TheaterrecensieThe Sheep Song
‘The Sheep Song’ van FC Bergman: arm schaap, rijk theater ★★★★☆
Met een even absurde als simpele premisse – een schaap probeert mens te worden – maakt FC Bergman andermaal zinderend en beeldschoon theater. In The Sheep Song creëert het collectief achter JR zonder woorden een bizar en verwarrend, maar bovenal prachtig universum.
Magnifieke taferelen aan de lopende band: dat is een korte, maar ook kortzichtige omschrijving van The Sheep Song, een voorstelling die begint met een kudde (levende) schapen, waaruit één schaap (Jonas Vermeulen speelt het grootste deel van de voorstelling in een ongetwijfeld verstikkend dierenpak) zich losrukt. Met horten en stoten zet het zich rechtop, in een poging om mens te worden.
Het is het begin van een woordeloze voorstelling waarin het collectief van Stef Aerts, Marie Vinck, Thomas Verstraeten en Joé Agemans ontelbare antwoorden verzint op de vraag: ‘Wat gebeurt er als een kuddedier op eigen benen gaat staan?’ Op een loopband ontdekt het schaap een wereld die bevolkt wordt door masturberende poppen, halfnaakte klokkenluiders en anonieme mensen: de acteurs, onder wie ook Matteo Simoni en Yorrith De Bakker, dragen gezichtsloze maskers.
The Sheep Song is een soort rorschachtest, waarin je elfendertig interpretaties kunt terugvinden. Wordt het schaap al mens doordat het de ambitie koestert om zich aan de natuurwetten te onttrekken? Zijn de gezichtsloze mensen, die worden meegezogen door een loopband die niet valt te controleren, even grote kuddedieren als de schapen zelf? En is de poging om mens te worden dan van bij het begin gedoemd? Door de vele connotaties die schapen in de kunstgeschiedenis met zich meedragen – onschuld en opoffering, zoals in Het lam Gods – is het best mogelijk om The Sheep Song als een soort parabel te lezen, al blijft de uiteindelijke levensles moeilijk te definiëren.
Er is immers geen welomlijnde plot, geen rechtlijnig verhaal, ook al zien we dat arm schaap wel degelijk veranderen. De grootste kracht van The Sheep Song ligt in de rijke beelden die FC Bergman andermaal creëert, van een prachtige choreografie op zinderende banjomuziek over de identiteitscrisis van een stierenvechter tot een praatgroep voor getransformeerde figuren: het is een bevreemdende wereld waarin het vervreemde schaap verloren loopt. Het publiek verdwaalt mee, genietend van de unieke beeldtaal waarop FC Bergman inmiddels een patent heeft.
Nog van 22 tot 24 juni in Toneelhuis, Antwerpen.
