AlbumrecensieThe Weeknd - Dawn FM
The Weeknd - Dawn FM: de zon, de hits (de wurgseks) ★★★★☆
Deze week beloofde The Weeknd dat zijn vijfde album Dawn FM een ‘nieuw sonisch universum’ zou verkennen. Een schromelijke overdrijving. Maar deze retroradioshow is wél gesneden koek voor elke lange autorit, wég van nachtelijke neerslag, op weg naar de zon.
The Weeknd heeft kennelijk iets met de ochtendstond. Door de jaren heen zong hij al over een rijzende zon in ‘Till Dawn’ en ‘Adaptation’. Maar ook in zijn monsterhit ‘Blinding Lights’ of in de collaboratie met Kanye West in ‘Hurricane’ wordt het magische moment tussen nachtblauw en ochtendrood beschreven. De beeldspraak van Dawn FM lijkt dan ook wat afgezaagd, maar de uitvoering van deze plaat is wél haarscherp. Het album wordt opgevat als een radio-uitzending die de ether wordt ingestuurd op radiofrequentie 103.5, inclusief jingles, een hartverscheurende monoloog van de legendarische producer Quincy Jones en een psychedelische advertentie voor Afterlife, aangekondigd als een abstracte film: “This is your invitation to enter. An experience you’ll never forget.” Acteur Jim Carrey draaft tussendoor op als zeemzoete vertelstem. Ace Ventura als ASMR-radio-dj? Alrighty then!
Wat meteen opvalt: Dawn FM klinkt een stuk minder steriel dan het covidsucces After Hours (2020), en schurkt daarmee dichter aan tegen de pop van Starboy (2016). Toch schuwt Abel Tesfaye – zoals The Weeknd echt heet – het experiment niet. Oneohtrix Point Never mag daarbij opdraven als geluidstovenaar in twee van de spannendste songs op deze plaat. In de robofunk van ‘Gasoline’ laat Tesfaye zijn fluwelen falset even varen, en lijkt het nummer opgevat als een 21ste eeuwse hit voor Talking Heads.
Sisser
De kosmische synthpop in ‘How Do I Make You Love Me?’ en Daft Punk-disco van ‘Sacrifice’ bieden al even spannende excursies. In die laatste song wordt een seventiesgitaar mismeesterd door Swedish House Mafia. Een geslaagder samenwerking dan die met Tyler, the Creator die niets wezenlijks toevoegt aan de knuffelpop van ‘Here We Go… Again’. In de sexy funk light van ‘I Heard You’re Married’ loopt gast Lil Wayne dan weer wat verloren. In zijn uppie blijkt The Weeknd nog het best: de pulserende beat van ‘Best Friends’ lonkt naar de dansvloer met een parabel over neukmaatjes... een verhaal dat altijd op een sisser afloopt.
The Weeknd begon zijn carrière met songs over ranzige seks op louche feestjes, en die honger naar sinistere standjes lijkt niet gestild. Zowaar twéé songs gaan over erotische verstikking: ‘Take my Breath’ verklaart zichzelf in de titel, en in ‘Gasoline’ zingt Tesfaye: “I wrap my hands around your neck / You love it when I always squeeze.” Elders toont deze bad boy van de R&B zich evenwel van zijn zachtste en gevoeligste kant. Een gebroken hart, trauma’s, spijt en gewetensonderzoek zijn het voornaamste cement in zijn lyrics. Muzikaal worden de ruwste randjes dan weer magisch weggevlakt door hitproducer Max Martin. The Weeknd zorgt op die manier voor een ochtendstond met goud – en binnenkort vast ook weer platina – in de mond.
