'The Wailing' begint luchtig, maar opent daarna de hellepoorten

Gegil, bladergewoel, knappende takken. Wat zal nu weer uit het bos tevoorschijn komen? Een mysterieuze dame in wit? Een zombie met een hark in zijn hoofd? Of toch een grommende, in lendendoek gestoken Japanner met geel-giftige roofogen, tussen zijn tanden een lillende lap hertenvlees? Bij het Zuid-Koreaanse The Wailing (Goksung) weet je het maar nooit: het kwaad sluimert hier in talloze gedaanten. Niettemin duurt het even eer hoofdpersonage Jong-Gu, politieagent in een slaperig plattelandsdorp, de ernst van de situatie inziet. Als hij melding krijgt van een moord - de eerste van vele excessieve slachtpartijen - eet Jong-gu eerst nog rustig zijn ontbijt.

Verraderlijk luchtig en stuurloos

De film neemt ook zelf de tijd. Schrijver-regisseur Na Hong-jin, die een internationale cultreputatie verwierf met The Chaser (2008) en The Yellow Sea (2010), brengt het dik tweeëneenhalf uur durende The Wailing mooi langzaam op kook: gruwel voor gruwel, terwijl de weinig snuggere Jong-gu (sterke rol van Kwak Do-won) zich door het onderzoek heen blundert.

Misschien zijn giftige paddestoelen de boosdoener. Misschien hebben de roddelende dorpelingen gelijk en is de in het bos wonende Japanse kluizenaar eigenlijk een boze geest. Jong-gu, die in menig scène meer eet dan nadenkt, weet het ookniet; hij lijkt aanvankelijk eerder geschikt voor een klucht dan voor een horrorfilm. Ook de precies gedoseerde absurde humor maakt de eerste helft van het door Hong Kyung-pyo zinderend gefilmde The Wailing verraderlijk luchtig en stuurloos.

Alle hellepoorten open

Maar hoe meer het dorp bezeten blijkt door een collectieve, zweren opwekkende krankzinnigheid, hoe dreigender de sfeer wordt. De film verduistert en vertraagt bijna onmerkbaar, tot de tijd eruit wegsijpelt en oosters occultisme en christelijke symboliek - er is zelfs een haan die drie keer kraait - een duivels spel beginnen te spelen. Intussen concentreert het kwaad zich steeds meer op Jong-gu, wanneer zijn eigen dochtertje behekst lijkt en een sjamaan de demon moet verjagen. Die uitdrijving, opgebouwd als een alsmaar wildere dans, lijkt met orgastisch tromgeroffel en messen zwaaiende toverpriester in niets op de afgekloven exorcismes uit de westerse cinema. Daarna staan alle hellepoorten open. Dat het onheil dan pas écht gaat sluimeren, is wat Na's film zo hallucinant maakt. The Wailing is als een grot waar in de verte kaarslicht flakkert en waarvan de ingang geruisloos verdwijnt zodra je binnen bent.

The Wailing is nu uit op DVD