Toen postpunk house werd, afwisselend opwindend en een muzikaal hoogtepunt: de beste albums van de week

Dansvloerplaat

Mooi, hoe openingstrack ‘19' je binnen een paar tellen transporteert naar dat zinderende moment in de pophistorie waarop bonkige drumcomputers het drumstel verdreven, synthesizers de macht grepen en postpunk house werd. Dáár bevinden we ons op Fear Fear, het tweede album van Working Men’s Club, dat vanuit Manchester opereert. Op het titelloze debuutalbum uit 2020 was nog wel hoorbaar dat de groep van Syd Minsky-Sargeant ooit een gitaarband was, maar op Fear Fear is dat passé en ontrolt zich een dansvloerplaat like it’s 1989, waarop je Depeche Mode en op melodieuze momenten (Ploys!) zelfs de Pet Shop Boys terug hoort.

Working Men’s Club, Fear Fear, uit bij Heavenly/PIAS

Opwindend en fragiel

Hello, Hi is de veertiende soloplaat van de Californische Ty Segall, die voor geen gat te vangen is. Nu eens worden de fuzzgitaren bovengehaald, dan hangt hij slaapdronken slackerchic aan. Elders stuurt hij je op een kosmische trip langs glamrock, sixtiespop en hippiegetokkel. Hello, Hi klinkt afwisselend opwindend en fragiel. En vaak verslavend.

Ty Segall, Hello, Hi, uit bij Drag City

Stille genieter

Wie zweert bij de withete Jack White, kwam dit jaar al aan zijn trekken met Fear of the Dawn. Entering Heaven Alive, zijn vijfde langspeler, is gefundenes Fressen voor de stille genieter. De plaat is muzikaal gezien een hoogtepunt in zijn oeuvre, al worden de songs een keer te vaak bedreigd door tenenkrullende karamellenverzen en bizarre beeldtaal.

Jack White, Entering Heaven Alive, uit bij Third Man Records