans sprekende, lezende en schrijvende) hoofdpersonage worden ervaren.

Of jawel: bij momenten krijgt deze gaijin harde waarheden over zijn eigen onloochenbare afkomst te horen. Zoals van zijn collega, die hem bij een glas bier schertsend het volgende in de oren blaast: “Je bent een Amerikaan. Je denkt dus dat je talentvoller bent dan je effectief bént.”

Achter dat misdaadverhaal prikken ook langzaam Adelsteins drijfveren door om niet alleen halsstarrig (en ondanks de telefoons van zijn bezorgde moeder) een benepen kamertje in de stad te blijven betrekken, maar zich – in tegenstelling tot Scarlett Johansson en Bill Murray hun personages uit Lost in Translation – ook nog eens het gramschap van Yakuza-lui op de nek te halen, die zonder ommezien met scherpe messen door zijn weke lijf kunnen ploegen.

In het echte leven wordt dat element van Adelsteins verhaal sterk betwist. In het licht van de evengoed op feiten gebaseerde maar gefictionaliseerde gebeurtenissen van Tokyo Vice hoop je voor hem dat die kritische stemmen gelijk hebben.

Tokyo Vice kunt u bekijken op Streamz.