‘The Voice van Vlaanderen’: Team Koen for the win

’t Is gek, zo’n hardleerse muziekjournalist die niet zeurt wanneer de kinderen vragen om samen naar The Voice van Vlaanderen te kijken. U denkt vast: hoort de zelfverklaarde muziekpolitie niet te huiveren bij al die georkestreerde leute? Bovengetekende ploetert immers bijna drie decennia noest door de krochten, coulissen en kroonzalen van de muziekindustrie. Aldaar loert het cynisme om elk hoekje.

“The music business is a cruel and shallow money trench,” zo luidt een bekend citaat van de Amerikaanse gonzojournalist Hunter S. Thompson, “a long plastic hallway where thieves and pimps run free, and good men die like dogs. There’s also a negative side.” Thompson mocht dan verslingerd zijn aan menig Psilocybe semilanceata, aan lsd, coke, Chivas Regal, nicotine en cafeïne, toch zat hij er niet helemaal naast in zijn groteske beschrijving van het popcircus.

Na jaren dol gesurf over de golven van de muziekjournalistiek weet je nu eenmaal hoe de radertjes draaien en hoe de tandwielen over elkaar knarsen. We kennen het gehuichel en het gehuil van de wolven in het bos. Godzijdank hebben we de tergende misantropie verruild voor een licht geamuseerde blik die zoveel beter aardt te midden van het surrealisme dat de marketingafdeling van een platenfirma wel eens pleegt te serveren.

We bukken al lang niet meer voorover – de betraande ogen tot spleetjes geknepen – wanneer de zoveelste promobobo ons ruw in de derrière dreigt te nemen teneinde de zoveelste geestesvernauwende crap in hoge rotatie of in een vette twopager door de strot van de nietsvermoedende consument te kunnen schuiven. Geenszins. Heden ten dage zeggen we simpelweg beleefd “Nee, dankuwel, geef onze portie maar aan Fikkie” en kwakken nog wat Chivas Regal achterover. Ah, to be young and naive again.

Naar de hel

The Voice dan maar? Dankzij mijn herwonnen joie de vivre – misschien is ’t de dagelijkse dosis Sertraline – schuifel ik die glossy talentenjacht zowaar met verwondering tegemoet. In het mededogen herkent men de ware muziekliefhebber. Dus jazeker, ik juich de fonkelnieuwe juryleden Jan Paternoster van rockduo The Black Box Relevation en zanger Mathieu Terryn van Bazart toe. De show slaat er ongetwijfeld een legioen tienermeisjes mee aan de haak dat liever snel naar de hel dan traag naar de hemel banjert. Paternoster en Terryn zijn bovendien sympathieke peren. Nope, ik hoor niet bij de wolven die Bazart graag de verdoemenis inhuilen.

Nu, mocht ík voor die jury staan te creperen van de stress na een ongetwijfeld overdonderende versie van pakweg ‘Nookie’ van Limp Bizkit ten berde te hebben gebracht, ik koos voor team Koen. Alle respect voor de jonkies, maar het zijn de veteranen die de tandwielen van dichtbij hebben gezien. Onthoud dat als u hongert naar die precieuze fifteen minutes of fame: Koen Wauters is uw man.