‘The Umbrella Academy’ seizoen 2: een sprankelend universum waarin het heerlijk vertoeven is

Elke student droomt van een tweede zit zo glorieus als die van ‘The Umbrella Academy’. De alternatieve superheldenreeks luisterde naar de kritieken over het eerste seizoen, leerde uit zijn fouten en trakteert nu met het spetterende entertainment dat wij allen verdienen.

The Umbrella Academy verspilt geen seconde. In de eerste tien minuten van het tweede seizoen vergaat de wereld niet één, maar twee keer. Dat is niet één, maar twee keer de schuld van de zes redelijk waardeloze superhelden van het Hargreeves-gezin. Om de wereld te redden, brengt de tijdreiziger van het groepje misfits zijn broers en zusters terug naar het Texas van november 1963, een week voor de aanslag op J.F.K. en een daaropvolgende, voorlopig nog onverklaarde apocalyps.

De premisse is dus dezelfde als in seizoen één: de discipelen van de Umbrella Academy moeten in enkele dagen het einde der tijden voorkomen. Maar de ingrijpende reis naar het verleden ontnuchtert onze helden. Spierbundel Luther begint te luisteren in plaats van te bevelen. Diego blijkt naast zijn opvliegende ook een liefhebbende aard te hebben. Allison zet zich in tegen racisme, nadat zij door drie blanke gluiperds achtervolgd werd maar geen heil vond in de plaatselijke bar, omdat zwarten er niet welkom waren. En Ellen Page (Juno, Inception) mag eindelijk andere emoties tonen dan dat constante gemok uit het vorige seizoen. Haar personage Vanya lijdt namelijk aan geheugenverlies. Zonder de herinneringen aan de vernederingen uit haar jeugd, groeit Vanya uit tot het meest menselijke personage van het gezin.

Die broodnodige karakteruitdieping staat niet in de weg van de grenzeloze fantasie en onnozelheid waarmee The Umbrella Academy zich van andere superheldenreeksen differentieert – de reeks blijft dan ook gebaseerd op strips, bedacht door Gerard ‘My Chemical Romance’ Way. Zo sticht Klaus, de kwibus van de familie, bij aankomst in de jaren 60 geheel per ongeluk een hippiesekte: hij doopt zijn cult Destiny’s Children en biedt hen songteksten van hedendaagse popsongs als Heilige Schrift. De Commissie, het bedrijf dat tijdreizen controleert, wordt dan weer door niemand minder dan een kettingrokende goudvis beheerd. The Umbrella Academy is een sprankelend universum waarin het heerlijk vertoeven is.

De songs in dit tweede seizoen mogen gerust op vinyl geperst worden, zoals de soundtrack van Guardians Of The Galaxy. Weinig reeksen hebben namelijk het kunnen, laat staan de ballen, om Frank Sinatra, Backstreet Boys, Aretha Franklin, KISS, Boney. M, Johann Sebastian Bach en de Zweedse cover van Adele’s ‘Hello’ tot een smaakvol geheel te versmelten.

Hou de wijze woorden van Diego tegen zijn liefje Lila in het hoofd wanneer dit bruisende tweede seizoen van The Umbrella Academy je allemaal een beetje te gek wordt. “Geloof jij dat er dingen bestaan die wij niet horen te begrijpen?” Waarop een snikkende Lila: “Zoals yoghurt, bedoel je? Want hoe weet yoghurt dat het geen melk meer is?” Diego: “Exact, zoals yoghurt. Ook al snappen we dat niet, het kan wel echt zijn.”

Te zien op Netflix.