‘Tiger King’ woelt in de gortigste regio’s van de Amerikaanse ziel

Ronald Meeus zet deze week de blik op oneindig in DM Zapt. Vandaag: docureeks ‘Tiger King’.

Films en series op Netflix zijn, op enkele eenzame uitschieters na, vooral middelmatige brokkenpap, maar met de eigen docureeksen zette de streamingdienst zichzelf wél al fors in de kijker. Titels als Making a Murderer en Wild, Wild Country wisten hun op zich niet al te opzienbarende (en bekende) verhalen te verheffen tot een epos waarbij met iedere aflevering het kluwen van krankjoreme anekdotes steeds wilder wordt. Met de nieuwe docuserie Tiger King: Murder, Mayhem and Madness wordt niet alleen doorgegaan op dat elan, maar voeren de makers de waanzin zelfs nog een flink eindje op.

Het begint als een eenvoudige vete tussen twee eigenaars van dierenparken in het hart van de Verenigde Staten, die allebei wilde katachtigen uitbuiten voor entertainmentdoeleinden, maar niettemin vooral elkaar beschuldigen van het mishandelen van hun gekooide beesten. Tot een van de twee, de excentrieke Joseph ‘Joe Exotic’ Schreibvogel, een huurmoordenaar op zijn concurrente, Carole Baskin, afstuurt.

Tijdens de eerste aflevering lijkt de zevendelige minireeks zich zo nog te gaan ontwikkelen als een doorsnee true crime-verhaal met een stelletje kierewiete figuren erin. Maar dan hit de spreekwoordelijke shit op een gensterende manier the fan, en explodeert dit aanvankelijk eenduidige verhaal tot een serie gebeurtenissen en intriges die je constant opnieuw met verstomming slaan. Er wordt met zware oorlogswapens geschoten en bejaarde ouders geld afgetroggeld, steenrijke echtgenoten verdwijnen spoorloos, en nieuwe sujetten verschijnen geregeld ten tonele om dit amalgaam van stoethaspels nog wat complexer en - ja - grimmiger te maken.

Tiger King: Murder, Mayhem and Madness woelt achter zijn verzameling foute americana ook stelselmatig de gortigste regio’s van de ziel, het freudiaanse id, onder de Amerikaanse natie open.

Er tuimelen een paar dooddoeners uit: je ziet onder meer hoe ongebreideld wapenbezit de gekste (maar ook de meest tragische) gevolgen kan hebben, of ziet hoe geld iemands ziel aardeduister kan blakeren. Maar het zit hem ook vaak in de details: ook de in de US of A overheersende litigation culture, de nationale sport om elkaar de duvel aan te doen in de rechtbank, komt bijvoorbeeld piepen.

Het wordt allemaal zo marginaal lollig dat je bijna vergeet wat veel van de beesten waarrond al deze levensgevaarlijke lulkoek draait – katachtigen die in het wild een biotoop van honderden hectare nodig hebben – überhaupt wordt aangedaan door ze van bij de geboorte in kleine kooien te doen leven, en ze te voeren met de vleesoverschotten van supermarktketen Wal-Mart. Het maakt ieder personage uit Tiger King, maar vooral mitraillettenicht Joe Exotic, gestaag minder sympathiek bij iedere minuut die wegtikt in de reeks.